Гэтага красунчыка Пабла Марыя таксама, здаецца, вельмі кахала.
- Ён прыгожы чалавек, - сказаў я, - мне ён таксама вельмі падабаецца. Але скажы мне, Марыя, як можаш ты кахаць разам з ім і мяне, старога нуднага буркалу, які прыгажосцю не пахваліцца, які пачаў ужо сівець і не ўмее ні граць на саксафоне, ні спяваць па-англійску любоўныя шлягеры?
- Не гавары так гадка! - абурылася яна. - Гэта ж вельмі натуральна. Ты таксама мне падабаешся, у табе таксама ёсць нешта прыгожае, вабнае і адмысловае, табе не трэба быць іншым, чым ты ёсць. Не варта гаварыць пра гэтакія рэчы і патрабаваць адказу. Разумееш, калі ты цалуеш мяне ў шыю альбо ў вуха, я адчуваю, што ты мяне кахаеш, што я табе падабаюся. Ты ўмееш неяк так цалаваць, крыху нясмела, ці што, і гэта мне падказвае: ён цябе кахае, ён удзячны табе за тое, што ты прыгожая. Гэта мне вельмі, вельмі падабаецца. А ў якім-небудзь іншым мужчыне мне падабаецца якраз усё наадварот - што ён мяне як бы ні ў што не ставіць і цалуе так, як міласціну падае.
Мы зноў заснулі. Я зноў прачнуўся, усё яшчэ абдымаючы яе, маю цудоўную, цудоўную кветку.
І дзіва - гэтая цудоўная кветка так і заставалася ўсё ж дарункам Герміны! Яна так і стаяла за ім, ён быў маскай, за якою была яна! І раптам, між іншым, я падумаў пра Эрыку, пра маю далёкую злую каханку, пра маю няшчасную сяброўку. Прыгажосцю яна, мабыць, і не саступала Марыі, хоць і не была такая краска, такая раскаваная, такая вынаходліва-ўмелая ў каханні, і яе вобраз, яе любімы, глыбока ўплецены ў мой лёс вобраз выразна і пакутліва стаяў перад мною некалькі секундаў, а потым зноў знік, апусціўся ў сон, у забыццё, у тужлівую далеч.
І карціны майго жыцця ў мностве сваім паўставалі перад мною ў гэтую цудоўную, пяшчотную ноч, а я ж так доўга жыў пуста і бедна і без карцін. Цяпер, па знаку Эраса, карціны закрынічылі, і сэрца замірала ў мяне ад захаплення і ад тугі з прыгоды таго, як багатая была карцінная галерэя майго жыцця, як поўная была вечнымі зоркамі і сузор'ямі душа беднага Стэпавага ваўка. Пяшчотна і прасветлена, як далёкія, злітыя з бясконцай сінечай горы, глядзелі на мяне дзяцінства і маці, металічна гучаў хор маіх дружбаў, які пачынаўся з казачнага Германа, звязанага з Гермінай душэўным братэрствам; пахкія і незямныя, як вільготныя азёрныя кветкі з водных глыбіняў, усплывалі вобразы многіх жанчын, якіх я кахаў, якіх я жадаў, якіх апяваў, - мала катораю з іх я валодаў і толькі нямногіх спрабаваў займець у поўную ўласнасць. Паявілася і мая жонка, з якою я пражыў шмат гадоў, якая навучыла мяне таварыскасці, нязгодзіцы, пакоры, жонка, да якое, нягледзячы на ўсе нашыя закалоты, у мяне захаваўся глыбокі давер да таго дня, калі яна, захварэўшы, раптам узбунтавалася і не тое што пайшла ад мяне, а ўцякла - і я зразумеў, як моцна кахаў яе і як глыбока давяраў ёй, калі, падмануўшы мой давер, яна нанесла мне такі цяжкі ўдар на ўсё жыццё.
Гэтыя карціны - іх было сотні, з назвамі і без - усе да адной вярнуліся зноў, вынырнуўшы ва ўсёй сваёй свежасці і навізне з калодзежа любові, і я зноў узгадаў тое, што даўно забыў за бядою - што яны якраз і складаюць каштоўнасць майго жыцця, што яны непарушныя, гэтыя ўжо зоркі гісторыі, якія я мог забыць, але не мог знішчыць, чарада якіх была казкай майго жыцця, а зорны іх бляск - непарушнай каштоўнасцю майго існавання на свеце. Жыццё маё было цяжкае, збіўлівае і нешчаслівае, яно прывяло да адмаўлення, яно было горкае ад солі, прымяшанай да ўсіх чалавечых лёсаў, але яно было багатае, багатае і гордае, яно было і ў бядзе царскім жыццём. Як ні ўбога растрачваецца рэшта дарогі да канчатковай пагібелі, ядро гэтага жыцця было высакароднае, у ім былі аблічча і раса, у ім ішлося не пра пфенігі, а пра зоркі.
Зноў колькі там часу прайшло, але шмат розных падзей і пераменаў учынілася, не зусім добра памятаю цяпер я ўсе падрабязнасці той ночы, хіба што толькі асобныя нашыя словы, асобныя, поўныя глыбокай любоўнасці дакрананні, памятаю светлыя, як зоркі, хвіліны, калі мы абуджаліся ад цяжкага сну любоўнай знямогі. Але менавіта ў тую ноч, упершыню з пачатку маёй пагібелі жыццё маё зірнула на мяне ўмольна-прамяністымі вачыма, менавіта ў тую ноч я зноў адчуў, што выпадак - гэта лёс, а руіны майго быцця - боскія абломкі. Мая душа зноў уздыхнула, мае вочы зноў пачалі бачыць, і хвілінамі мяне кідала ў жар ад здагадкі, што варта мне толькі пазбіраць раскіданыя вобразы, варта ўзняць да вобраза ўсё сваё гары-галераўскае ваўчынае жыццё цалкам, як сам я ўвайду ў сонмішча вобразаў і зраблюся несмяротным. Хіба ж бо не да гэтай мэты імкнулася жыццё кожнага чалавека, хіба ж не было яно разгонам да яе, спробай дастацца да яе?