Раніцай я павінен быў, падзяліўшы з Марыяй свой сняданак, потайкам вывесці яе з дома, і гэта мне ўдалося. У той самы дзень я зняў сабе і ёй у суседнім квартале пакойчык толькі для нашых спатканняў.
Мая настаўніца танцаў Герміна яўлялася, як і след было, і мне давялося-такі вучыцца бастону. Яна была строгая і няўмольная і не вызваліла мяне ад ніводнага ўрока, бо было вырашана, што на наступны баль-маскарад я пайду з ёю. Яна папрасіла ў мяне грошай на касцюм, пра які, аднак, адмовілася што-небудзь казаць наперад. Наведваць яе альбо хоць бы ведаць, дзе яна жыве, мне ўсё яшчэ не было дазволена.
Гэты дамаскарадны час, каля трох тыдняў, прайшоў надзіва добра. Марыя здавалася мне першай у маім жыцці сапраўднай каханкай. Ад жанчын, якіх я раней кахаў, я заўсёды патрабаваў розуму і адукаванасці, не зусім усведамляючы, што нават вельмі разумная і адносна вельмі адукаваная жанчына ніколі не адпавядала патрабаванням майго розуму, а заўсёды ім супроцьстаяла; я прыходзіў да жынчын са сваімі праблемамі і думкамі, і мне здавалася немагчымым кахаць больш нейкага часу дзяўчыну, якая не прачытала амаль ніводнай кніжкі, амаль не ведае, што такое чытанне. І не магла б адрозніць Чайкоўскага ад Бэтховена. У Марыі не было ніякай адукацыі, ёй не было патрэбы ні ў якіх вакольных дарогах у эрзацсвеце, усе яе праблемы вырасталі непасрэдна з пачуццяў. Дабіцца як мага большага пачуццёвага і любоўнага шчасця адпушчанымі ёй пачуццямі, сваёй адмысловай постаццю, сваімі фарбамі, сваімі валасамі, сваім голасам, сваёй скурай, сваім тэмпераментам, знайсці, выдабыць чарамі з каханага водгук, разуменне, міладайную гульню ў адказ на кожную сваю панаду, на кожны выгін сваіх ліній, на кожны звіў свайго цела - вось што было яе мастацтвам, яе задачай. Ужо падчас таго першага нясмелага танца з ёю я адчуў гэта, ужо тады пачуў гэты водар геніяльнай, вытанчанай пачуццёвасці і быў зачараваны ім. І не выпадкова, вядома, ва ўсім абазнаная Герміна падвяла мне гэтую Марыю. У яе пахошчах, ва ўсім яе вобліку было нешта ад лета, нешта ад ружаў.
Я не меў шчасця быць адзіным каханкам Марыі альбо карыстацца яе выбарам, я быў адзін з многіх. Часта ў яе не было часу на мяне, часам яна ўдзяляла мне якую-небудзь гадзіну ў другой палове дня, зрэдзь - ноч. Браць грошы ў мяне яна не захацела, за гэтым, мабыць, крылася Герміна. Але дарункі прымала ахвотна, і калі я дарыў ёй, напрыклад, новы кашалёк з чырвонай лакіраванай скуры, туды дазвалялася папярэдне пакласці некалькі залатых манетак. Дарэчы, за гэты чырвоны кашалёк яна падняла мяне на смех! Кашалёк быў цудоўны, але ўжо састарэлага, нямоднага ўзору. У гэтых пытаннях - а датуль я петрыў у іх менш, чым у якой-небудзь эскімоскай мове, - я шмат чаго ўведаў ад Марыі. Найперш - што ўсе гэтыя непатрэбіцы, усе гэтыя модныя раскошнасці зусім не драбяза, зусім не прыдумка карыслівых фабрыкантаў і гандляроў, а паўнапраўны, цудоўны, разнастайны маленькі альбо, правільней сказаўшы, вялікі свет рэчаў, якія маюць адну прызначанасць - служыць каханню, абвастраць пачуцці, ажыўляць мёртвую атмасферу, надзяляючы яе органамі кахання, - ад пудры і парфумы да бальнай туфелькі, ад пярсцёнка да партсігара, ад пражкі на пояс да сумкі. Гэтая сумка не была сумкай, гэты кашалёк не быў кашальком, кветкі не былі кветкамі, веер не быў веерам, усё было пластычным матэрыялам кахання, магіі, чараўніцтва, было ганцом, кантрабандыстам, зброяй, баявым поклічам.
Я часта думаў - каго, зрэшты, кахала Марыя? Больш за ўсіх, па-мойму, кахала яна юнага саксафаніста Пабла, з яго чорнымі вачыма і доўгімі, бледнымі, высакароднымі і меланхалічнымі рукамі. Я лічыў гэтага Пабла крыху сонным, спешчаным і пасіўным у каханні, але Марыя запэўніла мяне, што ён хоць і павальней загараецца, затое потым бывае больш напружаны, цвярдзейшы, больш мужны і патрабавальны, чым які-небудзь баксёр альбо наезнік. І вось так я ўведаў таемныя рэчы пра розных людзей, пра джазіста, пра актора, пра многіх жанчын, пра дзяўчат і мужчын нашага кола, уведаў рознага роду таемнасці, заглянуў пад паверхню сувязяў і непрыязі, паступова зрабіўся - і гэта вам я, зусім чужы ў гэтым свеце, хто ніяк і нічым не дакрануўся да яго! - прысвечанай і прыналежнай яго асобай. Шмат чаго даведаўся пра Герміну. Асабліва ж часта сустракаўся я цяпер з сеньёрам Пабла, якога Марыя вельмі кахала. Часам яна карысталася і ягонымі таямнічымі сродкамі, мне таксама выпадала ад гэтага свая радасць, і Пабла заўсёды асабліва парываўся дагадзіць мне. Аднойчы ён сказаў без ніякіх ухілак: