– Na co czekasz?
Nagle przyszła mi do głowy stara rymowanka, przeczytana w dzieciństwie w bajce, którą ojciec przywiózł mi z jakiejś podróży. W spontaniczny i nieoczekiwany sposób wyrecytowałam ją, odwracając się do niego:
– Czekam ja, czekam ciemną nocą, otwieram wrota, gdy załomocą. Troski przeminą, radość smutki leczy, przyjdzie ktoś taki, kto zna się na rzeczy.
Staliśmy tak w ciszy, z poważnym wyrazem twarzy; potem wybuchnęliśmy śmiechem. Podał mi swą miękką dłoń i uścisnęłam ją lekko, ale zdecydowanie.
– Claudio – powiedział, patrząc mi ciągle w oczy. Zdołałam – nie wiem jak – wykrztusić swe imię.
– Co to było, to co wcześniej powiedziałaś?
– Co…? Ach tak, wcześniej! To rymowanka z bajki, znam ją na pamięć od siódmego roku życia.
Poruszył głową, jakby chciał powiedzieć, że rozumie. Znów cisza, paniczna cisza. Cisza przerwana przez mego sympatycznego i nieokrzesanego kolegę, który nadbiegł szybko, mówiąc:
– Głuptasku, znaleźliśmy miejsce, chodź, czekamy na ciebie.
– Muszę iść – szepnęłam.
– Czy mogę zapukać do twoich wrót? – zapytał równie cicho.
Popatrzyłam na niego zaszokowana jego śmiałością, która nie była jednak oznaką zarozumialstwa, tylko pragnieniem, by nie skończyło się to w tym momencie.
Przytaknęłam oczami, nieco wilgotnymi, mówiąc:
– Znajdziesz mnie często w tej okolicy, mieszkam tu na górze. – Pokazałam mu swój balkon.
– A więc zadedykuję ci serenadę – zażartował, puszczając oczko.
Pożegnaliśmy się i nie odwróciłam się, by spojrzeć na niego jeszcze raz, mimo iż miałam na to ochotę; bałam się, że wszystko zepsuję.
Potem Giorgio spytał mnie:
– Kto to był?
– To ten, kto przybywa i zna się na rzeczy.
– Co?! – krzyknął.
Uszczypnęłam go w policzki i powiedziałam:
– Wkrótce się dowiesz, spokojnie.
4 czerwca 2002 18.20
To nie żarty, pamiętniku! Naprawdę zadedykował mi serenadę! Ludzie szli i patrzyli z zaciekawieniem, a ja na balkonie śmiałam się jak głupia, gdy tłuściutki, rumiany mężczyzna grał na nieco zniszczonej gitarze, a on śpiewał, fałszując, jakby mu słoń na ucho nadepnął, ale niesamowicie. Tak jak niesamowita była też pieśń, która wypełniła moje oczy i serce. Jest to historia człowieka, który myśląc o ukochanej, nie może zasnąć, a melodia jest przejmująca i łagodna. Idzie mniej więcej tak:
Kręcę i kręcę się, wciąż wzdychając,
Nocne westchnienia spać mi nie dają,
W głowie mam ciągle obraz twój uroczy,
Myślę o tobie dniami, myślę także w nocy.
Bez ciebie nie odpocznę ani jednej chwili,
Ani me zranione serce, które ciągle kwili.
A czy chcesz wiedzieć, kiedy cię opuszczę?
Kiedy me życie zgaśnie i na wieki usnę.
Był to niezwykły gest, takie subtelne zaloty, tradycyjne, może banalne, ale czarujące.
Kiedy skończył, krzyknęłam z balkonu z uśmiechem:
– A co teraz powinno się zrobić? Jeśli się nie mylę, by przyjąć zaloty, musiałabym zapalić światło w pokoju, a w przeciwnym wypadku muszę wrócić i je zgasić.
Nie odpowiedział, a ja wiedziałam, co mam zrobić. Na korytarzu wpadłam na ojca (o mało go nie stratowałam!), który spytał z zaciekawieniem, kto to śpiewa pod domem. Śmiejąc się głośno, odpowiedziałam, że ja też nie wiem.
Zbiegłam pędem po schodach, tak jak stałam, w krótkich spodenkach i koszulce, otworzyłam drzwi wyjściowe i przystopowało mnie. Wybiec mu naprzeciw i mocno się przytulić czy też uśmiechnąć się z radością i podziękować uściskiem dłoni? Stanęłam nieruchomo w bramie, a on zrozumiał, że nigdy nie podejdę, jeśli nie dostanę jakiegoś znaku.
– Wyglądasz jak przestraszone pisklę… – odezwał się. – Przepraszam, że się narzucam, ale to było silniejsze ode mnie.
Objął mnie delikatnie, a ja pozwoliłam, by me ręce pozostały na swoim miejscu, nie potrafiłam wykonać tego samego gestu…
– Melissa… Czy mogę zaprosić cię dziś wieczorem na kolację?
Przytaknęłam i uśmiechnęłam się do niego, potem pocałowałam go delikatnie w policzek i wróciłam na górę.
– Kto to był? – spytała z zaciekawieniem moja matka. Wzruszyłam ramionami.
– Nikt, mamo, nikt…
0.45
Rozmawialiśmy o nas, powiedzieliśmy sobie więcej, niż mogłabym sobie wyobrazić, że można powiedzieć i wysłuchać. On ma dwadzieścia lat, studiuje literaturę współczesną, ma inteligentny i żywy wyraz twarzy, który działa niesamowicie pociągająco. Słuchałam go z uwagą, lubię na niego patrzeć, gdy mówi. Czuję drżenie w gardle, w żołądku. Czuję się przygięta jak łodyga kwiatu, ale nie jestem złamana. Claudio jest łagodny, opanowany, napawa spokojem. Powiedział, że poznał już miłość, ale potem wymknęła mu się z rąk.
– A ty? – spytał, przesuwając palcem po brzegu kieliszka. – Co mi opowiesz o sobie?
Otworzyłam się, wpuściłam mały promyk światła, który przedarł się przez gęstą mgłę, jaka okala moją duszę. Opowiedziałam mu trochę o sobie i o moich nieszczęsnych historiach, ale nie wspomniałam nawet o pragnieniu, by odkryć i znaleźć prawdziwe uczucie.
Patrzył na mnie uważnym, smutnym i poważnym wzrokiem.
– Cieszę się, że opowiedziałaś mi o swojej przeszłości. Utwierdza mnie to w mojej opinii, jaką sobie wyrobiłem o tobie.
– Jakiej opinii? – spytałam z obawą, że oskarży mnie o to, że jestem zbyt łatwa.
– Że jesteś dziewczyną, przepraszam – kobietą, która przeżyła pewne sytuacje, by stać się tym, kim jest, by nabrać tego wyrazu twarzy, by zachęcić do wniknięcia głębiej. Melissa, nigdy nie spotkałem takiej kobiety jak ty… dopiero co czułem delikatną serdeczność, a już przeradza się ona w przedziwne, nieodparte zauroczenie. – Jego wypowiedź przerywały długie okresy ciszy, w czasie których pozwalał mi spojrzeć w swe oczy.
– Jeszcze mnie znasz na tyle, by tak mówić – powiedziałam. – Może to tylko jedno z tych uczuć, o których mówiłeś, a może żadne z nich.
Wysłuchał mnie z uwagą.
– Tak, to prawda, ale chciałbym cię poznać, pozwolisz mi na to?
– No jasne, oczywiście, że ci pozwolę! – odpowiedziałam, chwytając jego dłoń opartą na stole.
Wydawało mi się, pamiętniku, że to sen, przepiękny, niekończący się sen.
1.20
Dostałam przed chwilą wiadomość od Valeria; mówi, że chce się ze mną spotkać. Ale teraz nawet myśl o nim jest mi odległa. Wiem, że wystarczyłoby mi kochać się z profesorem po raz ostatni, by zdać sobie sprawę z tego, czego naprawdę pragnę i kim naprawdę jest Melissa – potworem czy osobą, która potrafi obdarzać i być obdarzana miłością.
10 czerwca 2002
To cudowne, nareszcie koniec szkoły! W tym roku moje oceny były raczej nieciekawe, nie wykazywałam się zbytnio, a nauczyciele nie starali się specjalnie, by mnie zrozumieć. W każdym razie zasłużyłam sobie na przejście do następnej klasy, a oni powstrzymali się od całkowitego pognębienia mnie.
Dziś po południu widziałam Valeria, prosił, bym się z nim spotkała w barze Epoca. Pojechałam natychmiast, sądząc, że jest to właściwa okazja, by zrozumieć, na czym mi zależy. Gdy dotarłam na miejsce, zahamowałam znienacka, z piskiem opon po asfalcie, przyciągając uwagę wszystkich. Valerio siedział przy stoliku sam i obserwował mnie, uśmiechając się i potrząsając głową. Starałam się udawać twardą, idąc powoli, z poważnym wyrazem twarzy.
Kołysząc biodrami, skierowałam się do jego stolika, a kiedy byłam już blisko, powiedział: