6 чэрвеня 1993
* * *
Раса ярчэй, калі яе ў трывогу,
Нібыта ў футарал, пакласці
І на лісці засмучанага глогу
Настояць незасмучанае шчасце.
I можна суцяшаць сябе давеку,
I збіцца з лёсу, нібы збіцца з тропу,
Заходзячы ў расу, як у аптэку,
Пацвельваючы кожную хваробу;
І ведаць — для душы тады адхланне,
Калі над ёю думка праплывае:
Дзіця бывае познім, а каханне
Ніколі познім не бывае;
I бацькаву прыпамінаць падказку:
«Збіраючыся на каханне-гулі,
Рабі заўсёды той дзяўчыне ласку,
Якую ўсе забылі, прамінулі...»
А ты — не тая. І не я, а ты мне
Даеш усё ад ласкі да пакуты,
Ваду ў маўчанні, акавіту ў гімне...
Куды ж яшчэ імкнуцца мне?! Нікуды.
I ўсё ж адно імкненне застанецца,
Калі надыдзе раптам пустата —
Галінку глогу апусціць у сэрца,
Не вырываючы яе з куста.
12 чэрвеня 1993
* * *
Не словам, а трысцінкаю малой —
Папіруснай трысцінкаю малою —
Вярну цябе да радасці былой,
Вярну цябе да цеплыні былое.
Баюся слоў, як здраднікаў жывых,
I на трысцінку сэрца спадзяецца,
Што ноч яе і ранішні ўскалых
Паможа мне з табой паразумецца.
Без даты
* * *
Табе адной я пакажу,
Перагарнуўшы неба атлас,
Куды схавацца ад дажджу
Каля Вялікага тэатра.
Там, — шоўк галубячы ільном, —
Маўчаць альты і клавесіны,
I майстар ластаўчыным сном
Ратуе скрыпку ад ангіны;
Там кожнай дадзены струне
Спалох непрадказальнай цноты,
I на прасцінным цёмным дне,
Як матылькі, заснулі ноты;
Там нам стаяць і цалаваць
Сваю надзею трапяткую
І на Лангбардавы палац
Глядзець, нібы на здань сівую...
Які флейтыст, які скрыпач
Каханню вымавіць: «Дабранач»?!
Твой светлы плашч — праўдзівы плач
Каларатурнага сапрана.
Атуліць нас не лёс, не час,
А холад восеньскага Менска;
Ніхто не патрывожыць нас —
Ні вучань юны, ні маэстра.
І дождж не патрывожыць, не —
У чуйнай ленасці андантэ
Непадуладны музыкантам,
А толькі нам — табе і мне.
2 верасня 1993
* * *
... і з нечаканняў дарагіх
Я выбраў тое нечаканне,
Якое зрок дае і слых
Майму палессю і таскане.
Быў цэлы свет — і прамінуў.
Пяшчота — любая айчына,
Яна мне дорыць навіну,
Што жыць пакуль яшчэ магчыма.
I гэта шчасце для мяне,
Бо існую ні ў якай іншай,
А толькі ў гэтай навіне,
Сябе па-новаму адкрыўшы.
Быў цэлы свет і ўжо няма.
Адна пяшчота засталася,
I раніца яе пісьма
Ляжыць на пачуццёвай пласе.
Былі жанчыны (дзе яны?!),
Пасля якіх такая роўнядзь,
Што ані суму, ні віны
Душа не ведае, не помніць...
Я ўдзячны вопыту твайму —
Найдарагому нечаканню! —
Што ранішняму даў пісьму
Надзею на выратаванне.
Я на каленях, над табой,
У рыфму трызнячы аб раі,
Вясну з магноліі тваёй
Па кроплі вуснамі збіраю.
19 верасня 1993
* * *
Ласкавасцю тваёй не наталіцца,
I ў лебядзіным возеры тваім
Мне чуецца і мроіцца і сніцца
Расстання нашага ерусалім.
Што мне пакінеш?! Сум і прахалоду,
Якімі давядзецца з году ў год
Паэзію славянскага зыходу
Аплакваць, павярнуўшыся на ўсход.
Не здолею пазбегнуць гэтай страты
I толькі зразумею, што паэт
Перад каханай вечна вінаваты
I свет яго — штодзённай страты свет.
Пакуль яшчэ магу цябе крануцца,—
У лебядзіным возеры тваім
Няхай мае жаданні застануцца
Да старасці, да смерці — назусім.