Ты хочаш плакаць, але ты жанчына,
Якую Бог пазбавіў горкіх слёз,
І не для слёз прыдумана ангіна,
А на ўспамін пра снег і пра мароз.
Дай мне сваю царкоўную сцяблінку —
Не лекі ёй памогуць і не мёд,
А толькі пацалункі безупынку,
Што бачаць сны пра твой крынічны рот.
Расказваць пацалункамі гатовы
Табе да раніцы пра хараство,
Бо пацалункі — гэта тыя словы,
Дзе літары складаюцца ў святло.
Не плач, не плач... На дно пабітых шклянак
Няхай глядзіць заплаканы Эол,
Лепш у мяне спытайся ты пра ганак
I пра адрыну з клопатам наўкол.
Я хваляй задушуся небяспечнай,
Глыну блакіт з вярбовае кары
I раскажу пра ціхае мястэчка
3 царквою, што згарэла на гары.
15 жніўня 1991
* * *
О, Vita!.. На сардэчныя скрыжалі
Запішацца і гэты покліч мой, —
Так некалі паэты называлі
Наіўны свой далагерны настрой.
I я настроем гэтым жа сагрэты...
Яшчэ сваёй не чуючы бяды,
У поклічы, у родным слове гэтым
Я чую вас, паўночныя ільды.
Я ведаю жыццё сваіх паэтаў
I не хачу іх вопыт пераймаць, —
Гучала Vita, і гучала Credo,
Аddio не паспела прагучаць.
Ад будучых і гэтых уснамінаў,
Каб быў спакой падобны на спакой,
Абарані мяне, мая жанчына,
Чаканай залацінкаю: «Ты мой...»
Каб я, да слова кожнага ласкавы,
Ласкавым заставаўся назаўжды.
Забыўшы пра вялікую дзяржаву
Пра вас таксама, вечныя ільды.
17 жніўня 1991
* * *
Калі званілі ў Кафедральным,
Спыніля Свіслач на хаду
У нейкім одуме астральным
Сваю зялёную ваду...
3 маёй майстэрні вечаровай,
3 кансерваторскага двара
Па беднай вуліцы Гандлёвай
Пайшла пяшчотная сястра.
У радасці свае парадкі,
Свае крыжы, свае вянцы —
Такія светлыя пачаткі
I вельмі сумныя канцы.
Я гэтай радасці не кіну
I, мусіць, ад таго памру,
Што аддаю сваю жанчыну
Кансерваторскаму двару.
У надакучлівыя оды
Я патанаю з галавой,
Мне застаецца тонкі водар
Яе сукенкі лугавой.
I застаецца мне прастора,
I супакойваюся зноў,
Што пад аховаю сабора
Яна вяртаецца дамоў.
19 жніўня 1991
* * *
У майстэрні, дзе ружам не цесна,
Алкагольным суцішаны дном,
Я пішу на паперы нябеснай,
На паперы, што пахне віном.
Я пішу пра салодкую цьмянасць —
Толькі з ёю магу маладзець;
Дзе каханне, а дзе закаханасць,
Аніяк не хачу зразумець...
Залатою на постаці, ломкай,
Той, якую Паэзія жне,
Я нябе называю саломкай,
Што кладзецца на вусны мае.
Над саломкаю буры хадзілі
I віхор успамінаў такі,
Што самохаць ляціць мой гадзіннік,
Нібы чорная птушка, з рукі.
Я на кожнай прачытваю стрэлцы,
Як спяшаешся ты да дзяцей, —
Навальнічная рэўнасць у сэрца
Залятае часцей і часцей.
Я запомню сірочасць букета —
Залацістую золь на траве!
Ен шаптаў нам: у радасці гэтай
Алкагольнае шчасце жыве.
Я майстэрню сваю аплятаю,
Замыкаю на ружы-замкі
I з каленяў тваіх выпіваю
Фіялетавыя васількі.
24 жніўня 1991
* * *
Ты, — памножаная на неба
I падзеленая на страх, —
Здабываеш са смутку срэбра
Старажытных вясёлых драхм.
Ты далей, чым слова далёка ,
I чысцей за ўсе халады...
Неўрадлівы пясок сірока
Засыпае твае сляды.
Ты ўжо чуеш, як свечка плача
На блакітным летнім акне,
Пройдзе восень над Белай дачай
І патоне ў нашым віне.