А між тым ягонае кодла не спіць у шапку — насядае і насядае на людзей, як на старых, так і на малых, і кліча сабе ў помач Бяду і Нянавісць. Тыя ж гэтага клічу толькі і чакаюць — навальваюцца на людзей скопам. І тады ўжо — гора як чалавеку, так і ўсяму роду: беспрычынна брат кідаецца на брата, сын матку рэжа і душыць...
О-о, ён хітранькі!..
Яшчэ болей, чым гулямі-вулямі, ён спакушае чалавека шчасцем, якое той атрымае, калі даб’ецца таго-сяго. І вось чалавек, убіўшы сабе ў галаву «тоесёе», з дня на дзень, з рання да змяркання піцуе, недасыпае, недаядае, каб нечага дабіцца. І калі здаецца чалавеку, што шчасце ў ягоных руках, ён зноўку — тут! Ён ці падстаўляе яму ножку, каб той падаў вобзем і выпраўляўся на Той свет, ці з рогатам адступаецца ад няшчаснага, і тады спакушаны, абдураны чалавек з жахам разумее, што шчасце ягонае — не ў «тым-сім», а ў нечым іншым. Але ж зноў — не вярнуць, не адкруціць назад марна патрачаныя гады... І дранцвее тады чалавеча. А ён ужо зноўку тут як тут — пельку падсоўвае, супакойвае няшчаснага: «Не бойся, я цябе не пакіну...»
Спустошаны, азіраецца вакол сябе чалавек, шукаючы падтрымкі і помачы. Камянее перад бясплатнай пелькаю. «Гулі-вулі» абрыдлі, уяўнае шчасце, як дым, развеяна... Што рабіць, чым заняцца?
О-о, як балюча яму тады!..
Надыходзіць ноч і, чалавек, схаваўшыся ад людзей, саромеючыся сябе, пачынае ліць слёзы з задымленых былым едкім шчасцем вачэй. Ён пачынае шаптаць, хоць каму шэпча, каго кліча, каб дапамог, чалавек пакуль і сам не ведае. Ён шэпча, што нічога не ведае ні пра сябе, ні пра навакольны свет. Ён шэпча, што хацеў радасці і шчасця... Ён шэпча, што яму страшна ў гэтым свеце...
Пачуўшы гэты шэпт, ля чалавека паяўляецца Адзінота. Мудрая Адзінота напачатку нічога не гаворыць, нават і не спрабуе суцішваць яго, яна і паяўляецца толькі дзеля таго, каб падказаць яму, што няшчасны не толькі ён адзін, што кожны з людзей хоць аднойчы ды павінен спазнацца з ёю. «Супакойся, суцішся, — нарэшце ціха вымавіць Адзінота, — вы ўсе адзінокія... »
«Я вінен... Я з імі валэндаўся... Я радасць і шчасце шукаў...» — будзе каяцца і апраўдвацца шэптам растрывожаны чалавек.
«А гэта ты ўжо не мне гавары, — будзе казаць Адзінота. — Цяпер, калі мяне спазнаў, я пакіну цябе. Цяпер Жальбе спавядайся».
І тут жа Адзінота адступіцца, Жальбу падпусціць...
І пачне чалавеча знаёміцца з Жальбою, пра якую дагэтуль, можа, і не ведаў нічога — часу спазнаць не знаходзілася, бо надта сваім шчасцем быў заклапочаны...
Усё, што цяпер Ран чуў і бачыў, поўнілася няясным невядомым сэнсам, як быццам Той, які жыў наверсе, прыадкрываў таямніцу, якую чалавеку было боязна разгадваць, і таму пачуццё жаху міжвольна ахоплівае яго ў такія імгненні. Кажуць, што ў ціхія чорныя ночы немаўляты часта беспрычынна плачуць, а старэйшыя дзеці шчэмяцца да дарослых. Мо ўсё гэта таму, што ён неадчэпна блэндае за спінамі людскімі?..
Ран задрамаў. Ён ведаў, што не спіць, ведаў, што сядзіць ля агню і між тым поўніўся дзіўным трызненнем.
Ён адчуў, што здольны лётаць. Паяўлялася такое адчуванне ў яго і дагэтуль, але цяпер адчуванне палёту было надта вострым і салодкім. Падняўшыся ў палёце над елкаю, Ран убачыў сваіх сонных сяброў, якія соладка і сцішана спалі ля агню, ён нават і сябе ўбачыў, і агонь... Лёгкім намаганнем Ран мог пералятаць з дрэва на дрэва, — гэтак робяць птушкі. Але птушкаю ён не быў, нават рук не расстаўляў, каб падняцца над зямлёю.
Падняўшыся ўгору, ён бачыў унізе сцішаныя дрэвы, травы, кусты, нават саму шырокую Пры, прыхаваную кустамі — усё было асветлена вачыма Таго, які жыў наверсе. Мякка і соладка зыбаючыся ў паветры, Ран пралятаў над травамі, а потым падымаўся ўгору. І чым вышэй падымаўся, тым меншымі станавіліся дрэвы, кусты, і нават Пры зусім хавалася ў кустах — усё злівалася ў суцэльныя чорныя плямы. І вось ён ужо не мог разгледзець тую елку, пад якой спалі сябры. І яшчэ вышэй падымаўся Ран, і вочы Таго ўсемагутнага станавіліся яркімі, бясконцай іскрыстай беллю разгараліся яны. І чым вышэй ён падымаўся, тым вастрэй адчуваў трывогу. Вось ужо аблокі грувасціліся пад ім, і зямля ўжо за тымі аблокамі не бачылася. І адно і тое ж білася, пульсавала ў Рана: дзе ж знаходзіцца Той усемагутны, які качае каменне па небе, які кідае на зямлю белыя жахлівыя дзіды?4
І от жа дзіўна — Ран не збаяўся іскрыстых белістых вачэй Таго ўсемагутнага. Бы кропелькі расы пад ранішнім Сонцам вочы Таго ўсемагутнага разгараліся, яны пачыналі пералівацца то чырвонымі, то жаўтавата-белымі агнямі, іх станавілася ўсё больш і больш, і акружалі гэтыя вочы Рана паўсюль.