Сярод шматлікіх звычаяў ёсць і такі. На ўваходзіны першым у новы дом павінен забегчы кот. Скочыць коцік цераз парог, паглядзіць па кутках, лапку падыме, быццам з кімсьці павітаецца. Што гэта ён робіць? У хаце ж няма нікога! Але нашыя продкі верылі, што ў кожным памяшканні, акрамя гаспадароў, жыве Дамавік. Так раней называлі казачнага абаронцу дома.
Вось з кім коцік “павітаўся”! А мы і не заўважылі…
Цяпер ты хочаш даведацца, якой была хата нашага продка? Тады адкрыем лёгкія сасновыя дзверы ці падгледзім у маленькія вокны, размешчаныя невысока над зямлёй.
У далёкім мінулым берасцейцы жылі ў драўляных курных хатках. У цэнтры гэтага будынка знаходзілася печка без коміна. Таму тапілася хата па-чорнаму. (Калі тапіць па-чорнаму, дым будзе выходзіць з памяшкання праз дзверы і вокны).
Хатка была зусім малая. Даўжыня кожнай сцяны – цсяго каля чатырох метраў. Мусіць, нават Дамавіку было цесна ў такой хаціне, а тут звычайна жыла сям’я ў сем-восем чалавек!
Міналі стагоддзі, і хата мяняла свой выгляд. Ужо трыста гадоў таму ў нас з’явіліся дамы, да якіх дабудоўвалі сенцы і каморы. У каморах захоўвалі бульбу, агародніну, мясныя і малочныя прадукты.
Падлога ў хаце спачатку была земляная, пазней – драўляная. (Цяпер, відаць, нашаму знаёмаму Дамавіку жыць стала весялей).
У хаце ладзілі вялікую печ. У ёй сяляне гатавалі ежу. На пячы спалі, сушылі аддзенне, дасушвалі збожжа. Тапіць пачалі па-беламу. (Ты ўжо ведаеш, што значыць тапіць па-чорнаму. Здагадайся, а як тапілі па-беламу?)
Пойдзем далей па хаце. У ёй чатыры куты, але толькі адзін з іх галоўны – чырвоны. У ім вісяць абразы з вышытымі ручнікамі. Уздоўж сцен стаяць доўгія лавы. На покуце – вялікі драўляны стол. Над ім – лямпа. Побач вісіць калыска, сплеценая з лазы. Дзіцячыя галасы ў хаце гучалі заўсёды. Дзяцей у сялянскай сям’і любілі. (Нават Дамавік, кажуць, калі яму малыя надакучвалі сваім плачам, вылазіў з падпечка і калыхаў калыску).
У другім куце месцілася скрыня з адзежаю, абрусамі, ручнікамі, грашыма і ўпрыгожваннямі.
Такой была вясковая хата ў будні, а калі пачыналася свята...
Багатая наша зямля на звычаі. Шмат берасцейцы ведаюць песень, танцаў. А калі песні і танцы больш за ўсё патрэбныя чалавеку? Вядома ж, на святы! А якое самае лепшае свята?
Безумоўна, вяселле! Нездарма словы “вясёлы”, “вясёлка”, “весяліцца” ды “вяселле” – ад аднаго кораня паходзяць. Нельга сумаваць у хаце, дзе ідзе вяселле!
Амаль сто гадоў таму пра адно такое свята ў вёсцы Свішчы на Жабінкаўшчыне расказала мясцовая настаўніца пані Савіцкая. Ад яе мы даведаліся, як раней святкавалі вяселлі.
... Заўважыў Васілёк, што ў Свішчах жыве прыгажуня Ганначка. Запрог ён коней. Разам са сватам узяў хлеб-соль і бутэльку гарэлкі. Па вёсцы пагалоска бяжыць: сваты да Ганны едуць! Спыніліся яны перад Ганначчынай хатай. Зыходзяць, абодва вітаюцца.
– Дзе ж вашая дачка? – пытаецца Васіль у гаспадароў.
– Ганначка! Ганька! – кліча маці. – Да нас Васілька прыехаў.
Але дзяўчына сарамліва хаваецца. Шукаюць яе паўсюль: дзе дзелася? Нарэшце выходзіць Ганна да гасцей, садзяць яе разам з Васілём. Прымае яна падарункі ад свата. Злучае сват рукі маладых. Цяпер яны заручаныя, з гэтага часу яны жаніх і нявеста.
Праз некалькі дзён Васіль і Ганна ідуць у храм на споведзь. Тры дні свяшчэннік у царкве аб’яўляе людзям пра вяселле, якое мае неўзабаве адбыцца.
А Ганначка ўжо схадзіла ў краму. Накупляла там істужак і блёстак. Прыйшлі ўвечары да дзяўчыны незамужнія сяброўкі. Плятуць для Ганулькі вяночак, як карону. А сама нявеста рыхтуе падарункі для мужавай радні. Тчэ паяскі хлопчыкам, шые жаніху тры кашулі.
У вясельную раніцу Ганначка сама апранаецца. Разам з братам, сяброўкай і прыданкай (замужняй жанчынай) на пары коней едзе ў царкву. На галаве ў нявесты – апошні дзявочы вянок.
З Васілём едзе дружко. Хлопцы бяруць з сабою і музыку са скрыпкаю – сапраўднага майстра, які ведае ўсе вясельныя мелодыі.
У царкве святар ускладае на галовы маладых вянцы, чытае за іх малітву, зычыць дабра, шчасця. Цяпер маладыя павенчаныя. Сталі яны перад Богам і людзьмі мужам і жонкай.
Пасля вянца яны едуць у хату да маладой. Бацька і маці выходзяць насустрач, частуюць Васіля з Ганнаю, гавораць: