Ужо i тосты не наўме,
П'ём традыцыйны ў стоме
За тых,
Хто ў моры,
Хто ў турме
I хто ў радзільным доме!
Бярэ сваё спакойна хмель,
Міргае хітрым вокам.
У галаве сярдзіты чмель
Ужо гудзе, як свёкар.
Дзе ганаровай варты строй?
Не налічыць паловы.
I загулі,
за роем рой,
Нібы вуллі,
галовы.
Песня рвецца напрасцяк,
Не дае ачомкацца:
— Так-сяк,
Накасяк.
Пад сталом карчомка!
Ах, чарачка-пазлачаначка.
Рукі ў бокі — выйшла ў круг
Ушачаначка:
— А чарачка-каточак,
Пакаціся ў раточак.
Не стукачы,
Не грукачы,
Толькі костачкі казычы!
Сунічная прагалачка,
На сонцы млей.
Русалачка-
латгалачка,
Хмялей
смялей:
— Стану супраць ветрыку,
Хай спаднічку развявае,
Хай у вёсцы хлопцы ўбачаць,
На які тавар багата!..
Плывём за трыдзевяць зямель,
Пне ветразь вецер добры,
Аж покуль раззлаваны хмель
Не дасць дубовай доўбняй.
Як сеў за стол — цярпі прымус,
Ён не завецца гвалтам.
Сам Бахус —
прозвішча на us —
На свет зірнуў прыбалтам!
KAЛI Б...
ад маіх 31 адняць 13 год —
была б шчаслівая лічба.
Ну, яшчэ якой нагодзе
Лепшай быць
i дзе?
З летам шчодрым паўнагоддзе
Латвіяй ідзе.
Нават хочацца прызнацца
Пашпарту назло —
Мне таксама васемнаццаць!..
Некалі было.
Поўня з поўняй сталі ўпоплеч,
Серабрыцца бруй —
Васемнаццаць, Цёплы поплаў,
Цёмны гай — сябруй!
Васемнаццаць —
на ляшчыне
Спеюць спарышы.
Дзьмухаўцовы цёплы іней,
Сцежкі спарушы!
Вочы сняцца.
Васемнаццаць —
Зябкі скрып драча.
Хочуць рукі рук кранацца
I плячо — пляча.
Потым будзе шкліць лядочак
Першы недавер.
А матулям быць ля дочак
Хочацца цяпер.
Як на ліха на якое,
Дочкі не адны.
I стагі па-над ракою,
Быццам буданы.
Патаемнасць ціхіх змовін,
Палынок тугі.
Нецярплівы хітры човен
Б'ецца ў берагі.
Пасвяціла поўня — годзе,
Знікла за ракой.
Паўнаводдзе,
паўнагоддзе —
Матчын неспакой.
Лірычнае адступленне
Бацька Ераніма,
або адкуль
блакіт Латгаліі
Пасля дажджу прыціхлыя нябёсы.
Вады набраўшы ў рот, у лебядзе
Замоўкла студня.
I мужчына босы
Вядро за вуха неслухам вядзе.
Спалоханая кнігаўка ўзлятае.
Так i гады кругамі адплылі.
I хочацца чым найдаўжэй ратаю
Нагою босай чуць цяпло зямлі.
Ён дабратою высветлен, як ясень
Увосень сонцам,
дзядзька Уладзіслаў.
Дык вось хто ўзяў капрызны дзень у засень,
Спакой на ўсю Латгалію паслаў.
Вядзе да лазні.
Венікі падвялі.
Парог вартуюць камяні жарон,
Як вязень, піва томіцца ў падвале.
Ключы ў гаспадара — няўмольны ён.
Як галуба чужога, трапяткога,
Пытанне я за пазухай нясу:
Шалее ярына і, выпадкова,
Не ён вясною адмыкаў расу?..
Спрадвечны Стулпан,
як туман, ссівелы,
А вочы захлынаюць сінізной.
У ix звініць жаўрук вясны лясной,
Зірнуў на хмары —
неба праяснела.
Латгалія —
зялёная дзяржава,
Стагоў мурожных ранішні абоз,
Я зразумеў,
адкуль блакіт ласкавы
Тваіх азёр спакойных i нябёс.
Тваіх ільноў не адсінее неба,
Блакіт не адзвініць, як лёд тугі.
А вочам дзядзыкі Уладзіслава трэба
Не ведаць ані воблачка тугі...
ПРАЦЯГ
ЦЭНТРАЛЬНАЙ ТЭМЫ
Вядома — Ліга!
Як парэчкі выспелі —
Янавы ягады!
Чабаровай выспаю