Даганяю я гады.
На душы адліга —
Ліга!..
Ліга!..
Даў пярун грымака
Зяцю, бо на прымака
Крыўдзілася прымаўка.
Кажа латышам спрадвеку:
«Лье, як на Ліга»,—
Ну, a лівень-недарэка
Разаспаўся як на ліха...
Тут яшчэ падумаць трэба,
Мазгаваць цярпліва,
Ліўняў болей у неба
Ці ў латгальцаў піва?..
Як Юпітэр, плыву
У вянку дубовым.
Песні кружаць галаву,
Стогнуць бочкі-бомы...
Расце з караня
Юны дубочак.
Далёка да дня,
Блізка — да бочак!
Ледзьве ўзяў у далонь
Кварту —
Прычашчаюся.
Скачу праз агонь —
Ачышчаюся
Ад грахоў былых
I — вядома, не ўслых —
П'ю за будучыя.
...Не забуду, чыя
Росы абівала,
Шыю абвівала
Маладая рука.
Знаю я
Ды рака...
ЗАКЛЮЧЭННЕ
Трэба развітвацца —
шчымлівы сум...
Прапахламу зёлкамі, цёплай трухой,
Вясёламу ад ахалоды,
Прачнуцца на сене пад самай страхой
I жмурыцца ад асалоды.
Чакаць, покуль росы сцяжына страсе,
I слухаць у ранішнім гаме,
Як галкі ступаюць па гулкай страсе,
Нібы не сваімі нагамі.
Глядзець, як прабіўся прамень во тачкі,
Як кроквы жывіцай ржавеюць.
Нібы парасячыя пятачкі,
У гонтах сучкі ружавеюць.
Павук мітусіцца — праныру няўсцерп
Уплесці праменьчык у нерат.
У лаціну дзюбай уторкнуўся серп,
Завяз — ані ўзад ані ўперад.
Кот дрэмле спакойна — мінуў сакавік,
Сапернікі вушы аб'елі.
Высокія стрэхі прысніў адстаўнік
I хіб нашашэрыў ельнікам.
А певень баіцца свой голас згубіць,
Галосіць услед — даганяе.
Аж хочацца глупства самому зрабіць,
Ляцець з дзіваком над гаямі.
Ды час халадзёнкаю горла лудзіць.
Настыла вада ў падзямеллі —
Глыбокая студня у неба глядзіць,
Як мутнае вока з пахмелля...
ВЫВАДЫ
З ЦЭНТРАЛЬНАЙ ТЭМЫ
Адчуў,
што нялёгкая праца — дружыць,
Дарога накусціла бровы.
Са свята ўстрывожана неяк дрыжыць
Спідометра палец нервовы.
...Да мора імчымся.
Не ўцямлю ніяк,
Што гэта са мною за дзіва:
Ці пену з заліва здзімае свяжак,
Ці можа з латгальскага піва?..
1966
БЛАКАДА
Светлай памяці бацькі майго
ЗАМЕСТ УСТУПУ
Бяссонніца
Гэта позна ці рана!
Ад крыжавіны аконкай рамы
Адплыў маладзік
Членам Таварыства
Чырвонага Крыжа й Паўмесяца,
Якога
За няўплату членскіх узносаў
Выгналі.
Месіцца па нябесным выгане.
У тэлефоннай кабіне
На пупавіне
шнура
Трубка вісіць, як эмбрыён.
Якраз пара
Пазваніць у лясны раён.
А куды! Хоць у туман!
Дык гэта ж
тэлефон-аўтамат.
Вега так пазірае,
Хоць з Месяцам заручы.
Планета —
какетка старая —
Круціць арбіт абручы,
Каб сагрэцца.
У халадзільніка
Абрываецца сэрца.
Рабіна світае
Чырвоным грабянём,
Чакаю —
закукарэкае...
Наіўнасць святая,
Што за недарэка я!
Гэта неба маленства
Занялося агнём...
Доўга ў схоўнях сэрца
блукала
I скаланула спакою дол
Слова
глухое, як тол,—
БЛАКАДА.
Ад цішы —
ад злой каргі —
Я ўцёк,
мітусню пакінуў.
Усплываюць ад каменя ўспамінаў
З прадоння памяці
тры кругі.
Тры кругі
блакады суровай,
Падпаленыя крывавай зарою.
... Цягнік гадоў
у тунель забыцця.
Як трус у пашчу ўдава, нырае.
Жалезку ўзарваць
паспець бы хаця.
Выбух!
Пахне зямля сырая.
Ды вока
ралля
не радуе —
Зямля
ўзарана снарадамі.
Прыйшла не з краскамі
вясна-красна.
Распалілася даясна
Нізкага неба скляпенне.
Першы круг захлынае —