* * *
Калі пачнуць ад дахаў цені класціся,
Туляцца па завулках выйдзе змрок,—
Урокі вывучыўшы,
васьмікласніцы
Развучваюць факстрота хітры крок.
Буркоча галубінымі застрэшшамі
Нядзельным адвячоркам цішыня.
Даўно пайшлі на танцы ўсе старэйшыя —
Іх не схацелі да сябе прыняць.
Дрыжаць, як матылькі, на косах банцікі,
I не ступаюць штосьці ногі ў лад.
A аднакласнікі у кепках бацькавых
Звысоку пазіраюць на дзяўчат.
А ў тых стаіцца па губах з прыпухлінкай
Шчаслівая усмешка ў гэту ноч.
Прысняць:
танцуюць на паркеце ў туфельках...
Прысняць:
яны дарослыя даўно...
Героі кніг —
i рыцары й разбойнікі —
На танец запрашаюць
ix адных.
I невідушчым позіркам, спакойныя,
Глядзяць на аднакласнікаў яны...
СНАПАВОЗ
Трасянуў сваім чубам —
даспелым калоссем,
Паднеразаўся вязьмом —
i ў абоз.
Асмужаны, вусам асцістым калоўся
I шлях па іржышчы прамяў
снапавоз.
Засвіргатаў перацёртаю воссю,
Нa ўзмежку ўстрывожыў дакучлівых вос.
Уехаў з налітага лета у восень
Нa поўным разгоне таўстун снапавоз.
Працуе —
і ўсё ў яго спорыцца, клеіцца.
Вачэй не зажмурыць ад рос i да рос.
I круціць баранку,
натужвае лейцы,
Пыліць на усіх бальшаках
снапавоз.
Ад тупату, грукату, гоману —
тлумна.
І жытам прапахлі утулкі калёс.
Пустыя такі, падхартаныя гумны,
Прымайце,—
вязе ураджай
снапавоз.
Зярнятамі зор Млечны Шлях зацярушан
І там снапавоз у дарожаньку рушыў.
Шчаслівай дарогі табе,
снапавоз!
СТАЛАСЦІ ПАРА
Касяк гусей над борам парадзеў.
Сумуе бор над крак сыты качыны.
У вырай верасовай барадзе
Прабілася сівінка павуціны.
Уранні сонца выліла агонь
На хіб шчаціны хісткага аеру.
Схавалі хвалі хліпкія яго —
Ён іклы зноў зялёныя ашчэрыў.
Раве сярдзіты вецер, як бугай.
Дзень добры, восень шчодрая, пазнáя,
Калі здалёк
i лес,
i бор,
i гай,
І быльняжынку кожную пазнаеш.
З сабою чарнавокую бяры
I можаш смела з ёй у восень крочыць.
Табе асветляць шлях праз гушчары
Калёны клён
I ясень ясны ўночы.
Зірні ў надлужжа — у вачах ураз
Забарабаніць ад рабой рабіны.
Нагні — цягуча гнецца вязкі вяз
I крышыцца крушаная крушына.
Ды рантам сакавіта храпне граб —
Успыхнуць росаў зыркія вясёлкі.
Дрыжыць чарот — на досвітку празяб.
А на губах гарчыць ад ёлкай ёлкі.
Ты вызначаеш намаладзі лёс,
Пазнáя восень —
Наталенне смагі.
Кіруеш умалоту хмарны воз,
Пара спакойнай сталасці й развагі.
СТАНЦЫЯ ГРАМЫ
Паравоз caпe i цяжка дыхае
На завейнай станцыі Грамы.
Ходзяць маразы хадою ціхаю
Белымі пуцейцамі зімы.
Кажухі пуцейцам лінзай сонечнай
Сакавік у поўдзень прапячэ,—
Па тугіх, настылых рэйках звонячы,
Паімчацца цягнікі шпарчэй.
Цягнікам махае дуб над кручаю,
Семафор міргае — шлях прамы,
Бо самой вясною ім даручана
Развазіць па ўсёй зямлі грамы.
Весні,
будзе ён — хлапчына ў майцы —
Самазвал з каменнем разгружаць.
З лоз пасля яго свісткі здымаюцца,
Цягнецца травіца з-пад лаўжа.
Летпі
Загрыміць пустымі жорнамі —
Вымалаўся леташні ўраджай,
І па-над сузор'ямі азёрнымі
Выгнуцца вясёлкі з краю ў край.
Восеньскі,
З начамі вераб'інымі,
Забурчыць сярдзіта хрыплы гром:
Хоча затушыць пажар рабінавы,
Закружыцца у віры вугром.
Тут усе работай забяспечаны —
Будзе нават стаўкі паўтары.
Тут пасаду грознага дыспетчара
Перуну далі:
— Глядзі, стары.