ФАСАДЫ
Яны такія ўжо — фасады.
Заўсёды яркія, як фазаны.
Прыхарошацца, падфарбуюцца
і лезуць на вуліцу: «Салют!
Любуйся на нас, вуліца,
дзівіся на нас, люд!»
Вуліца гляне на фасады,
скажа насмешліва:
«Ого!
Ды вы, фасады, — як фазаны!..»
Вуліца знае, што да чаго.
Вуліца — яна баба бітая.
І ёй скрозь парадны ўбор
бачыцца звычайны быт яе,
яе будзённы задворак і двор.
ЗДАРЭННЕ ЛЯ ШЛАГБАУМА
«Нармальнае
становішча
шлагбаума
адкрытае»
чорным па беламу. Бачыце — вось!
Усе чытаюць. Ніхто не блытае.
Толькі шлагбаумшчык наблытаў штось.
Ці ў яго нервы дурэюць патроху,
ці проста меў дрэнны настрой, —
толькі ўзяў і закрыў дарогу
раней, чым звычайна. Стой!
Стой, конны і пешы!
Спыніся, мота!
Стой і ні з месца, аўто!
Шафёр з кабіны: —
Што за мода?!
Ты п'яны, браток, ці што?
Ступіў на пробку ці выпіў стопку?
Не выйшаў цягнік у маршрут,
яшчэ качагар распальвае топку,
а ён ужо тут як тут.
Трымаў дырэктар.
Трымаў дыспетчар.
Потым механік новаспечаны
трымаў з паўгадзіны ў гаражы.
Потым: «Пуцёўку пакажы».
Потым гai яшчэ трымала:
«Куды спяшаешся, не гані.
Знак нумарны ты чысціш мала...»
І вось яшчэ адно гai.
Ды адкрывай жа! Груз тэрміновы.
Стане там справа ўся.
Не разумее роднай мовы.
З яго, што вада з гуся.
Ды адкрывай жа, чорт паласаты!
А то пайду на таран!
Ды адкрывай жа, чорт валасаты!..
Шафёр узняў тарарам.
Шафёр злуецца, плюецца i лаецца.
Лаецца — на чым свет.
Дзяжурны толькі ўхмыляецца:
«Бачыў я вас, непасед».
Ён ухмыляецца і чухаецца.
Нарэшце рашыў не маўчаць:
— А раптам поезд ужо рухаецца
хто будзе тады асвячаць?
Hi разумення, ні пашаны.
На тое ж і шлагбаум,
каб быў парадак, паважаны!
Шлагбаум — не для забаў.
Праўда, закрыў я ранавата.
Дык так ужо ў нас яно:
калі не хочаш быць вінаватым —
раней апускай бервяно...
Ні разумення, ні пашаны.
Спяшаюцца ўсе, крычаць.
А не гарыць, не на пажары.
Навошта так імчаць?
Усё хутчэй бягуць машыны,
усё хутчэй — паязды.
А куды ўсе заспяшылі?
Куды, скажыце, куды?..
Пакуль рэзанёрствуе
дзяжурны,
з'явіўся ўраз цягнік.
Мільгнулі твары, абажуры.
Прагрукатаў i знік.
I з неахвотаю, са скрыпам
стаў узнімацца шлаг-
баум. Шафёр прыспешыў крыкам
i крануўся ў шлях...
ОДА КВІТАНЦЫІ
Хай чуе кожны,
хто не аглух:
«...поезд прыйшоў на станцыю..
Насільшчыкі да вашых паслуг..
...і патрабуйце квітанцыю».
Аб'ява завязла ў вушах.
Іду, лячу ці еду —
яна за мною — проста жах! —
За мною цягнецца следам.
Вар'іруецца на ўсе лады,
ніяк з ёй не расквітацца.
...Ты сябру дабро зрабі
і тады
патрабуй ад яго квітанцыю.
...Калі да цябе з'явіцца госць,
ты пачастуй яго, чым ёсць,
і перш чым развітацца,
вазьмі з яго квітанцыю.
...Ты цалаваў, мілаваў яе,
гатоў быў у ногі кідацца.
А ці ўзяў за ласкі свае
ты ў яе квітанцыю?
...Словам, зрабі законам жыцця
у дурнях каб не застацца, —
патрабаваць ад усіх i уся:
«Квітанцыю! Квітанцыю!»
І потым, калі аднойчы вас
паклічуць са справаздачаю:
«Што зроблена за мінулы час,
заплачана і затрачана?» —
як адыграецеся вы тут!
Як зможаце вы расквітацца? —
Вы горда прад'явіце цэлы жмут
цэлую кіпу квітанцый.