*
Над вуліцай горада плыве
жалобная, сумная мелодыя.
А вуліца, вечна жывая, жыве —
паспешліва, прагна, з асалодаю.
Ёй жыць i жыць — такі яе лес.
Ёй прама i весела голаву несці.
Таму не прымае яна ўсур'ёз
пахавальнае гэтае шэсце.
НОЧЧУ ЗАПЛАКАЛА ДЗІЦЯ..
Ноччу заплакала дзіця.
Заплакала, загаласіла нема.
Святло запалілі, сталі яго суцішаць.
Крычыць, і ўсё.
Дрыжыць, усіх баіцца.
Паказвае некуды ў цёмны куток.
«Што з ім?» — гадаем,
гледзячы на яго.
Плача дзіця, нічога сказаць не можа.
І мы глядзім на яго з трывогай.
З жалем мы глядзім на яго:
«Якое бязмоўнае ты!
Якое бездапаможнае і дурненькае!
Крычыш, а не можаш сказаць —
чаго».
Як быццам мы самі можам усё выказаць,
як быццам можам мы растлумачыць усё.
РЭЧЫ
Нас акружаюць нашы рэчы.
З імі ў нас дружба і лад.
І гэта дружба не знае спрэчак,
не знае маны і здрад.
Маўкліва і верна рэчы дружаць.
Аддана служаць яны.
Мы іх пакідаем —
і рэчы тужаць,
прыходзяць у нашы сны.
А дачакаюцца дня сустрэчы —
на мове ціхай сваёй
многа-многа скажуць нам рэчы.
Болей, чым людзі парой.
Калі ж мы скончым
свой шлях чалавечы,
праб'е наш апошні час, —
будуць настойліва нашы рэчы
напамінаць пра нас.
Настойліва і доўга...
ДЗЯКУЙ, ТЭРМАС!
Дзякуй, тэрмас, за цяпло,
дзякуй, тэрмас мой, за вернасць.
Шмат цяпла вакол уцякло,
а ты застаўся верным, тэрмас.
Тае цяпло нечай рукі,
нечага поціску і пагляду...
Дзякуй, тэрмас!
Дай пагладжу
я твае цёплыя бакі.
Так заўсёды ў свеце было.
Адбываюцца ўсе здрады
па закону цепластраты...
Дзякуй, тэрмас, за цяпло.
Зямля астыла праз вякі,
астыне сонца ў свой тэрмін...
За твае цёплыя бакі,
за нязменнасць дзякуй, тэрмас!
Дзякуй, тэрмас, за цяпло!
Добрае тое ўсё,
што цёплае, —
хваля,
святло,
цялё, —
а няцёплае ўсё — нядобрае.
Дзякуй, тэрмас, за цяпло!
Зло, як Арктыка, абледзянелае.
Цёплае, як сэрца, дабро.
Дабро, як тэрмасы цеплацелыя.
Дзякуй, тэрмас, за цяпло!
НЕРВЫ
Позна! Выйшлі з-пад кантролю.
У стыхію сваю ўвайшлі,
увайшлі ў сваю ролю,
сябе, сілу сваю знайшлі.
Позна! Разышліся нервы.
Пачынаюць свае манеўры.
Пачынаюць зноў яны
рыхтавацца да вайны.
Агнявую моц патройваюць,
ваяўніча сябе настройваюць.
Позна! Нервы — на ўзводзе!
Не паможа болей бром.
Такі бром яшчэ не знойдзен,
каб спыніць ix...
Выбух! Гром!
I ляцяць аж пад аблокі
ва ўстрывожанай цішы
супакою твайго абломкі
ды асколкі тваёй душы.