Я любіў у дзяцінстве
слухаць размовы дарослых.
Бывала, мае равеснікі
бегаюць па вуліцы,
а я заб'юся ў куток
і слухаю, прагна слухаю,
баючыся прапусціць
хоць адно слова,
сказанае дарослымі —
суседам, цёткай, госцем.
А зараз убачу дзяцей,
якія гавораць пра нешта сваё,
і мне так хочацца паслухаць:
пра што яны гавораць?
Пра што?
* * *
Ідуць, за рукі ўзяўшыся, дзеці.
Здорава, дзеці, жыць вам на свеце!
Ідуць закаханыя — рука ў руцэ.
Не йдуць, а плывуць па чароўнай рацэ.
Хораша рукі дзіцячыя дружаць!
Хораша плыць па чароўнай рацэ!..
Я іду, а рука мая тужыць,
душа мая тужыць па нечай руцэ.
* * *
Ты ў такім шчаслівым узросце,
калі яшчэ сэрца не знае злосці.
Калі ўсё яшчэ наперадзе —
і дарогі, і масты.
Калі ўсё — на тым беразе,
а на гэтым — толькі ты.
Ты ў такім шчаслівым узросце,
калі яшчэ сэрца не знае злосці,
калі яму лёгка-лёгка біцца,
калі салодка-салодка спіцца.
СУСТРЭЧЫ
1
Я так не магу, каб стрэцца
і холадна абмінуць,
каб сэрцам другое сэрца
горача не крануць.
Я знаю: тоё, другое,
сэрца нясе зарад,
жывога чакала з тугою
сэрца маё не раз.
Сустрэчы — не здарэнне:
імкнуць да зарада зарад.
Іх узаемагарэнне —
як навальнічны разрад.
Сустрэчы — не толькі збліжэнне.
Ідзе, скрозь шум і тлум,
ўзаемапамнажэнне
нашых душ і дум.
2
Я так не магу, каб стрэцца
і холадна абмінуць,
каб сэрцам другое сэрца
горача не крануць.
Сустрэчы дык сустрэчы!
Між мной і табой былі
няведання пустэчы,
адчужанасці палі.
Я зваў цябе на помач —
маўчаў прастор нямы.
I вось нарэшце мы побач,
нарэшце стрэліся мы.
Кладзі мне рукі на плечы...
...Няўжо між намі былі
няведання пустэчы,
адчужанасці палі?
3
Я так не магу, каб стрэцца
і холадна абмінуць,
каб сэрцам другое сэрца
горача не крануць.
Сустрэчы дык сустрэчы!
Тут боязь недарэчы.
Будзь шчодрым сам i скупасці
другому не даруй,
збаўляй яго ад скутасці
і самаахвяруй!
Сустрэчы дык сустрэчы! —
каб след на цэлы век...
Глядзіць з тугой чалавечай
услед мне чалавек.
РАЗВІТАННЕ
Бывайце, бывайце!
Да новай сустрэчы!
Дзеля сустрэч i жывём на зямлі.
Мы ад'язджаем, сабралі рэчы.
А можа, што-небудзь не ўзялі?
Можа, што-небудзь застаецца?
Мы аглядаемся навакол.
Не, сабрана ўсё, здаецца.
Не, дарэмны наш непакой.
Усё сабрана, усё ўзята.
Бывайце, бывайце!
Бывай, наша свята
светлае свята стрэчы з людзьмі,
свята даверу і любві!
Бывайце, бывайце! —
Душы занылі.
Што мы забылі ў апошні міг?
Кавалачак сэрца мы забылі,
пакінулі ў сяброў сваіх.
Бывайце, бывайце!..
* * *
Калісьці, днямі асеннімі,
хаваючыся ад сцюж,
прыйшлі сюды і аселі мы:
ты і я — твой муж.
Думалі: скончацца сцюжы,
змоўкнуць вятры ў палях,
і зноў мы — у шлях засмужаны,
і зноў мы — у далёкі шлях.
Стала навокала светла,
ні восені, ні зімы...
А мы ўсё жывём аседла,
і ў шлях не збіраемся мы.
ПІСЬМО, КАХАННЕ
І ДАЖДЖАВАЯ КРОПЛЯ
З паўдня яно ляжала ў скрынцы,
звычайнай металічнай скрынцы,
старэнькай, заржавелай дзе-нідзе.
І калі дождж пайшоў, касы i спорны,
то кропель яго некалькі тады
дасяглі i пісьма. Адна
разбавіла чарнільны завіток,
якім заканчавалася на канверце
прыгожае імя дзяўчыны,
Пад вечар за пісьмом прыйшлі,
дасталі яго рухам звычным.
На пошце тым жа рухам сувязіст,
гаворачы з суседкай аб надвор'і,
паставіў спрытна штэмпель на пісьме.
Калі пісьмо прыйшло ў гарадок,
яшчэ раз штэмпелем яго сустрэлі,
глядзелі, як на сотню іншых пісем.
А паштальён (яна была жанчына,
любіла папляткарыць іншы раз)
наконт пісьма сяброўцы штось шапнула,
загадкай падзялілася сваёй.
Калі ж дайшла да дома адрасата,
не трэба ёй было ісці ў дом —
сама дзяўчына выбегла насустрач.
Убачыўшы пісьмо, заззяла.
Чыё пісьмо — па почырку пазнала,
прыціснула да сэрца, да грудзей.
А пачала чытаць — сляза ўпала.
На тое месца, дзе застаўся след,
ледзь бачны след ад кропелькі-дажджынкі,
што абляцела цэлы свет
і даляцела да паштовай скрынкі,
старэнькай, заржавелай дзе-нідзе.