* * *
Няма любві — душа, не тужы!
Туга, не душы — няма ласкі!
Душа крычыць, крычаць душы
галасавыя звязкі.
«Любоў, як птушка, лятала ў палях..
Яснейшай няма маралі.
Пяе аб любві Эдзіт Піяф.
Хоча любві Эдзіт Піяф.
І — без любві памірае.
* * *
Самы светлы сон —
той, што нам навее
подых вясновых дзён,
вясновая надзея.
Самы салодкі сон
сніцца закаханым.
Ля іх узгалоўя ён
пяе салаўём несціханьм.
Самы радасны сон
сніцца ў роднай хаце...
Радасны перазвон,
радасны голас маці.
А самыя сумныя сны —
калі не чуваць вясны;
калі душою чужой
стала душа каханая;
а маці за той мяжой —
бязмоўная, бездыханная.
* * *
Мы жывём, каб вяртацца
час ад часу туды,
дзе мінула юнацтва,
дзе маленства сляды.
Мы жывём, каб вяртацца.
I лепшага шляху няма.
Мы жывём, каб вітацца:
«Мама! Дзень добры, ма!»
Ну, а рантам напасце,
бяда ў той хаціне старой!
Ну, а рантам няшчасце —
і маці ў зямлі сырой!
Мы жывём, каб вяртацца.
А куды тады вернешся ты?
З кім так будзеш вітацца,
як тады, да бяды?
* * *
«Дзень добры, мама!» —
кажу крыжу
і пацямнеламу ўзгорачку.
«Дзень добры, мама!» —
зноў кажу
і слухаю маўчанне з горыччу.
Маўчаць узгорачак і крыж.
Ды чую: сосны зашумелі,
парушылі глухую ціш —
мне адказалі, як умелі.
Я доўга слухаю той шум.
Ідзе ён проста ў душу мне.
І чую ў шуме я свой сум
і сваю думу чую ў шуме.
і ўжо, здаецца, сам шумлю,
і па сасне, нібы па мачце,
мой голас-шум ідзе ў зямлю,
і разумее яго маці.
І шле мне матчын свой адказ,
і пачынае мяне зваці...
...Я ўдзячны, сосны!
Як без вас
пагаварыць я мог бы з маці?!
МАМА МЫЛА РАМУ...
Паводле буквара
Была і ў мяне мама.
Мыла раму таксама.
Мыла раму яна
дабяла, даясна.
Ці то ішло свята,
ці то прыйшла вясна.
Мама была занята —
мыла раму яна.
Мама раму мыла,
мама мыла шкло,
каб сонца не йшло міма,
а ў нашу хату ішло.
Стала светлай хата,
рады былі мы.
Ці то было свята,
ці то канец зімы...
Было ў мяне дзяцінства,
маці ў мяне была.
Раму мыла дачыста,
даясна, дабяла.