Потым не стала мамы.
Астыла наша гняздо.
Ніхто не мыў там рамы,
вокан не мыў ніхто.
Колькі святла навокал!
А мама туды пайшла,
дзе ні рам, ні вокан,
дзе ні шкла, ні святла.
Не мыць ёй болей раму.
Свята абходзіць маму.
Святло абходзіць весняе.
І — мае акно
глядзіць на свет нявесела,
пацьмянела яно.
ЗАМЕСТ ЭПІТАФІІ
Cпi, родная.
Ты мала спала.
Ты неспакойна спала на зямлі,
дзе мала цішыні і ладу мала,
і сны твае трывожныя былі.
Cпi, родная.
Ты мала спала.
Дзяцей прыспіш —
сама ўсё не спіш,
усё глядзіш у цемнату, бывала,
усё ўздыхаеш у начную ціш.
Тады была вайна,
гула навала,
трымцеў начамі водсвет на сцяне,
звінелі шыбы...
І ты мала спала,
сама не знала,
спала ты ці не.
Былі нястачы, крыўды, непарадкі.
I усё будзіў, як злы нядрэмны пёс,
цябе твой лес —
лёс маткі i салдаткі,
і працаўніцы ніцай лёс.
Cпi, родная.
Ты мала спала.
Ты з дня ў дзень і з году ў год
рук не складала —
мала спала.
Нас гадавала —
мала спала.
Была навала —
мала спала,
навала мінавала —
мала спала.
Ты знала больш бяссонніц і турбот.
Тваім спакоем мала даражылі.
Ты старажыла
сон усёй зямлі,
а твой, а матчын сон не старажылі,
а твой, а матчын сон не сцераглі.
Cпi, родная.
Ты мала спала.
Нас гадавала —
мала спала ты.
Нас выпраўляла —
яшчэ болей дбала,
зноў не да сну
табе было тады.
Ах, дзеці! Як вы там,
на свеце, дзеці!
Штось загулі трывожна правады.
Ну, хопіць, правады, гудзеці,
не нагудзелі б вы якой бяды...
Бяда прыйшла.
I ты зусім не спала.
Які там сон мог быць ужо тады!
Ты мала спала
і жыла ты мала —
заўчасна памірала ў муках ты.
Cпi, родная.
Ты мала спала.
Ты болей знала неспакой начны.
Нас гадавала —
мала спала,
нас ратавала —
мала спала,
шмат працавала —
мала спала,
шмат бедавала —
мала спала...
Cпі, родная.
Хоць там спачні.
* * *
Сціраюць з карты белыя плямы
і адкрываюць мацерыкі
не калумбы — калумбавы мамы,
іхнія добрыя мацяркі:
благаславенне матчына ix,
малітвы ix за сыноў сваіх.
І мір заключаюць не дыпламаты —
па ix бы голас гарматаў не сціх, —
а мутэр i мэр, маці i маты,
добрая матчына воля ix.
I рэвалюцыі — справа ix рук,
прасцёртых роспачна i нема.
З гронак матчынага гнева
праліваецца кроў на брук.
* * *
He усе і не заўсёды
вяртаюцца пчолы ў соты
з ношаю сваёй —
гінуць разам з ёй.
Не ўсе дапаўзаюць мурашкі
груз у мурашкі цяжкі,
i птушкі па вясне
не ўсе далятаюць, не.
Упаў журавель на дасвецці,
выбіўся з сіл i надзей...
Toe ж i у нашым свеце,
тое ж i у нас, у людзей.
ЖЫЛІ-БЫЛІ
Жылі-былі...
Так пачынаюцца казкі.
Задоўга да нас людзі жылі-былі.
Справы рабілі, хацелі любві і ласкі,
ірвалі краскі.
I адышлі, адплылі.
Жылі-былі...
Словы гучаць эпітафіяй.
Жылі-былі.
I адышлі, адплылі.
Толькі над намі лятаюць ix душы птахамі,
толькі сляды ix цямнеюць усё на зямлі.
Жылі-былі...
Скончацца нашы краскі,
справы i ласкі,
скончыцца наш час.
Жылі-былі...
Так пачынаць будуць казкі.
I гэтыя казкі будуць ужо i пра нас.
ВЯРТАННЕ
Я вяртаюся ў вершы
пасля адсутнасці доўгай.
Супакойся,сэрца!
Сэрца, не тоўхай!
Думаў, што пражыву,
абыдуся без вас я, вершы.
Ды пачаў галаву я без верша ў вешаць.
Затужыла душа, затужыла, заныла.
Пацягнула яе, як птушку з далёкага Ніла...
Я вяртаюся ў вершы
зусім не па славу паэта.
Я вяртаюся ў вершы,
i ёсць запаветная мэта.
Я хачу расказаць ім,
паведаць ім многа-многа
з падарожжа манго,
майго шляху зямнога.
Гэта — нібы вяртанне
ў родныя сэрцу мясціны,
гэта — нібы вяртанне
ў світанне, у свет дзяціны.
З падарожжа майго,
майго шляху зямнога
я вяртаюся ў вершы —
вядзі i вядзі, дарога!