МАЯК
Не ведаю я, калі і як
ва мне запаліўся гэты маяк,
але ён гарыць і гарыць ва мне
і свеціць мне ў маім тумане.
Не знаю, калі запаліўся ён.
Напэўна, у дні нягоды.
Ды кліча мяне ён да новых дзён
і абяцае пагоды.
І я на яго іду, як марак
ідзе ў непагоду на маяк.
І будзе гарэць ён ясна,
пакуль я і сам не згасну.
* * *
Паміраюць ад кулі шалёнай,
ад вады, ад жуды, ад бяды.
І яшчэ — ад зялёнай-зялёнай,
ад зялёнай, як раска, нуды.
Паміраюць марудна-марудна.
Паміраюць шмат дзён i начэй.
Паміраюць марудна i трудна,
паміраць нечакана лягчэй.
І я лёс свой прашу:
«Калі ласка,
дай пражыць мне мае гады
без зялёнай-зялёнай, як раска,
без зялёнай смяртэльнай нуды!»
* * *
Трэба вучыцца жыць у дзяцей.
I яшчэ —
у выдатных людзей.
А гэтыя людзі —
вялікія дзеці
у звычайным дарослым свеце...
Словам, вучыцца трэба ў дзяцей.
* * *
Люблю зямлю,
дзе ёсць дзіцячая казка,
дзе ёсць дзяцінства
і ёсць маладосць.
Люблю зямлю,
дзе ёсць жаночая ласка
і дружба ёсць,
і многае іншае ёсць.
Люблю зямлю.
Зямлю і праклінаю —
дзе казкі таюць, як ранішнія дымы,
дзе здрады знаю
і страты знаю,
дзе ўсё праходзіць
і дзе праходзім мы.
Люблю зямлю я
сэрцам сваім натхнёным.
І праклінаю,
і тым жа сэрцам тужу.
Так і жыву —
паміж любоўю й праклёнам,
так і дзялю між імі сваю душу.
ЗЯМНАЯ СПРАВА
* * *
Бачу: мне свята падрыхтавалі.
Прыбралі ўсё,
падрамантавалі.
Шары. Гірлянды.
Медзь блішчыць.
Вясёлая музыка гучыць.
Снуюць распарадчыкі ў народзе:
«Весяліцеся, ды і годзе!»
А мне не хочацца святкаваць.
Мне болей хочацца смуткаваць.
Скрабуць на сэрцы маім кошкі.
Спагады шукаю ў людзей:
«Пачакалі б
са святам трошкі.
Я не магу прыняць удзел».
Але святочна настроены людзі.
Медзь блішчыць.
Карусель імчыць.
Арэлі ўзлятаюць.
Марш гучыць.
Усё патанае
ў святочным гудзе.
Усе святкуюць.
Адзін я змрочны.
І я ўцякаю —
хутчэй, хутчэй!
Ірвуся скрозь натоўп святочны.
Хутчэй, хутчэй — з людскіх вачэй!..
Назаўтра быў я ў гуморы.
Не скрэблі кошкі грудзі мае.
І я, вясёлы і бадзёры,
пайшоў туды,
дзе свята... Але
ужо не было ніякага свята.
Ніхто не йграе.
Ніхто не пяе.
Зняты шары.
Гірлянда знята.
Вісіць абрывак адзін ад яе.
Яшчэ кавалак паперкі змятай
свята ўчарашняе выдае...
* * *
Абрастаем.
Паперамі, рэчамі,
абавязкамі,
звычкамі,
стрэчамі.
Абрастаем болямі, охамі.
Як валун абрастае мохам,
абрастаем мохам абставін.
Абрастаем даўгамі, хвастамі.
Абрастаем, як бераг кустамі.
«Дзе чужое, дзе наша? —
пытаем. —
Дзе расцём, а дзе абрастаем?» —
Мы пытаем.
Гэта няпроста
абрастанне адрозніць ад роста.
На душы маёй —
шчэць густая.
Адчуваю:
ідзе абрастанне.
Адчуваю: ідзе абрастанне.
Ды спыніцъ яго я не ў стане.
А быць можа,
спыніць я ў стане?
Можа, узяць
ды ўзняць паустанне?
Можа, усёю першаасноваю
абудзіцца па-вясноваму?
Жыць пачаць са старонкі новай —
яшчэ чыстай,
яшчэ вясновай?
Толькі як жа мы паўстанем,
калі кожны міг абрастаем,
расстаёмся з самімі сабою —
нехта з боем,
а нехта без бою...