РАЗМОВА З ДУ ФУ
Чытаю кнігу, за страфой страфу.
Пытаюся — адказвае Ду Фу.
— Скажы, Ду Фу, навошта п'еш віно?
— Забыцца памагае мне яно.
Душа мая пакутуе, рыдае,
не знойдзеш зараз радасці ў Кітаі.
— Навошта ўзяўся за пяро, Ду Фу?
— Каб выказаць свой боль, сваю тугу.
Нялёгка рэкам мутным плыць да ўсходу.
Яшчэ больш цяжка жыць майму народу.
— Ці выкажа ўсё іерогліф твой?
— Што бачу я вакол сябе! Ой, ой!
Блукае ўсюды смерць. Лютуюць банды.
Галодным замест хлеба — барабаны.
— Каму патрэбен барабанны бой?
— Я спадзяюся, што не нам з табой.
Зноў ваяваць задумалі правіцелі.
Яны тым i жывуць — кровапраліццямі.
— Ты ведаеш, Ду Фу, вайне цану?
— Паходам за Вялікую сцяну?
Дазвольце мне, старому, усумніцца,
што трэба пашыраць камусь граніцы.
— Што бачыш ты яшчэ вакол, Ду Фу?
— Сарвала ветрам у бедняка страху.
Юнцы смяюцца над старым з пагардай.
Няшчадна глушыць пальму куст паганы.
— А як, скажы, Ду Фу, было раней?
— Было, як помню, лепш i разумней.
Старэйшых моладзь шанавала строга.
Кармілі нават i каня старога.
— Чаму, Ду Фу, пакутуе народ?
— А хіба можа быць наадварот,
калі яго правіцелі — тыраны,
як барсы, жорсткія,
тупыя, як бараны.
— А можа ўладар інакшым быць?
— Калі ён будзе свой народ любіць
і будзе слухаць мудрыя парады...
Такіх не дапускаюць да ўлады.
— Не вечныя ж, Ду Фу, тыраны, зло?
— І на дракона знойдзецца сіло.
Які б ні быў ён грозны і вялікі,
а прыйдзе час — зламае свае іклы.
— А ты прыдворным мог бы быць, Ду Фу
— Каб дагаджаць, каб гнуцца ў дугу?!
Я з голаду памру, але не буду
лісліўцам, баязліўцам, лізаблюдам.
— Не хочаш пець ты на агульны лад?
— Прырода не дае такі загад.
Спявае вунь птушыная чародка,
і ў кожнай голас свой і свая нотка.
— А як бы ты хацеў, Ду Фу, пражыць?
— Свайму народу я б хацеў служыць.
Хацеў бы, як мужчына, жыць без страху,
хацеў бы акіянскага размаху...