Не страшны мне, Гефест, багоў пагрозы.
Страшней мне друга даўняга згубіць.
І ў тым сакрэт маёй метамарфозы,
што з нейкае пары я стаў любіць.
Калі сышоў аднойчы на зямлю —
адчуў я раптам, што зямлю люблю...
Люблю зямлю, люблю я ўсё зямное,
люблю я ўсё і ўся жывое,
і мой агонь — агонь любві маёй,
не ведаю, нябеснай ці зямной.
Глядзеў на свет я новымі вачыма,
не ведаючы, як далей мне быць.
Ды ведаў: не любіць больш немагчыма,
магчыма толькі ўжо адно — любіць.
Любіць...
Нязвыклым быў мне новы стан.
Па-новаму душа была сагрэта.
Сказаў я: «Праметэй, сын Іяпета,
тытана сын і сам тытан!
Даволі без любові жыць! Любі!
І імем той любові ўсё рабі!»
Стаў іншым я ў сваім змаганні.
Па-іншаму я гавару з багамі.
Зеўс хоча пасварыць мяне з табою,
уводзіць у душу мне: ненавідзь!
А я ў адказ яму: «Буду любіць!
Любоўю даражыць цаной любою!»
Зеўс пагражае гнеўна: «Пагублю!
Я да скалы прыб'ю на краі света!»
А я ў адказ яму на гэта:
«А я край света палюблю...»
«Арол піць будзе кроў тваю!»
«Арла таго я палюблю...»
«Святла пазбаўлю, асляплю!»
«А я змрок вечны палюблю...»
МАЛОЧНЫ КАКТЭЙЛЬ
За столікам насупраць
дзве студэнткі сядзелі.
Заўважыў я іх прысутнасць.
Яны ў мой бок паглядзелі.
Смяшынку — хітрыыку — саромінку
выдалі мне іх вочы.
Цягнулі праз саломінку
дзяўчаты кактэйль малочны.
Цягнулі, смакавалі,
расцягвалі задавальненне.
Іх звонкія тралі-валі
я слухаў у аддаленні.
Чулася з-за іх століка.
пра цёзку майго,
пра Толіка,
пра паліто скарочанае,
пра нешта яшчэ дзявочае...
Апёршыся лакаткамі,
студэнткі смакавалі
маленькімі глыткамі
кактэйль і тралі-валі.
Цягнулі кактэйль дзяўчаты,
а ён усё не канчаўся,
хоць быў даўно пачаты, —
дзяўчаты чакалі шчасця.
Так, гэта было чаканне
шчасця, лёсу, кахання
за тым кактэйлем малочным —
наіўным сродкам дзявочым...
ВЫХАД З ТУПІКА
Чалавек у сне можа машынальна
пераварочвацца на другі бок.
З навуковай працы
...Я адвярнуся да сцяны
і акунуся ў змрок, у сны.
Калі ж прачнуся раніцой —
не сутыкнуся са сцяной,
бо я ўжо на другім баку,
бо я зусім не ў тупіку.
Гляджу ў вокны я, у столь,
туды, дзе неба, дзе прастор...
НЯМА ДУРНЫХ
Дурны, дурны, а шкварку любіць.
Народная прыказка
Ён любіць не толькі шкварку.
Ён любіць яшчэ і чарку.
Ён любіць і булён.
А бачылі, з якім смакам
есць ён булку з макам?
Ці мала што любіць ён.
Пакуль вядуць разумныя
свае размовы сумныя,
сухі жуюць бутэрброд,
пакуль разважаюць разумнікі,
дурань есць ласункі
на поўны рот і жывот.
На смачнае ён ласы.
І любіць не толькі кілбасы.
Ён любіць яшчэ шмат што:
і добрую апратку,
і лайкавую пальчатку,
і выезд на аўто.
Не толькі цёплае месца,
дзе добра п'ецца і есца, —
ён любіць і арэол.
Ён любіць высокае званне,
і тытул, і шанаванне:
не курыца, а арол!
Ён любіць...
Ён шмат што любіць.
Ён нас прадасць і купіць,
разумнікаў, тых i другіх.
Прадасць i пакажа кукіш —
маўляў, мяне не купіш,
маўляў, няма дурных.
НЕПРАМЕТЭІ
Для тых, каму не хапае святла,
для тых, каму цяпла не хапае,
ёсць парада ў нас адна:
хай сам пра сябе ён болей дбае.
Хочаш жыць у святле i цяпле —
сам здабывай агонь для сябе.
А мы... мы не лезем на ражон,
тым больш — на ражон небяспечны
А мы свае пальчыкі беражом,
баімся іх апеч мы.
Мы прыкавалі моцна сябе
да скалы ўласнага страху.
I не арол нашу печань дзяўбе,
а верабей з суседняга даху.
Звычайны, шэранькі верабей,
якому ўсё роўна чым пажывіцца -
мякінай,
крывёй,
рудой вадзіцай, —
абы чырыкаць было весялей.
Чык-чырык, чык-чырык...