Не медзь выбівала гулкія маршы —
кроў біла ў грудзі і скроні нашы.
Не флагі ўспыхвалі агніста —
было жывое наша адзінства.
Спраўлялі лепшае свята зямное
нас двое...
* * *
Што казалася, што адбывалася?
Былі словы — як шолах травы:
«Я баялася... Я баялася,
што паедзеце раптам вы».
«Я баялася...»
Была боязь.
«Я баялася...»
Быў страх.
Толькі ўсё ж адыходзіў поезд
і імчаўся на ўсіх парах.
Усё бегла, усё зрывалася —
дрэвы,
хаты,
слупы,
ірвы...
«Я баялася... Я баялася,
што паедзеце раптам вы».
Мне насустрач усё бегла,
бег насустрач цэлы свет.
А між намі расла адлегласць,
толькі беглі словы ўслед:
«Я баялася... Я баялася,
што паедзеце раптам вы».
...Мне сягоння доўга не спалася,
аж да ранішняй сінявы.
Пачуццё не знала спачынку.
І ўявілася раптам мне ты
той маленькаю дзяўчынкай,
што баіцца цемнаты.
І мне стала відавочнаю
сувязь між дзіцячаю той
першай бояззю прад цемнатой
і трывогай тваёй дзявочаю.
Плачуць душы нашы, як каня,
з дня ў дзень і з году ў год,
прагнуць душы святла спатканняў
і баяцца імглы адзінот...
Ты мне светла ўяўлялася:
«Я баялася...»
ПЛАЧ ПА HEPАСТРАЧАНАЙ ПЯШЧОЦЕ
Плача жанчына
Плачу я...
Мне б са сваёй пяшчотай,
мне б са сваёй пяшчотнай істотай
пець і звінець сярэбранай нотай,
гуллівай, шчаслівай быць,
шчаслівым другога рабіць.
Ды я вось не радуюся, я плачу.
Што я са сваім багаццем значу,
калі я нашу яго, а не трачу,
калі я дарэмна нашу
пяшчоту — сваю душу.
Колькі ўва мне яе — гэтай пяшчоты!
Як у вясновым садзе лістоты.
Я ёю поўна, як мёдам соты.
Мінае за годам год,
гарчэе дарэмна мёд.
Плачу я...
Толькі не чую адказу.
Маўчанне тут горай за абразу.
Сказалі б ужо, адказалі б адразу,
можа б, лягчэй было,
можа б, не так гняло.
Можа, на ўсё глядзела б іначай я,
каб я не ведала i не бачыла,
як нам патрэбна пяшчота гарачая,
як тужаць вакол па ёй —
жончынай, сястрыной...
О, мая бедная пяшчота!
Не радасць мая — мая бядота,
не слодыч мая — мая гаркота.
Што мне з табою рабіць,
як мне з табою быць?
* * *
Я жыў высока на гары.
Было высокім неба поўдня.
Была высокай ноччу поўня.
Высокім быў — як свет, стары —
спеў петушыны на зары.
І быў высокім горны вецер...
І снілася мне на дасвецці,
што я ўзлятаю, нібы пух.
Вучыўся зноў лятаць мой дух.
Зноў чуў я покліч вышыні,
прасторы кліч...
І, як над дахамі,
лятаў над крыўдамі i страхамі,
над дробязямі мітусні.
Было высокім сонца поўдня.
Было ў пакоі ззянне промня.
І бачыў у яго святле
я Вашы пісьмы на стале...
Лятаў мой дух, як птах вясенні,
быў вольны,
радасны,
жывы.
І ў гэтым светлым узнясенні
былі са мною побач Вы.
* * *
Была ўзрушанасць парыва,
была даверлівасць цяпла...
Любві магчымасць апаліла,
магчымасць шчасця апякла.
Гарэў, як пацалунак лесу,
на нашых вуснах той апёк,
калі мы засыналі позна
і гас лясны наш аганёк.
Сны наплывалі, нібы хвалі,
за хваляй хваля —
сон за сном.
Мы ў сне, шчаслівыя, ляталі...
Ды дзень стаіўся за акном.
І потым стукаў асцярожна,
сінеў цвяроза ў акне.
Мы абуджаліся трывожна:
«Наяве ўсё было ці ў сне?»
Глядзелі сумнымі вачыма
у неасветлены куток,
і ўспамінаўся нам радок:
«А шчасце так было магчыма».
* * *
Тут адна спагада
толькі б дарэчы была...
Любая, гэта — не здрада,
любая, гэта — бяда.
Здрада інакшай бывае —
тады бывае разлік,
тады душа забывае,
тады хітруе язык.