ВЯСНУШКІ
Маленькія бяскрыўдныя вяснушкі..
А колькі клопатаў было дзяўчыне
парой вясноваю, калі вяснушкі,
як зоры вечарам на небе чыстым,
на твары высыпалі дружна.
Здавалася тады дзяўчыне,
што ўсю красу яе яны загубяць,
што зробяць яе вельмі непрывабнай
маленькія бяскрыўдныя вяснушкі.
І горка праклінала іх яна
і ненавіснымі іх называла.
І доўга так было, пакуль
з любоўю не спаткалася сваёй
вясноваю парой дзяўчына.
Яны сядзелі побач да зары.
Калі ж зара яе твар асвятліла,
глядзеў хлапчына, як зачараваны,
на твар яе, а потым i сказаў:
— Якая ты прыгожая ў вяснушках
І ў першы раз яна не крыўдавала,
што пра вяснушкі гаварылі ёй.
І ў першы раз падумала яна,
што не такая страшная загана —
маленькія бяскрыўдныя вяснушкі.
СПАТКАННЕ
— Як хораша! А колькі, скажы, часу?
Яшчэ, напэўна, рана? Пяць гадзін!
Не можа быць! Жартуеш ты, канешне.
Зусім нядаўна ты ка мне прыйшоў.
Пагаварыць як трэба не паспелі,
і пяць гадзін ужо.
Не, не,
гадзіны дзве, не болей.
Праўда?
— Не, дарагая, не жартую я.
Ды што нам да гадзінніка, скажы?
— Як разам мы — бягуць-бягуць гадзіны.
Нічым ix не спыніць і не суняць.
Калі цябе я днём чакаю,
калі чакаю вечарам цябе,
на стрэлкі часта-часта паглядаю,
здаецца мне:
яны стаяць на месцы.
Тады мінуты ад гадзін даўжэй,
і вечнасцю здаюцца мне гадзіны.
А ў час прызначаны прыходзіш ты —
навыперадкі стрэлкі наімчалі.
Пагаварыць з табою не паспелі,
і ўжо глядзіш — світанне ў акне,
і зноў «бывай» ты кажаш мне.
ЗАРНІЦЫ
Расчыняю шырока весніцы...
Сёння мне не да сну,
не да сноў.
Я зарніцы —
дажджоў прадвесніцы
хачу сёння ўбачыць зноў.
Знаць хачу, колькі будзе зелені,
будзе свежасці для людзей,
і ці вырасце ўсё,
што сеялі,
з чым звязалі столькі надзей.
Вось і радуюся зарніцам.
Знаю, следам за імі дождж
пачне шчодра паіць зямліцу,
паліваць яе ўшыр і ўдоўж...
Яна ж толькі аб гэтым і марыць...
Дзесьці зноў, за далёкім сялом,
за далёкаю-дальняю хмарай
узмахнула жар-птушка крылом.
Я загрукаю ў аканіцы,
я людзей разбуджу,
абвяшчу:
«Людзі, бачыў я зноў зарніцы! —
Быць дажджу,
залатому дажджу!»
ВЯЛІКІ СТАРТ
Адрачомся ад старога свету,
абтрасём яго прах з нашых ног...
З рэвалюцыйнай песні
Касмічнай эры пачаліся дні.
Адкрыты шлях да зор.
Збылося!
Давайце ж прыгадаем у цішыні,
як гэта ўсё калісьці пачалося...
Раней, чым адарвацца ад зямлі,
чым павядзе Гагарын наш ракету,
на бітву пралетарыі ішлі,
каб адрачыся ад старога свету,
Той свет трымаў людзей у ланцугах,
драпежнай хваткаю,
няпраўдай воўчай
вязаў іх па руках і па нагах
і сёмым потам заліваў ім вочы.
Яны ж хацелі волі і святла,
хацелі ўсё і разумець, і бачыць, —
і знішчыць ненавісны свет датла
кляліся перад бітваю гарачай.
І вось настаў вялікі дзень, калі
па клічу Леніна,
што прагучаў набатам,
на штурм, на бой рашаючы пайшлі
рабочыя, сяляне і салдаты.
І свет такіх не бачыў перамог,
якую людзі ў дзень той атрымалі, —
абтрэслі прах старога свету з ног
і прыцягненне сіл яго парвалі.
Вялікі старт быў дадзен,
і пайшлі,
свабоды ўдыхнуўшы на ўсе грудзі,
да сонечных вышыняў на зямлі
краіны маладой савецкай людзі.
I ix з дарогі праўды i святла
ніхто не збіў, не адхіліў ад мэты,
бо партыя народ вяла
па ленінскіх бяссмертных запаветах.