Цяжкое лета дзевяноста сёмага
прынесла мне сардэчныя прыпадкі
(боль сэр да ў літаральным сэнсе).
З'явілася трывога за жыццё,
за лёс дзяцей, не сталі што на ногі.
«Так, паважаны і ласкавы пане,
надвор'е тут у нас, як моль грызе —
стаіць тут тыднямі гадзіна шарая...»
І немагчыма жыць было б зусім,
калі б я не адносіўся да тых,
хто лічыць, што ад нас усіх таксама
залежыць гэтае праклятае надвор'е,
і калі б сам не верыў я цярпліва,
што на надвор'е можна ўплываць,
мяняць да лепшага агульным намаганнем.
Так, мудра сказана ўсё-ткі, што
цярпенне нам дае надзею,
а мець надзею — не ганебна, не.
Яшчэ давала сілы для жыцця
мне цвёрдае адно перакананне:
«Так быць не можа, быць інакш павінна,
i быць інакш не можа — толькі лепш!»
КАРОЎКА-БАГОЎКА
Паводле дзіцячай заклічкі
Кароўка-багоўка, ты прыляцела?
Ты нешта паведаміць мне хацела?
Ідуць i ідуць дажджы.
Што заўтра будзе, скажы?
Дождж ці пагода?
Пень ці калода?
Будзе пагода — ляці,
не будзе — сядзі.
Кароўка-багоўка, неба пасланніца,
кароўка-багоўка, прадсказальніца,
які твой сёння прагноз?
Які нас чакае лёс?
Цень ці спякота?
Ціш ці грымота?
Будзе добра — ляці,
не будзе — сядзі.
Кароўка-багоўка, ты мне спрыяеш?
Ты мне сваю тайну давяраеш?
Хочаш мяне перасцерагчы...
Скончацца гэтыя дажджы?
Сонейка б болей
ды болей любові!
Будзе любоў — ляці,
не будзе — сядзі.
Кароўка-багоўка,
ты знаеш,
з гадамі
менш усё верыш у гаданні,
а болей у тое, што ёсць ужо тут...
Ты ўсё ж абяцаеш мне цуд?
Зарніцу ці зорку?
Блакіт ці вясёлку?
Збудзецца цуд — ляці,
не збудзецца — сядзі.
Пасядзела, сэрца ўстрывожыла,
паляцела кароўка божая,
паляцела кудысьці ўдаль.
Сум і жаль...
Эцюд д р у г і
ДАДОМУ, ХУТЧЭЙ ДАДОМУ!
Сівер дзьме проста ў твар,
не дзьме, а наносіць удар,
гне ўсё жывое дадолу...
Дадому, хутчэй дадому!
Сівер не дзьме, а б'е,
дыханне спыніць стараецца.
А за спіной у цябе
зара на мароз разгараецца.
Яна ўсё злавесней, ярчэй,
жывое ўсё замарожвае.
Дадому, дадому хутчэй!..
I раптам думка трывожная:
«Крэпасць твая — твой дом,
дом сховішча дасць, вядома.
Але як там, дома, з цяплом?
Ці хопіць цяпла там, дома?»
КАЛІ НЕ ЧАКАЕЦЦА АПАДКАЎ...
У бліжэйшыя суткі ў Мінску і вобласці ападкаў не чакаецца.
Ападкаў не будзе, не чакаецца...
Гэта — калі хто надвор'ем цікавіцца.
Ды гэта зусім не азначае,
што нечага вам чакаць, мінчане.
Замест ападкаў чакайце іншых
сюрпрызаў — ад сіл зямных i усявышніх.
Вы, скажам, паверылі ў сінь-сіняву,
а госці — як снег на галаву.
Чым меней чакаеш гасцей ты з раніцы,
тым больш верагодна, што яны з'явяцца.
Потым яшчэ ўлічваць трэба,
што гром можа грымнуць і з яснага неба.
Суцішаны ты наконт ападкаў,
ды раптам боль — табе над лапатку.
Барометр будзе паказваць «ясна»,
ды вось тэлеграма персонай уласнай.
Калі ападкаў не чакаецца —
не значыць, што нешта не адшукаецца.
Калі ападкаў не чакаецца —
не значыць, што нехта не напаткаецца.
Калі ападкаў не чакаецца —
не значыць, што нехта не раскаецца.
Калі не чакаецца ападкаў —
не значыць, што лес не задасць загадку.
Ты на паверх, а чорт у пад'ездзе.
Чакай не ападкаў, чакай падэсці!
Ba ўсякім выпадку, ва ўсякім выпадку,
да заўтра не будзе хаця б ападкаў...
Э к с к у р с д р у г і
УРОК МІНУЛАГА
Ці зімой я ехаў, ці летам, для вас, думаю,
усё роўна. Можа быць і зімою і летам.