Эцюд чацвёрты
АДНО ПАПАЛАМ З ДРУГІМ
Ідзе снег папалам з дажджом..
Снег папалам з даждлсом.
Зіма папалам з летам.
Кажух папалам з плашчом.
Бот папалам з кедам.
Віно папалам з вадой.
Дождж папалам са снегам.
Смех папалам з нудой.
Грэх папалам са смехам.
Вясна папалам з зімой.
Дождж папалам з градам.
Даль папалам з імглой.
Любоў папалам са здрадай.
Дождж папалам з віном.
Габой папалам з трубою.
Змрок папалам са святлом.
А я... папалам з табою?
Што яшчэ з чым папалам?
Зіма папалам з вясною,
з цішынёй — тарарам...
А ты... папалам са мною?
АДНОЙЧЫ РАНІЦАЙ
Як шчасцю, як удачы,
паверылі вясне.
Наіўна па-дзіцячы
прыснілі яе ў сне.
Ды вось прыходзіць ранне —
завея зноў гудзе.
Ды вось расчараванне —
суровы сівер дзьме.
Пачулі мы, убачылі
такую навіну,
і крыўдна па-дзіцячы
нам стала за вясну...
Экскурс чацвёрты
АПОШНІ ДОЖДЖ КАМУНАРА МІЛЬЕРА
Па ўспаміну ўдзельніка i гісторыка Парыжскай камуны Э. Лісагарэ, у пятніцу 26 мая 1871 года ў Парыжы пачаўся праліўны дождж — непазбежны спадарожнік вялікіх бітваў. У гэты дзень, апоўдні, быў схоплены і без суда расстраляны версальцамі Мільер.
Пад праліўным дажджом
вялі на расстрэл Мільера,
Салдат пагражаў ружжом,
агент махаў рэвальверам.
Стаялі канвойныя ўздоўж,
натоўп буржуяў роў дзіка...
Толькі вясновы дождж
ліўся празрыста і ціха,
Мільер расшпільваў сурдут,
горда трымаў паставу:
«Грудзі мае... яны тут...
Ды на калені не стану!»
Буржуі раз'ятраным зверам
крычалі: «Смерць Мільеру!»
А дождж на свой манер
шаптаў: «Жыві, Мільер...»
Цэліўся пільна ўзвод.
Ды дождж, накшталт бар'ера,
засланяў Мільера...
«Няхай жыве народ!»
Дождж адгароджваў стрэл,
Пакуль не ўдарыў свінец той,
паспеў яшчэ крыкнуць Мільер:
«Няхай жыве чалавецтва!»
«Няхай жыве народ!
Няхай жыве чалавецтва!..»
Не сцяла б куля рот,
сказаў бы: «Хай дождж ільецца!
Дождж ліўся, цёплы, густы,
на трупы, на ступені,
на карнікаў, што ў а ту пени i.
глядзелі, раскрыўніы ірты.
Ён абмываў, як траву,
пяшчотна, без лішняга шораху,
счарнелую ад пораху
Мільераву галаву...
ЗАПАВЕТНАЯ СТРУНА
Што чутна ў вашых краях?
Туман Дзвіну абдымае,
збіраюцца гусі ў шлях?..
«Струна звініць у тумане»?
— Струна...
Якая струна?
Адкуль метафара гэта?
— З вядомага твора яна,
бы ў той раманіст паэтам.
— Не тое чытаў я, дурны.
— Ды я ж не пра чытанне.
Пытанне наконт струны:
звініць струна ў тумане?
Няма без «курлы-курлы»
асенняга расставання.
Так нельга і без струны,
што звініць у тумане.
Вясной не была б вясна,
калі б між зямлёй і небам
жаўранкава струна
не пела спевам срэбным.
Спявае, звініць тая ніць
на самай высокай ноце...
А ў нашай пагодзе-слоце
звініць яна ці не звініць?
Паведамляе сцяна:
«Ваня плюс Маня каханне».
Нічога, звінела б струна
у тым ружовым тумане.
Ты любіш аркестраў медзь,
шмат струн у табе, меламане.
А як з той адной, што ледзь-ледзь,
ледзь чутна гучыць у тумане?
З пасадаю новай вас,
з новым высокім званнем!
I хай яшчэ вам падчас
тая струна пазваньвае.