І тут я ўбачыў іх
на тратуарных плітах,
цёплым дажджом залітых, —
іх, чарвякоў дажджавых.
З'явіліся разам з вясной
яны, ружаватыя жгуцікі.
Убачыў, здзівіўся:
«Жывуць-такі!»
Чакалі пары сваёй.
Чакалі дажджу вясновага,
як сезона новага.
І вось адкрылі сезон,
зімовы скінуўшы сон.
Сезон дажджоў веснавых —
сезон чарвякоў дажджавых.
Выходзіць, і ў іх, сляпых,
бяскосных і, можа, бязмозглых,
маюцца нюх і слых
наконт законаў розных.
Ёсць час узыходжання зор,
ёсць час прылёту птушынага...
І ў племя чарвячынага
ёсць свае выхад i збор.
Ёсць час зелянення лоз,
ёсць час з'яўлення оды...
І ў чарвяковай пароды —
свой час, свой чын, свой лес.
Які б ён ні быў мізэрны,
нікчэмны, той лес чарвякоў,
ды, як i спакон вякоў,
чарвяк дажджу свайму верны.
Магчыма, той цёплы дождж,
тая вясновая слата
яму — і жыццё,
і свята,
і раскоша з раскош.
І, значыць, не раз на вяку
трапляецца ўсё ж чарвяку
такая нагода, як гэта.
Ажыў ён у красавіку.
А ўперадзе яшчэ — лета.
Там чэрвень жа як-ніяк!
Будзе дажджоў багата.
I ўжо адсвяткуе чарвяк
на сваёй вуліцы свята!..
Сезон дажджоў праліўных —
сезон чарвякоў дажджавых.
Эцюд восьмы
ЗІМА У НЬЮ-ЙОРКУ
Рознае тут пабачылі мы.
Бачылі мы і тое, і гэта.
Бачылі барвы «індзейскага лета».
Яшчэ не хапала нью-йоркскай зімы.
Ды вось нечакана, пасля імжы,
марозным цыклонам дыхнуў Атлантычны.
Ударыў холад, не свой, а чужы,
а ім-пе-ры-я-ліс-тыч-ны.
Я не цягну сябе за язык,
каб подых цыклону прыпісваць буржую
ці каб наклейваць палітярлык
на халаднечу тую чужую.
Я ўсёй істотай адчуў сапраўды,
слухаючы завыванне зімовае,
што свае халады — паўбяды,
а сцюжа чужая — ўдвайне суровая.
Сказаў суайчынніку свайму:
— Пры добрай пагодзе лягчэй на чужыне,
ды сустракаць на чужыне зіму...
Прызнаюся, кроў у жылах стыне.
Сказаў дыпламат: — Вузавэ рэзон
(штудзіраваў ён французскую мову).
I ў тым жа самым прызнаўся ён,
ён гэтак жа зносіў тут сцюжу зімовую...
Белыя мухі снавалі ў вачах.
Слалася шлейфам белая замець.
Вялі мяне сэрца, воля i памяць
туды, дзе свяціўся родны ачаг...
Экскурс восьмы