– Wierzysz we mnie bardziej, niż powinnaś.
– Chyba nie.
Nie odpowiedział. Jego przenikliwe spojrzenie rozgrzewało krew. Ciepły wiaterek muskał jej twarz i mierzwił włosy. Mimowolnie zastanawiała się, jak by to było, gdyby ten szaleniec pocałował ją w usta i wziął w ramiona, a ona zamknęłaby oczy i poddałaby mu się. Ale nigdy sobie na to nie pozwoli. Kochała innego.
– Dlaczego mnie tu przywiozłeś? – Przestraszyła się własnego głosu, który brzmiał dziwnie ochryple i nisko.
Skrzywił się i przez dłuższy czas przenikał wzrokiem jej twarz. Nie dotknął jej.
– To był błąd.
– Dlaczego?
Westchnął. Przechylił się do tyłu, oparł na łokciach i uniósł głowę, żeby na nią popatrzeć. Po raz pierwszy od chwili, kiedy go poznała, zdjął na chwilę maskę twardziela i ukazał twarz wykrzywioną nienazwanym cierpieniem.
– Nie rozumiesz, co?
– Co tu jest do rozumienia? Mocno zacisnął szczęki.
Nie miała zamiaru tak łatwo dać za wygraną.
– To ty zacząłeś, Kane – przypomniała. – Namówiłeś mnie, żebym tu z tobą przyjechała…
– Nie musiałem cię zbyt długo namawiać, prawda? I chyba nie wykręciłem ci ręki, żeby cię ze sobą zabrać?
Zbliżył się do niej. Nagle zaschło jej w gardle.
– Przyznaj, Claire, że chciałaś się dowiedzieć, co we mnie siedzi. Jesteś znudzona swoim bezbarwnym życiem, w którym wszystko można przewidzieć, zmęczona robieniem tylko tego, czego się od ciebie oczekuje. Dlatego zajęłaś się Taggertem. Żeby rozdrażnić starego. Ale ten Taggert nie doprowadza twojej krwi do wrzenia. Prawda?
– Nie mieszaj w to Harleya. – Jej wzburzone serce biło mocno.
– Dlaczego? Boisz się, że się dowie, że jesteś nim znudzona?
– Nie jestem… – Ugryzła się w język. Obrona Harleya nic jej nie pomoże. Poza tym Kane przekręcał jej słowa, jak chciał, i manipulował rozmową. – Kane, sprowadziłeś mnie tutaj. Chcę wiedzieć dlaczego. I proszę, oszczędź mi analizy moich motywów pójścia za tobą.
Sceptycznie uniósł brwi.
Bez zastanowienia wyciągnęła ręce, włożyła palce w rękawy jego skórzanej kurtki. Poczuła, że napinają mu się mięśnie. Powoli przeniósł wzrok na jej dłonie, a potem spojrzał jej prosto w oczy. Z trudem łapała oddech. Pot spływał jej po plecach.
– Uważaj, igrasz z ogniem, księżniczko – ostrzegł i tak bardzo zbliżył do niej twarz, że wyraźnie widziała jego oczy, w których czaiła się obietnica.
Nerwowo polizała usta. Westchnął.
– Za kilka minut będę tego żałował – oświadczył. Z bliska poczuła tytoń w jego oddechu. Jego spojrzenie zasnute było wątpliwością. – Ale skoro i tak wyjeżdżam z miasteczka, chyba pora wyjawić prawdę.
Claire zadrżała. Desperacko pragnęła usłyszeć, co ma do powiedzenia, choć bardzo się tego bała.
Silnymi rękami chwycił ją za ramiona i mocno je ścisnął.
– Nigdy nie powiem tego po raz drugi i przed nikim innym do tego się nie przyznam. Rozumiesz?
Skinęła głową.
– Sam nie wiem dlaczego tak jest, ale kocham cię, Claire Holland – oświadczył jednym tchem. – Bóg mi świadkiem, że nie chcę tego. Szczerze mówiąc, pogardzam sobą za to, ale taka jest prawda.
Zaniemówiła. Bała się poruszyć. Czuła się jak wystraszona łania schwytana w sidła. Serce waliło jej jak młotem. Ukradkiem zerknęła na jego usta, zastanawiając się, czy ma zamiar ją pocałować, czy też sama ma przytulić spragnione usta do jego warg.
– Jest jeszcze coś, co powinnaś wiedzieć. Gdybyś była moja, nie kazałbym ci czekać. Harley Taggert to idiota, a ty jesteś jeszcze większą idiotką, bo pozwalasz, żeby cię traktował w ten sposób. A wiesz, dlaczego nazywam cię księżniczką? Bo zasługujesz na to. Kurczę, ciebie trzeba traktować jak córkę króla.
– Boże – szepnęła. Jej uporządkowany świat legł w gruzach. Kocha ją? Kane Moran ją kocha!
– Szlag by trafił te moje sentymenty! Piekielny śmietnik, nie? – Puścił ją. Ramiona Claire bezwładnie opadły. – Chodźmy, Claire. Odwiozę cię do twego samochodu. – Twarz miał skostniałą jak granit. – Nie każemy Harleyowi czekać, prawda?
Wstał szybko i ruszył w stronę motocykla.
– Kane…
Natychmiast zatrzymał się i obejrzał przez ramię.
– Nie wiem… Nie wiem, co powiedzieć… – wykrztusiła ze ściśniętym gardłem.
– Nic. Żadnych kłamstw, wymówek. Lepiej nie mów nic. – Lewą nogę przerzucił przez motor, włączył zapłon i całym ciężarem ciała nacisnął na rozrusznik. Silnik wielkiej maszyny zaskoczył się i hurkotał, aż echo się niosło po skalistych górach. – Będzie lepiej dla nas obojga, jeśli nie powiesz nic.
Ale Claire miała co do tego wątpliwości.
W gardle jej zaschło, jakby miała tam piach. Kiedy szła, wydawało jej się, że jej stopy nie dotykają ziemi. Wsiadła na motocykl. Mocno ścisnęła Kane’a w pasie i wydało jej się to takie naturalne, takie oczywiste…
– Umówmy się, że ta noc nigdy nie istniała. – Wydało jej się, że mruknął te słowa, ale wtopiły się w warkot silnika i nie była pewna, czy nie są złudzeniem. W głębi serca wiedziała, że tych kilka ostatnich godzin przechowa w pamięci jak cenny skarb.
Motocykl dudnił, zjeżdżając po zboczu, a Claire mocno przywarła do Kane’a. Prawdopodobnie była to jej jedyna i ostatnia szansa, żeby trzymać go w ramionach.
4.
Opuszczając grot i przytwierdzając bom, Weston czuł na twarzy orzeźwiającą mgiełkę wody oceanu. Żeglowanie sprawiało mu przyjemność. Od czasu do czasu lubił być sam na rozległej przestrzeni wodnej, walczyć z żywiołem wśród kołysania i przechyłów. Ale nie tej nocy.
Światła przystani ozłacały ciemną, nieustannie wzburzoną wodę. Silnik warczał. Weston skierował zwrotną żaglówkę w stronę przystani. Machinalnie zacumował, przez chwilę myślał o Crystal, ale się rozmyślił i postanowił, że jednak tym razem jej nie odwiedzi. Była rozgrzana i ochocza – zrobiłaby wszystko, by go zadowolić. I niemiłosiernie go nudziła. Potrzebował nowego podboju, wyzwania.
Najgorsze w tym wszystkim było to wieczne nienasycenie. Nic nie dawało mu pełnej satysfakcji – ani nowy, niewinny podbój, ani łatwe zaliczanie. Nie wystarczyłoby mu nawet, gdyby Kendall przyjęła jego propozycję. Chryste, co z niego za szuja – zaproponować łóżko i zapłodnienie jako przyjacielską pomoc w potrzebie! A prawda była taka, że chciał skosztować kęsa Forstythe. Poza tym pomysł spłodzenia dziecka i podrzucenia go Harleyowi do wychowania łechtał jego perwersyjną naturę. Upiekłby dwie pieczenie na jednym ogniu: kupiłby dozgonną wdzięczność Kendall, a dodatkowo zyskałby przewagę nad bratem nieudacznikiem.
Zamknął kajutę i uświadomił sobie, że bardziej nawet niż Kendall chce jednej z sióstr Holland.
Dlaczego? Dlatego, że przez prawie dwadzieścia lat musiał na nie patrzeć oczami ojca – jak na wstrętny, choć może ładny miot wroga, którego nie wolno dotknąć.
I to czyniło je jeszcze bardziej intrygującymi. A teraz, kiedy Harley miał czelność otwarcie spotykać się z Claire, Weston nie widział powodów, żeby hamować swoje męskie instynkty. Och, to prawda, że opowiadał Harleyowi te wszystkie brednie o wydziedziczeniu, ale stary nigdy nie postąpiłby aż tak pochopnie, a Weston nigdy nie zrobiłby niczego, co by mogło podważyć jego status głównego spadkobiercy. Zbyt wiele lat pracował na niego – podlizując się ojcu, rozdając karty w grach Neala, błyszcząc w każdej dziedzinie – aby go teraz stracić. Neal Taggert nie ukrywał, że Weston jest jego faworytem i w związku z tym odziedziczy lwią część majątku Taggertów. Weston nigdy by nie zaprzepaścił takiej szansy.