Dawno temu ukryła miłość do Kane’a na dnie serca. Odwróciła się plecami do pierwotnych instynktów, które w niej budził. Przecież nie mieli szans na to, żeby być razem. Wydawało się, że los ich rozdzielił na zawsze. Po śmierci Harleya Kane poszedł do wojska, a ona również wyjechała z Chinook, uciekając od bólu i złych wspomnień. Wyszła za Paula St. Johna, człowieka, którego właściwie nigdy nie kochała. Obiecał jej, że się nią zaopiekuje. Miała siedemnaście lat, kiedy go poznała w miejscowym college’u, gdzie on wykładał angielski, a ona przygotowywała się do egzaminu. Kiedyś siedziała na ławeczce na dziedzińcu szkolnym i płakała, a on podszedł do niej i zaoferował chusteczkę oraz silne ramię, na którym można się oprzeć. Claire nie zwykła przyjmować pomocy od nieznajomych i nieskora była z niej skorzystać, ale właśnie wyszła z kliniki, gdzie się dowiedziała, że jest w ciąży. Na domiar złego była sama. Miranda już wyjechała do college’u. Dominique, która dłużej nie mogła znieść, że jej mąż uganiał się za innymi kobietami, i wiecznie straszyła go rozwodem, w końcu zabrała Tessę i uciekła do Europy. Dutch nigdy nie miał wspólnego języka z Claire. Harley nie żył, Kane był w wojsku. Ona wraz z dzieckiem była boleśnie osamotniona. Pomijając życzliwość Paula St. Johna.
Naiwnie przelała na niego swoje uczucia. Skromne oszczędności wyczerpywały się, a praca kelnerki na pół etatu w restauracji, gdzie musiała skłamać, że jest pełnoletnia, ledwie wystarczała na opłacenie czynszu. Jedyną jej nadzieją było stawić czoło groźnemu tacie, który prawdopodobnie wyrzuciłby ją za drzwi i nazwał dziwką, dowiedziawszy się, że nosi w łonie małego Taggerta.
Paul z bliżej nieznanego powodu był zaintrygowany nią oraz jej ciążą. Może pociągała go w niej właśnie bezradność, a może po prostu młodość – nie skończyła jeszcze osiemnastu lat. Możliwe, że miał nadzieję, iż odziedziczy część fortuny Hollandów. Bez względu na to, co nim kierowało, przygarnął ją, zaproponował ślub i obiecał, że pomoże jej skończyć szkołę średnią i college. Miał trzydzieści lat, więc był o wiele bardziej doświadczony życiowo, a ona desperacko potrzebowała kogoś, komu mogłaby zaufać. Kogokolwiek. Mógł to nawet być ktoś obcy, kogo prawie nie znała. Myślała, że będzie mogła się na nim oprzeć, przez wiele lat nie uświadamiała sobie, jak bardzo się pomyliła.
Kiedy urodził się Sean, Paul udawał, że jest naturalnym ojcem dziecka, a Claire chciała, żeby wszystko wyglądało jak najnormalniej, więc skłamała, przesuwając o trzy miesiące datę urodzin małego, tak aby nikt, nawet siostry, nie domyślił się, że to dziecko Harleya Taggerta. Przynajmniej myślała, że to jego syn. Nikt z rodziny nie widział niemowlęcia przed ukończeniem pierwszego roku życia, więc nie było żadnych pytań. Sean wydawał się większy, inteligentniejszy i szybciej się rozwijał niż inne dzieci w jego wieku.
Claire przelała całą miłość na synka, a myśl o tym, że mały jest żywą, oddychającą cząstką Harleya, czyniła go jeszcze cenniejszym w jej oczach. Ale kiedy podrósł, stało się oczywiste, że w jego żyłach nie płynie ani kropelka krwi Taggertów.
Przeżyła wstrząs, kiedy uświadomiła sobie, że ten mały łobuziak to wypisz-wymaluj wizerunek Kane’a Morana. Tym bardziej go kochała. Dzięki temu ona niemal stała się cząstką tego postrzeleńca, którego dane jej było kiedyś kochać. Zawsze będzie blisko Kane’a i może pewnego dnia… może kiedyś ich drogi znów się zejdą i powie mu, jakiego mają wspaniałego, przystojnego syna.
Przez pierwsze trzy lata łatwo przychodziło Claire kłamać w sprawie ojcostwa dziecka i ponownie zaszła w ciążę. Urodziła się Samantha. Życie może nie układało się najlepiej, ale za to czuła się spełniona jako matka. Paul już nie poświęcał jej tyle uwagi, co kiedyś, lecz przypisywała to jego licznym obowiązkom zawodowym. Myliła się. Okazało się, że bardzo.
W trzecim trymestrze ciąży z Samantha Claire po raz pierwszy usłyszała o niewierności męża. Jeden z jego kolegów wygadał się, że Paul się spotyka z koleżanką z pracy. Od tej chwili ich małżeństwo powoli zaczęło się chwiać, aż w końcu zupełnie legło w gruzach.
Claire i Paul od lat żyli w separacji, ale do rozwodu doszło dopiero po incydencie sprzed roku, kiedy Paul, odwiedzając syna, spotkał jego dziewczynę Jessicę Stewart i uwiódł ją.
Znów zrobiło jej się niedobrze, jak zawsze na wspomnienie męża, który uprawiał seks z dziewczynką zbyt młodą, by rozpocząć współżycie.
Nie myśl o tym, skarciła się, znów spojrzała na chatę Morana i wróciła do rozmyślań o Kanie. Czy jest w domu? Serce zaczęło mocniej bić. Zamknęła oczy. Po co o nim myśleć? Bez względu na to, co ich łączyło – niewinna miłość czy też pierwotna żądza – to coś dawno minęło.
Rzucił palenie już sześć lat temu, ale teraz, kiedy patrzył na pochodnie płonące po drugiej stronie jeziora, zachciało mu się papierosa. I to bardzo. Złociste pochodnie przywoływały go ku nieznanym, niebezpiecznym wodom jak radiolatarnia wskazująca pilotowi właściwą drogę.
Bardzo dobrze wiedział, że popełnia niewybaczalny błąd, a mimo to odcumował starą motorówkę, odepchnął się od pomostu i włączył silnik. Mocno trzymając ster, szarpnął linkę rozrusznika. Dwunastokonna Evnirude zaskrzypiała, prychnęła, aż wreszcie silnik zapalił i łódź nabrała szybkości. Przecinała wodę, zostawiając za sobą białą falę. Wiatr gwizdał Kane’owi we włosach, a ręce pociły się na sterze.
Całe popołudnie rozmawiał ze świadkami i dowiedział się mniej, niż się spodziewał. Porzucił więc myśl o ponownym spotkaniu z Claire. Nie był jeszcze gotów. Zbyt wiele rzeczy wciąż go w niej intrygowało. W jej obecności trudno mu będzie zdobyć się na obiektywizm. Zamiast być twardym, pewnym siebie reporterem, z determinacją dążącym do zdobycia informacji – a szczycił się taką właśnie opinią – wracał znów do tych szczenięcych lat, kiedy jak dziki ogier zrobiłby wszystko, żeby kochać się z Claire Holland. Niby rogaty nastolatek nie spał po całych nocach, dotykając się i wyobrażając sobie, że wodzi językiem po całym jej ciele, liże jej brzuch i plecy, całuje jej rudobrązowe, zroszone kędziory na łonie, zapamiętale wkłada język w tajemne kobiece miejsce. W duchu rozbierał ją do naga, całował jej piersi, aż nabrzmiewały pod jego dłonią, a potem ssał je jak małe dziecko, dopóki nie zaczynała drżeć i płonąć takim samym pożądaniem, jakie buzowało w jego żyłach.
Te stare fantazje ostatnio ożyły i on, zawsze opanowany, chłodny dziennikarz, który nigdy nie pozwalał kobietom za bardzo zbliżyć się do swojego serca, znów stał się sfrustrowanym, narwanym nastolatkiem.
– Cholera – burknął. Papieros nie rozwiąże problemu. Ani butelka whisky, ani też inna kobieta. Jedynie przespanie się z Claire St. John mogło zaspokoić ten głód.
Ogień pochodni płonął coraz jaśniej, ich zapach unosił się pod niebo w rozproszonym obłoku dymu. Claire siedziała na pomoście, mocząc w wodzie smukłe nogi. Miała na sobie jakąś lśniącą szatę.
Zgasił silnik i łódź powoli przysuwała się do molo. Claire przyglądała mu się, w jej oczach odbijała się księżycowa poświata, twarz miała bez makijażu.
Okręcił cumę wokół próchniejącego palika i wskoczył na pomost.
– Nielegalnie wkraczasz na cudzy teren – powiedziała jak przed laty. Boże, ona jest niesamowita!
– Na to wychodzi, kiedy jesteś niedaleko.
Uśmiechnął się szeroko i usiadł przy niej plecami do wody, wyciągając nogi na pomoście. Wpatrywał się w jej twarz.
– Nigdy nie umiałem się z tego wyzwolić.
– Pakujesz się w kłopoty.