Ĉirkaŭvolvante sin per helaj himatioj, samkoloraj kun sekaj kanoj kaj malnova marmoro, Egesiĥora kaj Tais penis ekkuŝi pli oportune sur larĝaj ŝtonpecoj de la planko, ankoraŭ restinta sur ses malaltaj kolonoj de la sanktejo de Eŭroto. Al ili oni strikte ordonis ne ekstari kaj ne moviĝi, kiam la pelistoj ekpelos aprojn al la rivero, kaj ambaŭ amikinoj penis anticipe trovi oportunan pozicion. La kampeto estis plene videbla. Klare distingiĝis la figuroj de Eositeo, Menedemo kaj de du aliaj ĉasistoj, kaŝiĝintaj malantaŭ sekaj kanaj faskoj ĉe la alta muro de la densejo, okcidente de la kampeto. Por montri malestimon al danĝero, la lakonoj estis sen vesto, kiel en hejmaj aferoj aŭ en militaj ekzercoj. Nur batalajn krurdefendilojn permesis al si la spartanoj. La hetajroj komprenis, ke ĉiu el ili riskas tre multon. Foriro el la vivo por profesia militisto konsistigis nenion teruran, speciale ĉe edukita en ĉiu heleno, sed ne nur en tiuj batalemaj «semitoj», saĝa kaj trankvila rilato al la morto. Surtombaj monumentoj kaj en Atiko, kaj en Lakonujo, kaj en Beotujo parolis pri medita adiaŭo, hela kaj malgaja memoro pri foririntoj, sen protesto, malespero aŭ timo. Sed por spartano-militisto multe pli malbona, ol morto, estis kripleco, forprenanta de li eblecon batali en vicoj de siaj samgentanoj, kaj libera lakono ja deziris nenion plian. Kaj se ferocaj bestoj atingadis homon, do restis malmulta espero pri facila vundo…
Ankoraŭ ne venis el malproksime frapoj al ŝildoj kaj kaldronoj, kiam aŭdiĝis krako de kano — kaj sur la kampeto aperis grandega virapro. La amikinoj rigidiĝis, enpremiĝinte en la ŝtonon, kaj la besto estis flaranta, turnante sian korpon tien kaj reen. La nefleksebla kolo ne permesis al la virporko turni la kapon, kaj tiu specifaĵo de la bestoj savis nemalmultajn ĉasistajn vivojn.
El post kana tubero malrapide leviĝis Menedemo. Mallevinte la maldekstran manon tiel, ke la ŝildo ŝirmis la malsupran parton de la ventro kaj la femurojn, li facile fajfis. La apro, momente turniĝinte, ricevis lancan baton profunde en la dekstran flankon, kun sonora krako rompis la stangon kaj impetis al la atleto. La dentegoj obtuze klakis sur la ŝildo, kaj Menedemo cedis. Mispaŝinte sur malantaŭa tubereto, la spartano ekflugis renversite en neprofundan kavon. Kun batala krio al la besto sin ĵetis Eositeo. La apro submetis al li la maldekstran flankon, kaj ĉio estis finita.
Menedemo leviĝis konfuzita, riproĉante sian estron pro la enmiksiĝo. Multe pli interese estus por li memstare mortigi la beston. Eositeo promesis ne enmiksiĝi en sekva fojo. Tamen la ĉasado ne okazis tiel, kiel tion deziris la spartanoj. Tuj kiam ektondris frapoj kaj aŭdiĝis krioj de la pelistoj, alirante ĉiam pli proksime dekstre de la mara flanko de la marĉo, sur la kampeton elsaltis samtempe ne malpli ol dek grandaj aproj. La bestoj faligis du militistojn, kiuj staris ĉe la dekstra angulo de la kampeto, ekkuris al la rivero, turniĝis kaj atakis Eositeon kaj Menedemon. Menedemo estis defendanta sin kontraŭ furioza porkino, kaj Eositeo ĉi-foje estis faligita de speciale granda virporko. La griza haregaro alte leviĝis sur la potenca dorso, salivo kaj ŝaŭmo flugadis de sur la klakantaj dentegoj, longaj je piedo. Eositeo enpremiĝis en la teron, perdinte la ŝildon, elbatitan de la besto, forĵetis la lancon kaj firme tenis longan persan tranĉilon. La virapro per abrupta puŝo de la buŝego penis ĵeti lin supren, por atingi per la dentegoj, metadis sur la dorson de la spartano la grandegan kapon kaj, subfleksante la antaŭajn krurojn, strebis kroĉi per la dentegoj. Eositeo deŝovadis sin, streĉe observante la monstron, kaj la besto montris specialan persiston. Luktante kun la monstro, por ne permesi al ĝi levi sin, la stratego ne povis fari al ĝi mortan baton. Egesiĥora kaj Tais senspire observadis la lukton, forgesinte Menedemon, kiu estis retenanta la atakon de la maljuna, batalsperta porkino. Egesiĥora subite alkroĉiĝis al la ŝultro de Tais. La amikino rimarkis same, ke la virporko estis puŝanta Eositeon al elstaraĵo de tubera grundo. Ankoraŭ nemulte, kaj la stratego ne havos lokon por deŝoviĝi, kaj tiam…
— Ai-i-i-i! — eligis stridan «sorĉistinan» ŝrikon Tais. Klakante per la manplatoj, ŝi transfleksiĝis de sur la ŝtonpecego. La virporko abrupte ĵetiĝis flanken, por rigardi al la nova malamiko. Tiu momento sufiĉis por Eositeo, por kapti la virporkon je la malantaŭa kruro kaj enigi la ponardon en ĝian flankon. La apro elŝiriĝis, nur Heraklo aŭ Tezeo povus reteni tian giganton, kaj saltis al Tais. La fama dancistino estis rapide reagema, kiel amazono, ŝi sukcesis kliniĝi malantaŭen kaj fali trans la ŝtonan platon. La virporko per la tuta pezo batiĝis je la ŝtono, farinte sur buntaj likenoj profundan sulkon, kovritan de sango. Eositeo, repreninte la lancon, saltis al la besto, kiu jam senfortiĝis pro la vundo kaj permesis fari ankoraŭ unu baton, finintan la batalon. Maldekstre aŭdiĝis venka kriego — la kamaradoj de Eositeo kaj Menedemo finfine venkis siajn bestojn, kaj ankaŭ Menedemo mem mortigis la malican porkinon. La spartanoj kuniĝis, viŝante ŝviton kaj koton, laŭdante Tais-on, kiu tamen ricevis du nemalgrandajn batbluaĵojn dum la falo sur ŝtonojn. La pelistoj jam preteris la densejon antaŭ la kampeto, kaj la persekuto foriris norden, tien, kie staris malpli altrangaj militestroj. La kvar ĉasistoj, kiuj batalis sur la kampeto, decidis iri al Eŭroto, lavi sin kaj naĝi post la batalo, dum la servistoj distranĉos la ĉasakiron kaj kuiros la viandon por vespera festeno. Eositeo sidigis Tais-on sur sian larĝan, rimarkeble gratitan ŝultron kaj ekportis al la rivero, akompane de ŝerce ĵaluza Egesiĥora kaj de nefalse morna Menedemo.
— Atentu, Eositeo, ĉu vi avertis niajn belulinojn pri danĝeraj ecoj de Eŭroto! — kriis Menedemo al la dorso de la estro, larĝe paŝanta kun sia bela portaĵo. Helenoj ŝatis porti adoratajn virinojn — tio estis signo de estimo kaj nobleco de streboj. La stratego ne respondis kaj, nur mallevinte Tais-on sur la teron ĉe la bordo mem, diris:
— Egesiĥora scias, ke Eŭroto fluas el sub la tero. Ĉe ĝia fonto apud Fenio en Arkadio, kie staras la «Naŭ Pintoj», estas ruinoj de urbo, nomita omaĝe al edzino de Likaono, pelasgo, filo de Kalisto. Sub la naŭkapa monto Aroanio estas kanjono de terura profundo, en kiu eĉ somere kuŝas neĝo. El la kanjono per malgranda akvofalo fluas sur rokon rojo Stikso. Ĝia akvo estas mortiga por ĉio viva, dismordas feron, bronzon, plumbon, stanon kaj arĝenton, eĉ oron. La nigra akvo de Stikso kuras en nigraj rokoj, sed poste iĝas intense blua, kiam la rokoj kovriĝas per vertikalaj strioj de nigro kaj ruĝo — la koloroj de la morto. Stikso enfluas en Kritoson, kaj tiu — en nian riveron, kaj, diluiĝante en ĝi, iĝas senmalutila. Sed en iuj tagoj, sciataj nur de antaŭdiristoj, strioj de la Stiksa rojo ne miksiĝas kun la akvo de Eŭroto. Oni diras, ke ilin eblas vidi — ili brilas kiel ĉielarko de malnova vitro. Tiun, kiu estos en tia strio dum kelka tempo, atendas Aorio — tro frua morto. Jen kial fojfoje banado en nia rivero povas kaŭzi malfeliĉon.