– Клавы ў нас дзве,– міргнула вейкамі Чапушыха.
– Дзве. Правільна,– пагадзіўся Чапуха і чытаў далей: «Даўно... даўно збіраўся табе прызнацца, але... але не хапала смеласці, рашучасці...і... бадзёрасці духу. Пішу... пішу табе і думаю: а ці зразумееш ты мяне правільна? Ведаю, у цябе сям’я, сын, але ты даруй мне за шчырае прызнанне...»
Чапуха склаў лісток, схаваў у кішэню, але ж Чапушыха ўхапілася за руку мужа, утрапёна глядзела на яго:
– Як?... І гэта ўсё? Чаму ж так? Чытай, чытай!
– Хопіць, сказаў!– гыркнуў Чапуха.
Чапушыха спярша нервова глянула на мужа, а тады стрымана пацікавілася:
– Хто ж гэта ёй, цікава, у каханні прызнаецца?
– Не твая справа!– гучна і афіцыйна сказаў Чапуха.
– Як не мая? – нахмурылася Чапушыха.
Чапуха стаяў на сваім:
– Не твая!
Чапушыха насупілася яшчэ больш, чым раней:
– Падцягні штаны, шалапут! Як што сур’ёзнае – не твая справа! Чаму? Не, браток, мая. Мая!
– Я паштар, а не ты!– адбрыкваўся Чапуха.
– «Я паштар». Вось пасадзяць цябе ў каталажку за гэтыя пісьмы, а хто перадачы будзе насіць? Хто? – заўважыўшы, што Чапуха задумаўся, а з твару ў яго прапаў выраз вялікага начальніка, жонка прытулілася да пляча мужа, пагладзіла. – Ну пакажы, пакажы, Ягорка, што тамацькі напісана... пакажы, родненькі...
Аднак Чапуха быў непахісны:
– Палі печ!
Што дзіўна, дык Чапушыха не пакрыўдзілася, а працягвала падлабуньвацца да мужа, цмокнула нават у шчаку:
– Ну, Ягорка... Га? Хто, хто Клаўцы ў каханні прызнаецца?
Чапуха вызваліўся нарэшце з абдымкаў жонкі, падцягнуў штаны:
– Кармі жыўнасць. Чуеш, парсюк рохкае?
Чапушыха раптам успляснула рукамі:
– А божачкі! З дзіравай торбай ходзіць, а такім начальнікам зрабіўся – куды там! На каза не аб’едзеш!.. Не падступіцца, вы толькі гляньце! Ну і чытай іх, пісьмы свае, сам сабе! Падумаць толькі – запанеў адразу, як торбу на плячо павесіў! Форсу больш, чым у прахвесара! Будзеш сёння адзін спаць!
– Ту-ту-ту-ту-ту-ту-ту-у! – неяк здзіўлена затутукаў Чапуха.
І невядома, як бы скончылася гэтая сцэнка, калі б не прыбегла ўсхваляваная Груня. Ледзьве пераступіўшы парог, яна задрала галаву на столь, а да гаспадароў хаты сказала, скрыжаваўшы , як заўсёды, рукі на грудзях:
– А родненькія мае! А суседзечкі!.. Што ж гэта робіцца на белым свеце? Так жылі, так жылі, а пад старасць з глузду чалавек з’ехаў. Галаву згубіў, макацёр свой лысы...
– Хто?– насцярожыўся Чапуха.
– Кіпцік мой,– махнула безнадзейна рукой Груня.
Чапушыха заківала галавой, спачуваючы:
– Што ты гаворыш? Дзе згубіў? Як?
Груня адрапартавала:
–На сваім пасту! З хаты выгнаў! З роднай хаты! А людзечкі! А міленькія! Усе вуглы ў ёй мною сагрэтыя-перагрэтыя! Ды мне ж і вас сорамна, Маруська, золотца маё, Чапушыха ненаглядная!– Груня павісла на шыі ў Чапушыхі.– Дай я ў цябе, сябровачка дарагая, навальніцу перачакаю. Дай, родненькая. Грыміць, грыміць мой Кіпцік! Як усё роўна па небе на сваім трактары едзе! Ой, горачка!..
Чапуха падышоў бліжэй да Груні, глянуў ёй у самыя вочы:
– Не тарахці! Хто з вас галаву згубіў?
Груня паказала крадком на дзверы, за якімі недзе павінен быць яе Кіпцік.
Чапуха развёў рукамі:
– Нічога не зразумею...
– І я... нічога,– кашлянула Чапушыха.
– Нядаўна бачыў – з галавой быў,– лудзь чутна сказаў Чапуха. – Слоўцам перакінуліся.
Груня апусцілася на табурэт, захінула твар рукой, пакруціла галавой:
– Ён і размаўляе. Ён і есці. А галавы няма. Няма, Чапуха!
Чапушыха нацэлілася зноў на Груню:
– Ахалонься, суседка. Толкам растлумач: што ў вас там здарылася?
– А што здарылася?– Груня паглядзела спярша на Чапушыху, а потым і на Чапуху.– Пайшоў ён курэй адкопваць, Мішкавых нясушак, каб ім тлумна стала, а там іх – цю-цю! Га? І след травой зарос. Ці ён іх прыкапаць добра паленаваўся, ці што, а няма... Твая, кажа, работа... На мяне кажа. Вы можаце паверыць? А сам, відаць, толькі дзве рыдлёўкі зямлі на курэй кінуў, вось сабакі іх і расцягнулі... А божачкі! На мяне! На жонку падазрэнне кінуў, недавярак! А яшчэ талдоніў: зубы табе ўстаўлю, любіцца будзем, як у маладосці. А тут ледзьве і цэлыя не павыбіваў... А божачкі! Кіпцік ты мой нікудышны, каб на цябе ўсе хваробы, якія толькі на свеце ёсць! Цьфу!
– Памірыцеся, чапуха!– сказаў Чапуха.
– І мой не лепшы, чым твой Кіпцік,– сказала Чапушыха і плюнула.
У гэты час у шыбку нехта паляпаў і пачуўся голас:
– Дзядзька Чапуха! Пісьмо ёсць?
Жанчыны пераглянуліся. Чапуха знерухомеў. Стук у акенца неўзабаве паўтарыўся...