Сама ходзіць, як царыца,
Плача ў полі мецяліца,
Мерзне елачка ў ляску
У зімовую траску.
Бег лясочкам Дзед-Мароз,
Сіні сам, чырвоны нос,
І злавіў Бабу-Ягу
За касцяную нагу.
Баба з ім давай хітрыцца,
Кажа Баба: "Я лісіца,
Бегла лесам я наўпрост,
Злапаў ты мяне за хвост".
Дзед ёй кажа: "Так і ёсць,
У лісіцы мякка поўсць,
Ды адкуль такі хрумсцяны
У лісіцы хвост касцяны?"
Баба кажа: "Шэры воўк
Хвот лісіцы драў ды тоўк,
І набіў на ім гузоў,
Што хрумсцяць ад маразоў".
Адпусціць хацеў лісіцу
Дзед-Мароз, ды мецяліца
Прыляцела з поля гола,
Закруцілася, як кола.
"То не воўк і не лісіца, -
Заспявала мецяліца, -
То сама Баба-Яга,
Касцяна яе нага!
Цар-царыца чорных кветак,
Што ўначы пужае дзетак,
Што лясочкам скок ды скок -
Скрала з елкі кажушок".
Раззлаваўся Дзед-Мароз,
Скрыўдаваўся аж да слёз
І занёс ён сам-адзін
Касцяну нагу на млын.
Там змалоў яе ў муку,
Каб не бегала ў ляску
Ні лісіцай, ні ваўком,
Ні срабрыстысм кажушком.
Кінуў мех з мукой на вецер,
Той панёс яго па свеце -
Рассыпаць на ўсе снягі
Костачкі Бабы-Ягі.
З тых часоў, як толькі вокам
Сонца гляне з-за аблокаў,
Тыя костачкі ўсе чыста
На снягах блішчаць срабрыста.
Казка ўся... Табе, мой Стася,
Гэта казка бабы Стасі,
Што ляжыць у руце-мяце
У магіле - вечнай хаце.
У зямным пчаліным гудзе,
Што гудзець не перастане -
І калі мяне не будзе,
І калі цябе не стане.
А яшчэ табе, мой Стася,
Пакідаю словы-веды,
Запавет ад дзеда Яся,
Ад твайго ўжо пра-прадзеда.
Ён сказаў іх, як сабраўся
У шлях вечнанезваротны,
Як у доме ўсім прыбраўся,
Зачыніў усе вароты.
Ён адкрыў мне тайну гэту,
Мой ты Стасю, з таго свету:
"Прыйдзе час - душой пакойся...
Тут не цёмна... Ты не бойся..."
- Як ты плакаў, мой ты Воўка,
Па лісіцы і па воўку,
Ды па Бабе па Язе,
Касцяной яе назе.
І прасіў ты дзеда Яся,
Бабу не малоць Алімпу,
А яе - кажух не красці,
Каб мінула тое ліха.
І як зараз па ўсім свеце
Ты збіраеш мёд тугі,
Так збіраў ты па ўсім снезе
Костачкі Бабы-Ягі.
Каб сабраці яе цела,
Каб мяцеліцай ляцела,
Ці каб бегала цішком
Хоць лісіцай, хоць ваўком.
Каб душу яе зляпіці
З касцяной нагой уцэла
Серабрыста бела-чыста,
Серабрыста чыста-бела....
- Залаціста-залаціста, -
Мне пчала на вуха села.
- Ну як? - яна спытала. - Пацяплела
На скразняку?..
- Ты першай даляцела,
Дык як табе Святгорскі наш скразняк?
- Такі ж ён, як і ў нас... Хавалі так
І плакалі... без толку... толькі б плакаць...
Па скразняку
маю ганяла памяць
Да вежы Юткавай,
Літвінавай гары...
Стары ўжо Ютка... І памёр стары...
Яны як не былі тут маладымі...
Вунь ён сядзіць у вечаровым дыме
На вежы - за аблокамі амаль:
Глядзіць у высь і паглядае ў даль...
З далечыні да вежы крочыць Хведар:
"Ну што ты ў Бога, Ютка, сёння ўведаў?
Што новага ў нябеснае красе?
Як будзем жыць?.."
"Да смерці. Як і ўсе".
"То злазь тады. Карэнчыха нагнала
Атрутнай самагонкі. Запрашала..."
Яны на карабель удвух сядаюць,
Што на гары Літвінавай стаіць,
Карэнчыху бяруць... і адплываюць...
- Дык як?.. Пчала да Сонца даляціць? -
З-за карабля пытаюся я ў Кайсы. -
Даведаецца там, як будзем жыць?..
І Ютка кажа: "Ты ж ужо пытаўся..."
І Хведар кажа: "От жа звон стаіць
Які ў вушах... І ўсё адно і тое...
І ўсе з гаўна. Хоць нешта б залатое..."
"Дык вунь!.. - крычыць Карэнчыха. - Зямля!
Не бачыце хіба? Пчалу!.. Чмяля!.."
"Атруту, - Хведар кажа, - як дап'ём,
Дык станем - хто пчалою, хто чмялём".