А гэтае "кы-гы"
заходзіцца над намі!
Як з адзіноты ўсёй! З усёй маёй тугі!
З маёй маны! З віны! Аглухлымі званамі
З расхрастанай душы: "Кы-гы! Кы-гы! Кы-гы!"
Ламае кайф, як лёс!
Спыніся ты, вадзіла!..
Не спыніцца ніхто! Шалёная шаша!
І ў кожным, як віхор, віруе злая сіла,
У кожнага свая шалёная душа!
Канае ўжо мая!.. Ды блізка да Варшавы -
Світанак там! -
і ў ім
касцёльны крыж дрыжыць...
І толькі пра адно ў разбойніка Варавы
Пытае Ешуа:
"Скажы,
ты хочаш
жыць?.."
Пра што пытаць?.. Калі
кампанія такая!
Такая Гнешка ў нас!
Не капай на мазгі!...
А ў цёмнай вышыні, якая ўся пустая,
Няўцямнае, як Бог:
"Кы-гы, кы-гы, кы-гы..."
Кайса ў спевы: "Каб ты ведаў,
Скуль засос і драпыгы -
Я з твайго веласіпеда
Пазданулася!..
Кы-гы..."
Ах, што за мова!.. Колькі звону ў слове!..
А восы - супраць! Авадні ўсе ў змове:
Таго няма! Сяго ёй не стае...
А як пчала на беларускай мове
Звініць-пяе!
І не адно звініць... Збірае мёд.
І не паздзіць пра мову і народ.
Я і ўсіх, і ўсё я зведаў,
Я пад пахай Бога ўзрос.
Ды не знаў веласіпеда,
Што паставіў бы засос.
Тут давай скакаць Лявон:
"Ты ж млявей за млявы сон!"
Тут давай касіць Ляксей:
"Зайца косага касей!"
"Хай сабе я заяц косы,
Млявы хай, як зайца сон,
Але хто - пчалу за косы?
Га, Ляксей?"
"Кы-гы!" - Лявон.
Ну ў мяне і дружбаны
З той і з гэтай стараны...
Той дружбан, які палева,
Цісне Касю-каралеву.
Той дружбан, які паправа...
Кайса: "Хочаш кавы?.."
"Каве!.. -
Маці ў лона скочыў зайка. -
Што з чаго ўсё?.."
Каве:
"З яйка".
"А з чаго ўсё ў яйку? Дзе
Само тое, з чаго яйка?"
"У Нябеснае Вадзе,
Дзе загадка-загадайка".
Маці кажа, не трывае:
"Бог нам з неба налівае
Роўна ўсім да аднаго.
А ўжо хто як выпівае,
Як хмялее, як гуляе -
Гэта клопат не Яго".
Каве развяла каленкі -
Воды як ліну-
ліся!..
"Ты з мяне - зусім маленькі,
А душа ў табе ўжо ўся".
Маці зноўку, нестрывайка:
"Вось разгадка-разгадайка".
Каве легла ўніз спіною,
Мяне клала ўверх спіною -
І круціла мае яйкі
Па-над прорваю пустою:
"Вы, млыны, мукою белай,
Дробнай соллю пасыпайце,
А вы, яйкі, прорву-бездань
Зорным смеццем засявайце".
Клала маці на палаткі
Мяне з жонкай маладою,
Маю жонку ўніз спіною,
Мяне мужа ўверх спіною -
І круціла мае яйкі
Жонка белаю рукою:
"Вы, млыны, мукою белай,
Дробнай соллю пасыпайце,
А вы, яйкі, прорву-бездань
Зорным смеццем засявайце".
Круціцца ў нябёсах яйка,
Пасыпайка-Засявайка:
Ваўчаня. Мядзведзік. Зайка...
Ходзіць Бог па сцяне
У чырвоным каптане:
Воўку - казка, Зайку - байка...
Як мне лепшым з лепшых стаць?..
Каб кахаць і быць каханым?
Можа, мне гарой паўстаць?
Можа, легчы мне туманам?
І, паклаўшы ў люльку-Неба,
Бог Зямлю закалыхаў:
"Каб каханым быць, дык трэба
Каб хто-небудзь пакахаў".
"А каб лепшым? Во на стулькі..." -
Мезенец я паказаў.
"Стулькі выпала ўжо з люлькі", -
Палец Бог у неба ўзняў.
Тут і ўцяміў крэўскі малец,
Не гара і не туман:
Калі ў неба кажа палец,
Дык адзін баран на палец
Пазірае, як баран.
Мне міргнула
Неба вейкам!..
Падлавіў я цудам нейкім
І лябёдку, і лася...
Сам, як мезенец, маленькі,
А душа ўва мне - уся.
І ў яе -
у плаўкі горан
Я з агнём і дымам горкім
Удыхнуў Сусвет-Святгор'е
І, як мог, з яго каваў
Лёгкае пяро лябёдкі,
Малако кароў няцельных,
Воўну доеных авечак
І ячменнае зярняці - ...
Калаўрот і Дуб скаваў,
Авадня, каб не кусаў...