Памяць жыве ў нас і вакол нас. _
Помнік Пятроўскаму, школа імя Пятроўскага, вуліца імя Пятроўскага…
Ствараючы свой раман «Салдатамі не нараджаюцца», Канстанцін Сіманаў, як ён сам пра гэта сказаў, «для Сярпіліна ўзяў некаторыя эпізоды з жыцця камандзіра корпуса Пятроўскага — сына P. I. Пятроўскага». А вось як характарызаваў Леаніда Рыгоравіча маршал Савецкага Саюза А. М. Васілеўскі: «Пад кіраўніцтвам такіх выдатных военачальнікаў, як Г. К. Жукаў, К. К. Ракасоўскі, К. I. Ракуцін, Л. Р. Пятроўскі і іншых, ворагу быў нанесены сур’ёзны ўрон пад Ярцавам, Ельняй, Рагачовам, Бабруйскам і на іншых напрамках». («Полымя Вялікай Айчыннай» — «Комсомольская правда», 22 чэрвеня 1971 года).
Фёдару Аляксеевічу Баталаву не давялося чуць песню, якую пра подзвіг яго батальёна склалі людзі.
Здарылася гэта ў той жа, што стаў і для генерала Пятроўскага суджаным, дзень семнаццатага жніўня. I там жа, паміж вёскамі Рудзенка і Скепня.
…Тужліва скрыпела на калдобістай дарозе павозка. Скрозь гэты скрып, вырываючыся з прашытых кулямі грудзей, чуліся гарачкавыя словы Баталава: «Прызначаю цябе, капітан Садоўнікаў, за сябе. Вядзі полк на прарыў. Усе за табой пойдуць, усе. I тыя, што палеглі, устануць… Не, я сам… От зараз паднімуся і сам… Полк, наперад!..» Гэта былі яго апошнія словы.
А песня — вось яна.
Слушают отряды песню фронтовую,
Сдвинутые брови, твердые сердца.
Родина послала в бурю огневую,
К бою снарядила верного бойца.
На прощанье сына мать поцеловала,
На прощанье мужа обняла жена,
Долго не сходила с мостика вокзала,
Взглядом провожала милого она…
Вот они в дороге, в зареве тревоги.
У бойца на сердце спрятано письмо:
«Лучше смерть на поле, чем позор в неволе,
Лучше злая пуля, чем раба клеймо».
Бомба разорвется, почва затрясется,
Но трястись от бомбы смелым не к лицу.
Бомба разорвется, облако взовьется…
Перейдет винтовка к новому бойцу.
Но пока что пуля мимо пролетела,
Но пока что смерти подступ отдален.
И опять в атаку капитан Баталов
На геройский подвиг поднял батальон…
Шел боец в атаку, проявил отвагу,
На гранатной ручке не дрожит рука.
Приходилось туго гитлеровским слугам
От его стального острого штыка.
Задрожали подлых гитлеровцев банды,
Получили фрицы стали и свинца.
И в Москве великой видят подвиг славный
Каждого героя, каждого бойца.
Почтальон приходит, письмецо приносит,
И знакомый почерк узнает семья:
«Расскажите людям, если кто вас спросит,
Что не зря послала Родина меня».
Эх, какая встреча будет у вокзала,
В день, когда победой кончится война!..
И письмо родное мать поцеловала,
И на самом сердце спрятала жена.
Капітан Баталаў (пасля яму было прысвоена званне маёра) марыў дайсці ў вызваленчым паходзе Чырвонай Арміі да Германіі… Яго батальён дайшоў да Берліна. «На традыцыйнай сустрэчы ветэранаў нашай дывізіі асабліва ўсхвалявала мяне выступленне дырэктара адной з украінскіх школ маёра запасу Івана Рыгоравіча Вараб’ёва,— піша ў артыкуле «Бой первый и бой последний» у газеце «Красная звезда» за 9 мая 1968 года генерал-маёр Б. Вайнтраўб.— Ён упамянуў полк, у якім я, будучы начальнікам штаба, пачаў вайну пад горадам Жлобінам. Іван Рыгоравіч расказаў пра апошнія, завяршаючыя баі другога батальёна ў Берліне:
— Батальён біўся за Пецерсхагенскі і Мальсдорфскі рубяжы і выйшаў к рацэ Шпрэе,— гаварыў маёр Вараб’ёў.— Вопыту фарсіравання на падручных сродках не было патрэбы пазычаць. Хто на чым байцы батальёна пераправіліся на супрацьлеглы бераг і ўварваліся на тэрыторыю кабельнага завода. Штурмавыя атрады атакавалі дом за домам. Бралі іх штурмам. Вопыт сталінградскіх баёў быў тут верным памагатым…» Разам са сваім батальёнам ваяваў з фашыстамі ў Берліне і капітан Баталаў. У памяці байцоў і афіцэраў, у песні пра яго.
Улетку сорак другога года песня гэтая прыйшлаі на зямлю, дзе воіны генерала Пятроўскага і ён сам пралілі сваю кроў.
Сяргей Зіноўевіч Крамнёў, начальнік штаба 1-й Бабруйскай партызанскай брыгады, успамінае: «Песня дайшла да нас, партызан Бабруйскага атрада, калі мы ў Крупскім раёне сустрэлі дэсантную групу штаба Заходняга фронту, якую ўзначальвала маскоўская камсамолка Лена Колесава (пазней Герой Савецкага Саюза). Наша дыверсійная група Паўла Кажушкі пабыла ў лагеры дэсантніц. Дзяўчаты шчодра падзяліліся ўзрыўчаткай, а таксама падарылі і гэтую песню, якая ўсім спадабалася. Вярнуўшыся ў атрад, падрыўнікі сталі спяваць яе, і яна хутка распаўсюдзілася сярод партызан.