У атрадзе ў нас пад кіраўніцтвам камісара Дзмітрыя Аляксандравіча Ляпёшкіна існаваў калектыў мастацкай самадзейнасці. Калі, выступаючы перад насельніцтвам, ён выконваў гэтую песню, людзі ўспрымалі яе з захапленнем, з узрушанасцю, якая моцна кранала душу».
— «Слухаюць атрады…» была адна з самых папулярных песень воінаў батарэі стадваццаціміліметровых мінамётаў дзевяцьсот шэсцьдзесят сёмага стралковага палка,— расказвае былы камандзір узвода мінамётчыкаў, цяпер выкладчык Валагодскага сельскагаспадарчага тэхнікума Валянцін Аляксандравіч Варапанаў.— Мы перапісвалі яе ў свае песеннікі. Яна з’явілася ў нас пад час вызваленчых баёў пад Жлобінам у канцы сорак трэцяга года. Спявалі мы яе і на Сандамірскім плацдарме, і тады, калі з баямі ішлі на Брэслаў. Мы любілі і помнілі капітана Баталава…
Бацька беларускай партызанкі Рыты Галіеўны Загіравай, палітрук Г. С. Загіраў, ваяваў у складзе 63-га корпуса. Загінуў у Буда-Кашалёўскім раёне. Рыта Галіеўна цяпер дацэнт Казанскага фінансава-эканамічнага інстытута. Па яе ініцыятыве ў інстытуце, а таксама ў школе-інтэрнаце № 4 горада Казані створаны студэнцкая і вучнёўская групы «Пошук», якія адшукваюць невядомыя звесткі аб ветэранах Вялікай Айчыннай вайны. Вучні наладзілі сувязь са школай № 15 горада Масквы. Разам яны склалі анкету пра песню «Фронтовая» («Слушают отряды…») і паслалі яе ветэранам.
Вось вытрымкі з некаторых анкет: «Песня вельмі падабалася нам, яна дапамагала ў баі — граміць фашысцкіх ізвергаў» (Гаўрык Міхаіл Міхайлавіч, Рыга). «У Дзень Перамогі, 9 Мая, штогод, калі сустракаемся ў скверы на плошчы Свярдлова каля Вялікага тэатра, мы спяваем гэтую песню. Усе людзі просяць нас паўтарыць яе і самі спяваюць разам з намі. Песня надзвычай падабаецца ўсім». (Бірукоў Васіль Самсонавіч, Масква).
…Людская памяць… Яна жалобна б’е паклон зямлі. Яна крынічыць у сутыку мінулага і цяперашняга. У сутыку вялікага, балючага і светлага, што ідзе ад пераемнасці часоў, лучнасці і еднасці пакаленняў. Яна — ад жыцця і дзеля жыцця, як незгасальны факел.
Гэта яна прывяла шматлікіх жлобінцаў з вянкамі і кветкамі на Цэнтральную плошчу горада да урны з прахам чырвонаармейца корпуса Пятроўскага — Выбарнава Мікалая Мікітавіча праз сорак сем гадоў пасля яго гібелі на полі бою.
Астанкі воіна былі знойдзены, калі пракладвалі цеплатрасу, і з усімі воінскімі ўшанаваннямі перапахаваны на брацкіх вайсковых могілках. «Чырвонаармеец Выбарнаў загінуў у барацьбе з фашызмам, таварыш генерал-лейтэнант!»
Заўсёды, калі мне выпадае глядзець па тэлевізары парад Перамогі, які прымаў намеснік Вярхоўнага Галоўнакамандуючага, камандуючы Першым Беларускім фронтам Маршал Савецкага Саюза Жукаў, я ўспамінаю словы маршала: «Л. Р. Пятроўскага я добра ведаў як аднаго з таленавіцейшых і адукаваных военачальнікаў і, калі б не дачасная гібель, думаю, што ён стаў бы камандзірам буйнога масштабу».
…Стаяў цёплы май. Быў Дзень Перамогі. Людзі ішлі і ішлі да месцаў былых баёў.
Наўкола ўсё дыхала лесам і травою, свежасцю і святлом.
Раптам я пачуў знаёмую мелодыю. Хтосьці недалёка зацягнуў: «Расскажите людям, если кто вас спросит, что не зря послала Родина меня…» Адзін голас, другі… Я слухаў іх, нягучныя, задушэўныя, і думаў, што нясе гэтая песня людзям самыя гарачыя надзеі і імкненні генерала Пятроўскага, капітана Баталава, малодшага лейтэнанта Ярохіна, сяржанта Галаўчэні-Шакірзянава, радавога Караневіча, усіх тых, хто піў разам з імі салёную расу ў смяртэльна цяжкай «рабоце вайны».
Ветэраны Вялікай Айчыннай спяваюць яе і як гімі мужнасці, i як наказ моладзі захоўваць мір, не дапусціць новай вайны.
Даўно было, калі песня тая, стаўшы на крыло ў акопе, паляцела ў свет.
Але якой меркай змераць тое «даўно», калі сэрца з болем адгукваецца на кожны напамінак аб вайне?.. Памяць глыбока захоўвае імёны герояў, усе тыя падзеі… Народная памяць — бессмяротная.