М. Л. Слямнёў заклікае не ўдавацца ў непатрэбныя спрэчкі, хто больш пацярпеў ад нялюдскай нацыяналыіай палітыкі. Разумны заклік. Яшчэ чаго не хапала — спрачацца, каму мацней балела: беларусам, калі іх мову выганялі з дзяржаўных і грамадскіх устаноў, палякам, калі зачыняліся іх школы і перыядычныя выданні, яўрэям, калі ліквідавалі іх выдатны нацыяльны тэатр у Мінску, а таксама школы і газеты? Усі.м балела. Усе перажывалі сваю крыўду. I аднак жа тут ёсць адзін момант, пра які трэба абавязкова помніць — бо без гэтага нсмагчыма зразумець асаблівае самапачуванне пакрыўджанага беларуса і яго рашучы сённяшні настрой на нацыянальнае адраджэнне. Дазволю сабе яшчэ раз паўтаршць тое, што гаварыў ужо безліч разоў. Як бы ні балела беларускім палякам за несправядлівасць у дачыненні да іх нацыянальна-культурных патрэб — яны ведалі, яны помнілі, яны разумелі: ёсць Польшча, і пакуль яна ёсць — датуль будзе жыць на свеце польская мова, якой нішто не пагражае, і ад усведамлення гэтага ім хоць трохі рабілася лягчэй на душы. Маўляў, ну што ж, дрэнна, несправядліва чыніць справы начальства, але надзея застаецца з намі, і гэта надзея — Польшча, і польская мова ў Польшчы, дзе ёй жыць і квітнець вечна. Дакладна гэтак жа маглі сябе хоць трохі суцсшыць беларускія летувісы, ведаючы, што іх надзея — іх Летува — не памрэ, як не памрэ ў Летуве іх мова. Гэтак жа, цяжка перажываючы крыўду, маглі суцяшаць сябе і людзі ўсіх іншых нацыяналыіых еуполышецеіі на Беларусі. Усіх — апрача "супольнасці" саміх беларусаў. Мы суцешыць сябе такою надзеяй — не маглі. Разам з мовай у нас адымалася апошняя надзея. Бо нідзе ў свеце Беларусі, апрача вось гэтай, дзе мы жывём, няма. У гэтым уся розніца. Яна не ў ступені болю ад пацярпеласці. а ў разуменні маштабаў трагедыі. У першым выпадку — цярпела і падлягала асіміляцыі большая ці меншая група прадстаўнікоў пэўнай нацьшнальнасці, чыя гістарычная радзіма дзесьці і чыя родная мова там з' яўл яецда дзяржаўнай і пануе непадзельна і безагаворачна. У другім выпадку — што датычыць нас, беларусаў — размова ідзе не пра групу людзей пэўнай нацыянальнасці, а пра цэлы народ, пра ўвесь беларускі народ, пра аеноўную карэнную нацыю гэтай зямлі, гэтай нашай адвечнай тэрыторыі. Для нас як для народа — у адрозненне ад тых братоў нашых, палякаў і іншых — гэта пытанне жыцця і смерці. Або-або! Або — выстаім і ацалеем, або далейшая русіфікацыя пакончыць з намі назаўсёды. Беларусаў як нацыі не станс.
Не думаю, што прафесар М.А. Слямнёў не разумее ўсяго гэтага. Значыць — прыкрая апіска ў яго размове з журналістам? Хацеў бы верыць, што так.
Ёсць і яшчэ падобнага характару апіска ў звяздоўскім інтэрв'ю майго шаноўнага калегі. Мы, разважае М.А.Слямнёў, павінны стварыць такую беларускую дзяржаву, у якой ' 'чалавек сябе адчуваў бы грамадзянінам дзяржавы і ганарыўся б гэтым. А калі ў яго прачынаюцца нацыянальныя пачуцці і патрэбнасці, дык дзеля іх задавальнення чалавек мае магчымасць працаваць у нацыянальных таварыствах'' (падкрэслена мною. — Н.Г.). Паколькі ніякія агаворкі не зроблены, значыць, гэта датычыць усіх насельнікаў Беларусі. I беларусаў таксама. Значыць, белару с на сваёй роднай зямлі будзе задавальняць свае нацыянал ьныя пачуцці і патрэбнасці толькі ў нацыянальных таварыствах. Значыць, па ўзору армянскага ці азербайджанскага ўтворым на Беларусі і беларускае таварыства. Ну, што ж, шчыра дзякуй і за гэта: якая-ніякая, а ўсё-такі перспектыва. Але дазвольце запытацца: дык што — па-за межамі беларускага нацыянальнага таварыства нацыянальныя пачуцці і патрэбнасці беларусаў на Беларусі павінны адключацца, бо задавальняцца не будуць? У беларускай дзяржаве ўвесь стыль жыцця ў цэлым будзе не беларускі? Спрабую ўявіць: у Францыі нацыянальныя пачуцці і патрэбнасці французаў задавальняюцца толькі ў французскіх нацыянальных таварыствах, а проста ў жыцці і на кожным кроку — не! У Балгарыі — толькі ў балгарскіх таварыствах, у Фінляндыі — толькі ў фінскіх і г.д. Не ўяўляецца! Ніякнеўяўляецца! Жыццёфранцузаўу Францыі французскае па пачуццях і патрэбнасцях усюды і скрозь, на ўсёй тэрыторыі іх дзяржавы, кожны дзень і кожную хвіліну. Што ж выходзіць? Няйначай, як таксама прыкрая апіска ў тэксце інтэрв'ю.