У абсягу агульнай моўнай праблемы шмат нявырашаных пытанняў. I не адно правапіс, але, скажам, і лексічны склад мовы. Мы нашу мову засмеццілі, мы назапазычвалі столькі слоў у нашых суседзяў там, дзе не было патрэбы, дзе варта было толькі пашукаць свае цудоўныя слоўцы, як некалі Коласраіў — "пакапацца ў кішэнях памяці". І ў фальклоры, і ў старых кнігах ад часоў Скарыны, у тым жа Статуце Вялікага Княства Літоўскага. Пачнеш гартаць яго — здзіўляешся і радуешся, якая была мова! Тая лексіка, якую мы зараз шукаем, б'ёмся, была распрацаваная. Або, скажам, фразеалогія. Што ж мы робім? Мы ж рускія фразеалагізмы калькіруем, "перакладаем" і думаем, што гаворым па-беларуску. Наша фразеалогія — і прыказкі, і прымаўкі, і пагаворкі, і выслоўі — не ведаю, з якой параўнальная! Хаця фразеалогія, безумоўна, багатая ў кожнай мове. Я маю шмат балгарскай літаратуры, іншы раз з захапленнем гартаю двухтомны фразеалагічны слоўнік і ў той жа час думаю: "Наша не бяднейшая". Але ў нас няма вялікага слоўніка фразеалагізмаў! Мы не ведаем свайго багацця, а фразеалогія — гэта такія згусткі думкі, у своеасаблівай нацыянальнай форме выказаныя, гэта такія ёмістыя паняцці, такі змест у кароткай фразе з двух-трох словаў! Метафары, сімвалы, а галоўнае, — за імі стаіць народны светапогляд, філасофія, мараль... А як мы фразу беларускую будуем? Зноў — калькіруем. У нас жа свой сінтаксіс, свая музыка мовы, сваё цячэнне фразы, счапленне словаў. Ал е на працягу дзесяткаў год кожны дзень праз друк, радыё, кіно не толькі наша вуха, але і наш унутраны слых прывучылі да інтэрнацыянальна-чыноўніцкай мовы, якая забівае аднолькава душу і рускай, і беларускай, і любой іншай нацыі ў маштабах былога СССР.
Побач з многімі праблемамі паўстае асобая праблема правапісу, бо дзяржаўная мова павінна быць прыгожая, дасканала распрацаваная. I таму абавязак навукоўцаў, літаратараў, тых, хто адчувае мову, пак лапаціцца, каб нішто яе не псавала, не нявечыла. Вось адкуль — і клопат пра правапіс. Новая літаратурная мова пачалася дзесь у XIX стагоддзі В. Дуніным-Марцінкевічам, Ф. Багушэвічам, Я. Лучынам, потым — на пачатку XX стагоддзя быў нашаніўскі перыяд. Дзесьці ў 1918—1919 гг. гэты вопыт быў упершыню абагульнены Браніславам Адамавічам Тарашкевічам, слава яму на векі вечныя. Была выдадзена граматыка Тарашкевіча для школ. Але паколькі гэта быў першы вопыт, то, напэўна, трошкі наіўна было б разлічваць, што ў той граматыцы ўсё было найлепшым чынам прадумана. Вядома ж, не. Пошукі працягваліся. Невыпадкова ў 1926 годзе ўзнікла неабходнасць правесці акадэмічную мовазнаўчую канферэнцыю. I зноў-такі ў цэнтры ўвагі быў правапіс. Але высновы гэтай акадэмічнай канферэнцыі фактычна не былі ўведзены ў жыццё, таму што літаральна праз пару гадоў пачаўся пагром беларускай навукі, культуры, адукацыі.
- На маю думку, Беларусь, якая не мела патомнай інтэлігенцыі ў некалькіх пакаленнях, найболей пацярпела ад гэтай "выкарчоўкі".
Так, мы дзесяцігоддзямі не можам загаіць раны, нанесеныя нашай культуры, мастацтву, навуцы. Безумоўна, сляды пагрому засталіся і ў мове: і ў лексіцы, і ў фразеалогіі, і ў сінтаксісе, і ў правапісе. Пастановай аб зменах і спрашчэнні правапісу ў жніўні 1933 года яны былі ўзаконеныя. Наша інтэлігенцыя ўвесь час адчувала, што нанесена шкода мове, што ўзяты груба палітычны курс на русіфікацыю, фактычна — курс на асіміляцыю беларускага народа. Такі быў свядомы накірунак на зліццё нацый, на іх растварэнне ў агульным катле. З чаго ён пачынаўся? Са "зліцця" моваў. ''Хай будзе адна мова!" — палічыў нехта. Але чаму гэта павінна задавальняць дзесяцімільённы народ? У гэтым разе — беларускі. I нават лепшыя з партыйных і дзяржаўных кіраўнікоў у гэтым пытанні стаялі на памылковых, мякка кажучы, пазіцыях. Паважаны ў народнай памяці Пётр Міронавіч Машэраў гэтаксама выказваў патрабаванне ісці курсам зліцця моў і культур і змагацца з тымі, хто нібыта ідзе насуперак збліжэнню культур. Хто ж ідзе супраць збліжэння культур — і блізкіх, і далёкіх?! Які адукаваны чалавек скажа: ''Мы не будзем асвойваць іншыя культуры, мы абмяжуемся сваёй"? Падобныя абвінавачванні прад'яўляць проста недарэчна... А бяда наша, наадварот, у тым, што мы сваю культуру, сваю мову занядбалі. У нас не было недахопаў у лозунгах, накшталт: "Будзем развіваць нацыянальную культуру!" Але заўсёды ўзнікала пытанне: як жа развіваць нацыянальную культуру, калі мы топчам яе першаэлемент — мову? Ні ў адным горадзе, пасёлку, мястэчку, нават у вялікіх вёсках фактычна ўжо не заставалася ніводнай беларускай школы. З адзінаццаці тэатраў толькі тры былі беларускія. Добра, што хоць цяпер стала болыл адкрывацца нацыянальных тэатраў!