— Якая багатая саліцёрнасць (прафесіяналізм), — сказаў манах (хрысціянізм).
— Ты - не манах (паланізм), — сказаў Прасторавы Хвост. — Ты - Абдурахман-марак.
— Паглядзі, якія ў мяне кірзавыя боты, — сказаў фальшывы манах.
— Ты гэткіх не бачыў. Бо ведаю. Але мушу.
— Што-што? (лепш - у)
— Мушкі Цэ-цэ лётаюць.
— Не - саліцёрнасць.
— Самае галоўнае — на літарах няма тлуму.
— Магчыма. (можа так сталася верагодна вы маеце рацыю ідыёт)
— Але прыглядзіся як па травах бягуць суслікі (парсюкі). Прыслухайся як непаўторна гучыць трамбон (рэдактары спяваюць).
Абдурахман задумаўся (сэрца забалела). У дуду дзьмухаў модна. Тое, што ён не сапраўдны манах, ён, вядома, падазраваў... Але ў рэшце рэшт яму было похеру (выдатна!). Але тым не менш яму хацелася выпіць гарэлкі (сакэ). Цэлы месяц ён піў толькі піва. А гэта для чалавека, падобнага фальшываму, было поўным вар'яцтвам.
Кілішак, — сказаў Абдурахман. — На ягоным дне корпаецца халодны склеп і чырвоная градусная рыбіна (шчупак вугар акула).
Смак і гамак.
Арамах.
А вы, як пагляджу, цынікі, — сказаў чырвоны трус.
Ды пайшоў ты, — сказалі.
У ніякім разе. Я зараз буду рэпрэсіі праводзіць. Многа вы вынішчылі нашага брата. Я вас пастраляю каля сцяны з бетону (занадта моцна). Пасля на гэтай сцяне намалюю бярозу.
Разумнік.
А вы як думалі?! А ну, шыхтуйся!
Фальшывы манах і Прасторавы Хвост трохі аслупянелі. Песні пеўням спявалі. Ну, не нахабства? Трусы ўсялякія бегаюць. Свалата.
Я, — выціснуў Абдурахман.
Ты, — пагадзіўся трус.
У гэты самы час па галінках бегалі прусакі і жабкі, па трубах грукалі круглякі лёду і снегу.
Гэта ўсё свалата, — сказаў Абдурахман. — Хачу гарэлкі. Бо я - касманаўт-алкаголік.
Не месца гэткім у нашых шэрагах, — сказаў трус і выцягнуў аднекуль дубальтоўку. - Маліцеся.
Балкампёсы, — сказаў Абдурахман. — Майткі з сэканда- хэканда. Я між іншым баксёр. Б'ю, як разцамі жвакаю.
I Абдурахман грукнуў паганага дубальтоўшчыка па чырвона- асфальтавай пысе. Той ікнуў і шмякнуўся на травы. Прасторавы Хвост вяроўкай абматаў шыю труса і праз пяць хвілінаў задушыў.
Фррр, - фыркнуў першы.
Фурр, — фыркнуў другі.
Вой-вой, глюкі. Надакучыла белая гарачка. Хочацца белых лілей. Марыцца на пляжы паляжаць. Не буду! Не дуду! Я — не мудак! Я — вурдалак!
На брукаванцы (асфальт) ляжалі сабака і трус. Патыхала. Туманіла. Усе спяшаліся на працу. У руках былі вялікія скураныя партфелі. У руках трымцелі дзіравыя торбы. У вачах свяціліся бруд і кефір.
(паэзія абсурду Постмадэрн? Адабраў - на свой густ - 8 радкоў, якія можна даць нізкай у рубрыцы "ПАСЛЯ НАС". - Рэд.)
2000
Я сядзеў у парыльні і чытаў газету. 3 носу на літары пляскалі іялізныя каламутныя кроплі. Нечакана хтосыді пастукаў.
Калі ласка — заходзыде, — запрасіў я. Зайшоў чалавек, закручаны ў прасцірадла.
Добры дзень.
Добры дзень, — згадзіўся я, — сядайце. Хочаце пачытаць?
Не. Не, - чалавек уздыхнуў і залез на паліцу.
Вы хто? — пацікавіўся я.
Злодзей. Учора я ўкраў вашу гіру.
Малайчына, - ухваліў я.
Крыху стаміўся, - чалавек зноў уздыхнуў. — Трыццаць два кілаграмы - шмат.
Хочаце штосьці яшчэ ўкрасці?
Хачу.
Крадзіце, - дазволіў я. - Хадзем, я пачастую вас квасам.
Я б каньяку выпіў, — прызнаўся чалавек.
Каньяку няма, — засмуціўся я. — Ёсць гарэлка.
Добра.
Мы пакінулі парыльню і прайшлі ў прылазнік. Тут на стале ўжо стаялі талеркі з салатай і кубкі з квасам. 3 лядоўні я выцягнуў пляшку гарэлкі.
Вы як любіце — з кубка, кілішка ці рыльца? — пацікавіўся я.
Давайце я пракамбіную.
Гэта як?
Буду піць з рыльца. А запіваць — з кубка.
Цікавы праект.
Чалавек першы раз усміхнуўся і паказаў зялёны зуб.
Вы здагадаліся — я праекціроўшчык. Я праектую наш горад.
Гэта нецікава, — заўважыў я. — Я, напрыклад, люблю ляжаць на балконе і разглядаць аблачынкі. Гэта цікавей.
Не згодны, — запярэчыў чалавек. — Акрамя афіцыйнага праектавання я займаюся неафіцыйным. Гэта адбываецца па панядзелках у сне.