***
Прыемна піць каву ў якой прысутнічае
нешта бразільскае і сядзець у балеі
абшарпанай і разглядваць лямпачку
запыленую з плямкамі і аб котках
пародзістых прыемна думаць і аб адной загадкавай мастачцы Н.
у якой ёсць сонечны позірк
і ёсць аранжыкавы позірк
і магчыма марэлевы позірк
і без сумнення гарбузовы позірк
і абавязкова вішнёвы позірк
і вядома малінавы позірк
і вось кава дыміцца і заліваецца
ўнутр мяне а я апускаюся ў бурбалкі
серабрыстыя а мазгі парцалянавыя
чамусьці ў туман мараў
падаюць і атрымліваецца
небяспечны сінтэз мастацтваў
13 жніўня 1997
***
Трамвайны шлях спіралямі абкручвае мой жоўты дом. У вокнах пустэчы я вынаходжу адлюстраванні ворагаў. Яны стаяць слупамі. Іх рукі цягнуцца да мяне і ператвараюцца ў шоўкавыя канаты. Усмешкі цягнуцца ніткамі... і раптам усё ірвецца.
Я прымаю лекі смерці - белыя таблеткі, падобныя да вітамінаў, падаюць у шахту. Чуюцца крыкі. Я здыхаю і разумею, што душа - гэта дымавая шашка.
2001
***
У яечнях ёсць свая цішыня. Жаўткі — падобныя да запаленых вачэй. Так-так — усе мы аматары смажанага кан'юнктывіту. А белая махра вакол жоўтага - гэта нечы мёртвы голас. Зрэдку мне падаецца, што і мае вершы запякаюцца на патэльнях нашых грамадзянаў. У гэткія хвіліны я ўяўляю свой доўгі распараны язык, які выпрастаўся і нападае на нечы відэлец. Ша!
2001
***
Цыклопы таксама не лохі
у іх на штрыфелях клацаюць блохі
цыклопы жывуць у холах і лазах лімоннасці
у іх на спіне ёсць бэзавыя лопасці
яны любяць культурныя вольнасці
яны схільныя да лекарства
там займаюць першынства
сярод
афрыканскіх
брыгад
1999
ЗВАНОК 3 ГАРАЧАЙ КРАІНЫ
ДЗЕ НЕБАСТЫК ТАМ ДЗІВОСНЫЯ БЕРАГІ
— Гэта Алена Твая залатая карова
дасылае шыфроўку з какосавага Зімбабвэ
Вельмі хочацца секчы дровы Брускву
і тваё ўсходняе цела Праходчык
Валасы мае ў жоўтых пёрах Тут вятры
і птушкі нерастуюць кожныя хвіліны тры
Твар мой у чырвоным атраманце
бо тубыльцы пырскаюцца з Атрабанта
п'ю шмат крыштальнага віскі
на руках узрастаюць выспачкі-міскі
ты пішы ты чуеш ты напішы
мой партрэт вясельны ў поўны рост
з цаглічнай вагой як у кіта
каб усмешка мая спявала жалезнай
каруселлю каб у
вачах свяціліся бэзавыя сяляне
а вушы зелянелі смачным салямі
не праміні пра грудзі Яны ў мяне
вялікія Як вялікія два матавыя плафоны
як два кірзавыя патэфоны
з флаконамі славянскага адэкалону «Трайны»
Гэтак значыць цябе абдымаю моцна
каб тут не загнуцца каля салёнага вала
бо я твая навала
я цябе не змяняла
я камянямі кідала ў ворагаў
19 чэрвеня 1999
КОЖНАМУ Ў ЗУБЫ ПА ДРАНІКУ
Ха! На шыю 9 прычапіў амуле- ты з трупных вершаў.
А ў 2000 годзе ў сталічным Доме літаратара я цягаў на ашыйніку двух маленькіх кракадзілаў. Апрануты ў нацыянальны беларускі гарнітур, я ажыццявіў поўную афрыканізацыю беларускіх земляў. Публіка ў зале была шакіравана па самыя копчыкі. Ша! У самы нечаканы момант я пачаў жаваць адну зялёную шэльму... Паяданне кракадзіла і чытанне вершаў уразіла ўсіх!.. У зале заплакала дзяўчынка. Няшчаснае дзіцё Яно і не ведала пра свае шчасце: Хутка ў кожным культурным цэнтры будуць стэнды з муміяй кракадзіла. Не плач, дзяўчо. Я выратаваў зямлю запаветную. Я — кракадзіл! Я — нашчадак вялікіх беларускіх шаманаў! Свабода!
***
напэўна на маёй зялёнай радзіме
ёсць такія фруктовыя кракадзілы
якія нерастуюць як рыбіны
і лятаюць на хвастах
як на ластах
1998
Кароста маёй галавы скінула валасы. Цяпер я — лысы. Скура блішчыць салам, і мылам, і маслам. Чысціня галавы канцэнтруе чалавечую нацыю. Бо каска цудоўна адзяваецца менавіта на аголены чэрап! Валасы - гэта непатрэбны бруд! Да прыкладу, расейскі паэт Іван Ігнацьеў абраў шлях брытвы! Ягоная шыя скінула паразітную вопратку! У рукі — брытву!