Тамбурны маскіт

***

сіняе вока варыцца і плавае як сом
з бульбай і цыбуляй і яйка ўзвышаецца як мыс
сіняе вока плавае як падводная лодка
як згаслы марскі ліхтар
У ім хаваецца магічная энергія-хмара
гэта для страўніка літаўры
страва для чорнага здароўя
тутэйшае вока качаецца ў вадзе як параненая
рысь
стравок які блішчыць патаемным экслібрысам
1999

***

Пляшку з мінералкай папрасіў прапіты чалавек
але на жэлацінавым моры няма патрэбы ў тары
малюскі не растуць у шампанскім
іх выцягваюць з неба шампурамі
глядзець на гэта трэба праз запацелае пэнснэ

1999

***

Пункцір дарогі Таполі пух
я паядаю салодкіх мух
рыфмую белыя шары дзьмухаўцы
з кайфам у мантыі марыхуанай
наркатычныя зоркі стыкуюцца
наркатычная прырода спалучаецца
а рыфма фантастычная загінаецца
пункцір дарогі Таполі пух
я паядаю халодных мух
рыфмую рух

1999

ВОСЬ ГЭТКІЯ ГАДАСЦІ

мікробы рухаюцца роўнымі шыхтамі
на іх галовах шлемы з рагамі а тут Заўважце
у літаратара Серабракова творчая лысіна
ён піша пасквілі на Бум-Бам-Літ Віша і Сіна пайду і задушу пачак шакаладнага пламбіру пломба на скрыні даўжынёй з кіламетр свяцілася як металічны лом
Кісліцына сказала
Ты - алігафрэн

я сказаў кісла - Ты без настрою беларуская літаратура - гэта фрэнч
у мікробах ёсць свой смак калі на пломбы ставяць штамп
20 лютага 2000

МАРАЗМАТАРАМ ЛІТАРАТУРНАЙ ТАРАЙ ПА ГАЛАВЕ!

У Менску, у 1999 годзе я купляў труну. Дзеля гэтай місіі я зафрахтаваў двух сябрукоў — Буль Жы і Самбу Серабракова. Як літаратурны кансультант Саюза беларускіх пісьменнікаў я вырашыў: савецкія мазгі варта пасыпаць мыш’яком і сульфатамі Ша! Менавіта таму мая труна выступіла у ролі антыбіётыку! Мая сасновая дзяўчына! Душы маёй чырвоная ліска!

Але як цяжка было цягнуць гэтую прастытутку!.. Гэтую чырвоную суку!..

Серабракоў з накрыўкай выглядаў цыклопам з бомбай. Я і Буль Жы неслі саму труну. Цягнулі тупую сястру трутняў. Валачылі сырую тонную медузу. Абліваліся мядовым потам. Лаяліся, палілі, пілі піва і пляваліся. I калі думалі, што здохнем... прыйшоў тралейбус. Мы туды загрузіліся і паехалі. Серабракоў адразу засерабрыўся, Буль зажыбуліўся, а я пакрыўся вішнямі. Гэтак мы пражылі да вакзала. Праўда, па дарозе з тралейбуса вынеслі пару чалавек дагары нагамі... А так — цішыня... Толькі гадзіннік істэрыкі пікае. А ўжо ад чыгуначнага вакзала да сталічнага Дома літаратара труну мы цягнулі на сваіх трамвайна-тралейбусных руках. Выжылі. Пра гэта напісалі многія беларускія выданні. Да прыкладу, газета «Вечерний Минск» асвятляла гэтую падзею з падрабязнасцямі. Зайздроснікі пляваліся слінай і атрутай. Іх вушы пакрываліся бародаўкамі. Бо я свідраваў іх мазгі жывой літаратурай. Арматурай абкладаў іх закасцянелыя думкі. Ша! Атрымалі, маразмааматары?!

СКУРА СЯРОД СЦЮЖЫ

Сяджу ў чырвонай труне
і каву тронную п'ю і думаю
пра дрывасека Што засек мяне-трутня
утульна мне Бо вакол нябесная рунь
Таму і грукаю
зрздчас зубамі
зрэдчас рукамі
зрэдчас нагамі
Гучней музыкі
Бо пахаванне Змія Віша
шаманская гульня
ля-ля ля-ля
ля-ля ля
рукі над маёй галавой
радасным часам з квасам халвой
над чырвонай шаманскай труной

***

Зноў мае вочы вылецелі наперад, нібы більярдныя шарыны. Мільярды шыпучых шынаў пусцілі пад сякеру. Будзе смачная шынка. I не было сітуацыі парадоксу. Паўсюль былі баксёры. У гэты момант стары Тык калаціўся і клікаў на дапамогу. Гэта было ў цэнтральным моргу. Урэшце пачалі збірацца розныя паэты і пісьменнікі. У іх былі перакручаныя твары, як кружэлкі ад газавай гарэлкі. Я раблю адзін цікавы жэст рукой — і ўсе палохаюцца. Застаюцца толькі халодныя лохі. Я застаюся без сведкаў злачынства. Да мяне пачынаюць выскокваць з зямлі кактусы — гэта нагадвае ўспаміны...

1996

***

Я прачнуўся праз сто гадоў, паглядзеў на спарахнелыя косткі старцаў. Дзёўбнуў вуснамі дзяўчыну ў вуха. Паеў фінскай юшкі. Запусціў ваўчок — металёвую медузу. Восы палосамі. Там недзе гулялася восень. Хацелася песні. Я папрасіў пісталет і кастэт для пенсіі. Мне было ўсё да фені.