Wilkor biegł po korzeniach, głazach i po starym śniegu, pękającym z trzaskiem pod jego ciężarem. Łapy miał wilgotne i przemarznięte. Następne wzgórze porastały sosny. W powietrzu unosił się intensywny zapach ich szpilek. Gdy wbiegł na szczyt, zatoczył krąg, węsząc, a potem uniósł łeb i zawył.
Czuł zapachy. Ludzkie zapachy.
Popioły – pomyślał Bran. Woń jest stara i słaba, ale to popioły. Czuł zapach spalonego drewna, sadzy i węgla drzewnego. Wygasłego ognia.
Strząsnął śnieg z pyska. Wiatr dął w porywach, trudno więc było złapać trop. Wilk obracał się to w tę, to w tamtą, nie przestając węszyć. Ze wszystkich stron otaczały go śnieżne zaspy oraz wysokie drzewa obleczone w biel. Wysunął ozór, by poczuć smak lodowatego powietrza. Jego oddech zamieniał się w mgiełkę, płatki śniegu topniały mu na języku. Gdy potruchtał w stronę zapachu, Hodor natychmiast ruszył za nim. Łoś potrzebował więcej czasu, by się zdecydować, Bran wrócił więc z niechęcią do własnego ciała.
– W tamtą stronę – rzekł. – Ruszajcie za Latą. Poczułem zapach.
Gdy zza chmur wyjrzał pierwszy skrawek sierpa księżyca, wreszcie znaleźli wioskę.
Mało brakowało, by po prostują minęli.
Widziana z powierzchni lodu, niczym się nie różniła od dziesiątków innych miejsc położonych na brzegu. Okrągłe kamienne chaty schowane pod zaspami równie dobrze mogłyby być głazami, wzniesieniami albo zwalonymi na ziemię kłodami, podobnymi do tych, które wczoraj Jojen błędnie wziął za budynki. Rozgrzebali wówczas śnieg, ale znaleźli pod nim tylko połamane gałęzie i butwiejące pnie.
Wioska była pusta. Mieszkający w niej ongiś dzicy opuścili ją, podobnie jak wszystkie inne, które dotąd mijali wędrowcy. Niektóre puszczono z dymem, jakby mieszkańcy chcieli się upewnić, że nie zdołają wrócić do nich ukradkiem. Tę jednak oszczędzono.
Pod śniegiem znaleźli kilkanaście chat oraz długi dom o dachu z darni i solidnych ścianach z grubo ciosanych kłód.
– Nareszcie znajdziemy osłonę przed wiatrem – ucieszył się Bran.
– Hodor – potwierdził Hodor.
Meera zsunęła się z grzbietu łosia. Dziewczyna i jej brat pomogli Hodorowi wyjąć Brana z kosza.
– Może dzicy zostawili tu coś do jedzenia – zasugerowała.
Nadzieja okazała się jednak płonna. W długim domu znaleźli tylko popioły wygasłego ognia, mocno ubite klepisko i wnikający aż do kości ziąb. Przynajmniej jednak mieli dach nad głowami i ściany z kłód osłaniające przed wiatrem. Nieopodal płynął strumień, pokryty cienką warstewką lodu. Łoś musiał go rozbić kopytem, żeby się napić. Gdy Bran, Jojen i Hodor byli już bezpiecznie ulokowani, Meera przyniosła im kilka kawałków lodu do ssania. Bran drżał, przełykając zimną wodę.
Lato nie wszedł za nimi do środka. Bran czuł głód wielkiego wilka, cień swego własnego.
– Idź na polowanie – rzekł mu. – Ale łosia zostaw w spokoju.
Częścią jaźni pragnął zapolować razem z wilkorem. Być może później to zrobi.
Kolacja składała się z garści żołędzi zmiażdżonych i ubitych na pastę. Były tak gorzkie, że Bran zwymiotował, kiedy je połknął. Jojen Reed nawet nie próbował. Był młodszy i słabszy od siostry, a z każdym dniem słabł coraz bardziej.
– Jojen, musisz coś zjeść – powiedziała mu Meera.
– Później. Teraz chcę tylko odpocząć. – Chłopak uśmiechnął się blado. – To nie jest dzień mojej śmierci, siostro. Zapewniam cię.
– Mało brakowało, żebyś spadł z łosia.
– Ale nie spadłem. Jestem głodny i przemarznięty, to wszystko.
– To zjedz coś.
– Tłuczone żołędzie? Brzuch mnie boli, a one tylko pogorszą sprawę. Zostaw mnie, siostro. Śnię o pieczonym kurczaku.
– Snami się nie nakarmisz. Nawet zielonymi.
– Sny to wszystko, co mamy.
Wszystko, co mamy. Ostatnie zapasy żywności zabrane z południa skończyły się przed dziesięcioma dniami. Od tej chwili głód towarzyszył im nieustannie. W tym lesie nawet Lato nie potrafił znaleźć zwierzyny. Żywili się tłuczonymi żołędziami i surowymi rybami. Było tu pełno zamarzniętych strumieni i zimnych czarnych jezior. Meera łapała ryby swym trójzębem na żaby sprawniej niż większość ludzi na haczyk. Mimo to wargi często jej siniały z zimna, nim wróciła do nich z rybką wijącą się na ostrzach trójzębu.
Minęły już trzy dni, odkąd ostatnio złapała rybę. Bran czuł w brzuchu tak wielką pustkę, że równie dobrze mogłyby to być trzy lata.
Gdy już pochłonęli skromną kolację, dziewczyna oparła się plecami o ścianę i zaczęła ostrzyć sztylet osełką, a chłopiec stajenny przykucnął przed drzwiami.
– Hodor, hodor, hodor – mruczał, kołysząc się w przód i w tył.
Bran zamknął oczy. Było za zimno, żeby rozmawiać, a nie odważyli się rozpalić ogniska. Zimnoręki ostrzegał ich przed tym. „Ten las nie jest tak pusty, jak mogłoby się wam wydawać” – rzekł im. „Nie wiadomo, co światło mogłoby przywołać z mroku”. Bran zadrżał na to wspomnienie, mimo że grzała go bliskość Hodora.
Sen nie chciał nadejść. Nie mógł. Były tylko wiatr, przenikliwy chłód, blask księżyca na śniegu i ogień. Bran wrócił do wnętrza Laty. Wilkor oddalił się o wiele mil. Noc wypełniał intensywny odór krwi. Zabita zwierzyna. Niedaleko. Mięso było jeszcze ciepłe. W zwierzęciu obudził się głód. Pysk wypełniła mu ślina. To nie łoś. Ani jeleń. Nic w tym rodzaju.
Wilkor ruszył w stronę mięsa, szary wychudły cień przemykający od drzewa do drzewa przez plamy księżycowego blasku i śnieżne zaspy. Wiatr dął wokół niego, co chwila zmieniając kierunek. Lato zgubił trop, odnalazł go, a potem znowu zgubił. Kiedy go szukał, nagle usłyszał odległy dźwięk. Postawił uszy.
Wilk – uświadomił sobie natychmiast. Ruszył ukradkiem w stronę, z której dobiegał dźwięk. Musi być ostrożny. Po chwili znowu poczuł zapach krwi, ale mieszały się z nim inne wonie, szczyny i martwe skóry, ptasie odchody, pióra i wilk, wilk, wilk. Wataha.
Może być zmuszony do walki o mięso.
One również go zwęszyły. Przyglądały mu się, gdy wychynął z ciemnego lasu na zbrukaną krwią polanę. Wilczyca przeżuwała skórzany but, z którego sterczała jeszcze połowa nogi, ale wypuściła go z paszczy na widok Laty. Przewodnik stada, stary wilk o posiwiałym pysku, ślepy na jedno oko, ruszył ku niemu. Warknął, obnażając kły.
Młodszy samiec czający się za nim również pokazał zęby.
Jasnożółte oczy wilkora oceniły otaczające go widoki. Trzewia wplątane w krzak, zwisające z jego gałęzi. Para buchająca z rozprutego brzucha, pełna zapachów krwi i mięsa. Głowa zwrócona ku rogatemu księżycowi, policzki rozdarte aż do krwawych kości, puste oczodoły, szyja zakończona nierównym kikutem. Kałuża zamarzniętej, czerwono-czarnej krwi.
Ludzie. Ich smród wypełnił cały świat. Za życia było ich tylu, co palców na łapie człowieka. Teraz nie pozostał ani jeden. Martwi. Zabici. Mięso. Mieli kiedyś płaszcze i kaptury, ale wilki podarły ubrania na strzępy w głodnym szale. Te twarze, które ocalały, porastały gęste brody, pokryte lodem i zamarzniętymi smarkami. Sypiący śnieg przykrywał już ich szczątki, tak bardzo białe na tle wystrzępionych płaszczy i spodni.
Były czarne.
Wiele mil stąd chłopiec poruszył się niespokojnie.
Czarne. Nocna Straż. To byli ludzie z Nocnej Straży.
Wilkora nic to nie obchodziło. To było mięso, a on był głodny.
Ślepia trzech wilków gorzały żółtym ogniem. Wilkor poruszył głową z boku na bok, rozwarł nozdrza, a potem warknął i obnażył kły. Młodszy wilk podał tyły. Lato czuł zapach jego strachu. Ogon – zrozumiał. Ale jednooki wilk odpowiedział warknięciem i zastąpił mu drogę. Głowa. Nie boi się mnie, chociaż jestem dwa razy większy od niego.