У спектаклі дзеі адбываліся ў наш час у кватэры вельмі старой дамы Соф’і Іванаўны, якая хоча хутчэй памерці. Яна нават у сваёй адзінай дачушкі Таццяны, старой дзевы, пытаецца: “Скажы мне праўду, Таццяна, калі я памру, табе стане лягчэй?”. Але Соф’я Іванаўна, як і любы чалавек, баіцца паміраць, бо Таццяна, яе адзіная дачка, застанецца адна без мужа, без дзяцей, без блізкага чалавека.
Праз пэўны час да іх у кватэру выпадкова трапляе мужчына, якога завуць Ігар. І тут у жыцці Соф’і Іванаўны ўсё мяняецца, і паміраць яна ўжо не збіраецца ў бліжэйшыя два-тры гады.
Ролю Соф’і Іванаўны ў спектаклі выконвала артыстка Тамара Галаванава. Гэта яе быў дэбют на слонімскай сцэне. Не ўсё артыстцы ўдалося, тым не менш персанаж яе гераіні атрымаўся пераканаўчым. Артыстка Надзея Ільчанка выканала ролю Таццяны. Слонімскія гледачы даўно яе не бачылі на сцэне. Справа ў тым, што пэўны час артыстка жыла ў Расіі, і толькі нядаўна яна зноў вярнулася ў Слонім. Гадоў шэсць назад Надзея Ільчанка іграла ролю Клавы ў спектаклі “Жаніх па перапісцы”. Гэтай яе роллю, магчыма, і запомнілася аматарам слонімскай тэатральнай сцэны. Роля Таццяны прыйшлася артыстцы даспадобы. Яе гераіня — гэта шчырая і добрая жанчына, якая ўмее кахаць, перажываць і чакаць.
Спектакль значна ажываў, калі на сцэне з’яўляліся вядомыя артысты Уладзімір Навумік і Ірына Яцук. Яны цудоўна выканалі ролі Ігара і Дзіны.
“Мой герой, — казаў Уладзімір Навумік, — звычайны сучасны бухгалтар, які сочыць за здароўем і ўмее зарабляць грошы”. А Дзіна ў выкананні Ірыны Яцук атрымалася вясёлай і адначасова сумна-камічнай гераіняй…
Новая прэм’ера тады ўнесла нейкую свежасць і навізну ў калектыў тэатра, у яго рэпертуар.
Дзеці новы спектакль “Дзень нараджэння” па п’есе Наталлі Абрамцавай убачылі ў красавіку. Пастаноўку ажыццявіў Васіль Сявец.
Чым адметны быў новы спектакль для дзяцей у Слонімскім беларускім драмтэатры? Найперш тым, што ў ім заняты былі дзевяць вядучых маладых акцёраў. Для дзіцячага спектакля — гэта своеасаблівы гонар. Звычайна ў пастаноўках для дзяцей дзейнічаюць 4-5 акцёраў, а тут — палова трупы. Сярод вопытных майстроў слонімскай сцэны — былі дзве маладыя артысткі -- Юлія Сурмейка і Кацярына Дзядовіч. Юлія іграла матылька, а Кацярына — вавёрку. Гледзячы на іх, адчувалася, што артысткі вельмі хвалююцца, перажываюць, каб толькі ўсё было добра. Яно і добра было. Юлія Сурмейка і Кацярына Дзядовіч стараліся стварыць тых казачных герояў, якія ім уяўляліся: шчырых і даверлівых матылька і вавёрку, якія хочуць да 100-годдзя елкі падрыхтаваць з ляснымі сябрамі самы прыгожы і арыгінальны падарунак. Побач з больш вопытнымі майстрамі сцэны, артысткі не “выпалі” з агульнага ансамбля, а наадварот, унеслі свежы струмень у спектакль, найперш сваёй маладосцю і прыгажосцю.
Адметнасцю і відавочнай плённасцю ў пошуках знешняй характарыстыкі вызначаліся акцёрскія работы ў новым спектаклі Сяргея Фурсы (мядзведзь), Наталлі Шугай (ліса), Ірыны Яцук (варона), Сяргея Лішыка (дрозд), Надзеі Ільчанка (кікімара), Ніны Жукоўскай (елка). А ролю шэрага суму (самоты) выканаў сам рэжысёр спектакля Васіль Сявец. На маю думку, гэтую ролю можна было прапанаваць сыграць таксама маладым артысту ці артыстцы, але рэжысёр вырашыў выканаць яе сам. На жаль, яна не вельмі яму ўдалася, бо напамінала ролю жыда з “Камедыі”, якога бліскуча Васіль Сявец увасобіў на слонімскай сцэне. У ролі самоты хацелася б убачыць некага іншага.
Добры і шчыры мядзведзь Сяргея Фурсы, хітрыя і нахабныя ліса з варонаю Наталлі Шугай і Ірыны Яцук, інтэлігентны і музычны дрозд Сяргея Лішыка, спакойная і не злосная кікімара Надзеі Ільчанка, стогадовая сумленная і вопытная елка Ніны Жукоўскай зачароўвалі гледачоў сваёй казачнасцю, ігрой і, вядома ж, касцюмамі. Так, касцюмы ў спектаклі былі, на рэдкасць, яркія і самабытныя. А гэта ўжо ўдача, а таксама нейкая палёгка для артыстаў, бо нават касцюмы характарызавалі сцэнічных персанажаў.
За два гады рэжысёр Віктар Бутакоў паставіў у Слоніме 7 спектакляў. Рэжысёр працаваў плённа і шчыра.
Новай яго прэм’ерай у Слоніме была пастаноўка п’есы “Непаразуменне” лаўрэата Нобелеўскай прэміі Альбера Камю. Рэжысёр Віктар Бутакоў, узяўшы да пастаноўкі гэтую п’есу, безумоўна, ішоў на пэўную творчую рызыку. Але рэжысёр здолеў з рэалістычнай выкрывальнай драматургіі па-майстэрску дасягнуць псіхалагічнай глыбіні і філіграннай дакладнасці рэжысёрскага рашэння сцэн і адзінства пастановачнай задумы. Глядач адчуў па-сапраўднаму ўвесь трагізм, спустошанасць душ Марты, яе маці і іх слугі.