У 1916 годзе, калі Леапольду Родзевічу быў толькі 21 год, ён стварыў сімвалічна-рамантычную драму “Пакрыўджаныя”, якая асобным выданнем была апублікавана ў 1921 годзе. І дзесьці ў 1990-х гадах спектакль па гэтай п’есе ўпершыню паставіў Беларускі акадэмічны тэатр імя Якуба Коласа ў Віцебску. І вось новае сцэнічнае ўвасабленне “Пакрыўджаных”. Дарэчы, гэты драматычны твор тэатразнаўцы да сённяшняга дня ставяць на адзін узровень з купалаўскім “Раскіданым гняздом”.
Дзеянне “Пакрыўджаных” адбываецца ў часы паншчыны. У аснове твора ляжыць ідэя асабістай свабоды чалавека. Яна ўвасоблена перш за ўсё ў вобразе старога Тодара, народнага самародка-разьбяра, ролю якога цікава выканаў артыст Сяргей Лішык.
Ролю яго дачкі Улляны прафесійна сыграла Наталля Шугай. Яе гераіня розная: то шчырая, то добрая, то бессардэчная. Спачатку яна кахае корніка Піліпа, але калі іх каханне пракляў бацька, Піліп звар’яцеў, а Улляна “пайшла па руках”. Вобраз Піліпа цікава і своеасабліва ўвасобіў на сцэне артыст Сяргей Фурса. Яго герой атрымаўся настолькі праўдзівым, настолькі здаецца пакрыўджаны лёсам, што сцэнічная драма, думаецца, адбываецца не на сцэне, а ў рэальным жыцці.
Кропку ў спектаклі ставіць Тодар. Ён кажа: “Эх, Улляна! Пакрыўдзіў мяне й Піліпа Бог, але цябе яшчэ больш пакрыўдзіў: згас свет у маіх вачах, застыг розум у Піліпа, а ў цябе, Улляна, душы няма”.
Спектакль “Пакрыўджаныя” нялёгкі. Гледачам самім прыходзіцца шмат дадумаць, разважаць на няпростым чалавечым жыццём, над характарамі людзей. Толькі як бы ні складвалася наша жыццё, чалавек павінен сам выбіраць: каго кахаць, з кім жыць, каго шанаваць.
На сцэне тэатра ажылі і героі італьянскага драматурга, лаўрэата Нобелеўскай прэміі Дарыо Фо. Пастаноўку новага спектакля “Свабодны шлюб” ажыццявіў рэжысёр Валерый Голікаў. Гэта дэбют рэжысёра, і, як адзначылі на абмеркаванні спектакля сябры мастацкага савета тэатра, даволі ўдалы.
Што можа быць цудоўнейшым за свабоду? Што можа быць небяспечнейшым за яе? Пра гэта можна шмат палемізаваць, спрачацца, казаць і пісаць. Але аўтар п’есы, як і рэжысёр, прапанавалі сваё рашэнне гэтага вечнага пытання ў спектаклі “Свабодны шлюб”.
Антонія (артыстка Ірына Яцук) і яе муж — інжынер Мамбрэці (артыст Сяргей Яўменаў) — самая нядобранадзейная ў Італіі... сям’я. А можа, гэта проста свабодная пара? Ці саюз двух адзінокіх людзей пад адным дахам? “Тры ў адным” — вось, бадай, самае правільнае вызначэнне.
Дзея спектакля пачыналася з самай звычайнай сітуацыі, якая склалася ў выніку доўгага і пяшчотнага сутыкнення чалавечых душаў — са спробы суіцыду аднаго з іх. А далей няхай разважаюць гледачы: патрэбна свабода ў сям’і ці не?
Монаспектакль нялёгкі, бо ў асноўным на сцэне дзве дзейныя асобы — два артысты. Толькі ў фінале на сцэне з’яўляецца прафесар (артыст Сяргей Фурса). Але спектакль глядзіцца, сумаваць гледачам ён не даваў. Артысты стварылі яркія, шчырыя вобразы сваіх герояў, асабліва гэта ўдалося Ірыне Яцук, якая вядзе спектакль і на якой, у прынцыпе, і трымаецца ўся пастаноўка.
Спектакль для дзяцей “Зялёны атрад” (рэжысёр Васіль Сявец) не шкодзіла б паглядзець і дарослым гледачам. Бо ў тых дзеях, якія адбываюцца ў спектаклі, адлюстравана наша рэчаіснасць. Рэчаіснасць, звязаная з навакольным асяроддзем, з яго аховай і чысцінёй.
Маленькія лясныя жыхары — лісяня, мядзьведзяня і ваўчаня вырашылі стварыць зялёны атрад, каб ратаваць лес ад засмечвання і безладдзя. Але, каб зялёны атрад “зарэгістравалі” — неабходна мець свой статут, замацаваны пячаткаю. Толькі гэта зрабіць не так і проста, бо пячатка знаходзіцца ў бабы Ягі. Вось тут і пачынаюцца казачныя прыгоды, якія вельмі падобныя на рэальныя і сучасныя. Тым не менш, сябры з зялёнага атрада ўсе перашкоды праходзяць і дабіваюцца сваёй мэты.
У галоўных ролях спектакля заняты артысты Наталля Шугай, Сяргей Фурса, Уладзімір Навумік, Сяргей Яўменаў, Ірына Яцук і Дзяніс Прысняк.
“Каму і навошта патрэбны казкі? Гэты жанр я лічу вельмі неабходным. Казка — гэта эпіграф жыцця. Гэта малітва на сон, на сумны настрой, на дрэннае надвор’е. І для дзяцей, і для дарослых. Дзеці становяцца мудрэйшымі, а дарослыя вяртаюцца да чыстай крыніцы маленства. Казка — сувязь пакаленняў. У гэтым іх галоўнае чарадзейства”, — гэтыя словы належаць драматургу Наталлі Абрамцавай. Яна пражыла кароткае жыццё, але пасля сябе пакінула шмат цікавых твораў для дзяцей, найперш навагодніх п’ес. Некалькі гадоў таму на сцэне Слонімскага драматычнага тэатра была пастаўлена яе п’еса “Дзень нараджэння”, а напрыканцы 2007 года адбылася новая прэм’ера па п’есе Наталлі Абрамцавай “Патэлефануйце снягурачцы”. Гэта навагодні спектакль і падарунак не толькі дзецям, але і іх бацькам.