— Вікторыя Уладзіміраўна, у якіх новых спектаклях у найбліжэйшы час Вас убачаць слонімскія і іншыя гледачы?
— У новым спектаклі “Трыбунал” паводле п’есы Андрэя Макаёнка я сыграла ролю Надзеі — нявесткі Цярэшкі Калабка. А юныя гледачы мяне ўбачаць у навагодняй казцы “Чарадзейны гадзіннік”, якую напісаў і будзе ставіць Віктар Небальсін.
2004 г.
Артыстка Наталля Шугай: “Тэатр трэба любіць так, як любім яго мы”
-- Наталля, раскажыце, калі ласка, трохі пра сябе.
-- Я нарадзілася на Украіне, скончыла Кіеўскі інстытут культуры імя Карнейчука. Выйшла замуж і з мужам у 1997 годзе прыехала ў Слонім па месцу яго службы.
-- І даведаліся, што ў Слоніме існуе прафесійны драматычны тэатр. Так?
-- Вядома. Прыйшла ў тэатр да рэжысёра Мікалая Варвашэвіча і сказала, што хачу працаваць у тэатры. Ён мяне ўважліва паслухаў і сказаў, каб выходзіла на працу. У гэты час рэжысёр якраз рэпеціраваў спектакль для дзяцей “Зайка-зазнайка”, дзе прапанаваў мне ролю зайчаняці. І я сыграла. Наогул, тады з Мікалаем Фёдаравічам Варвашэвічам было працаваць вельмі цікава, асабліва маладым акцёрам. Бо ён быў не толькі рэжысёрам-пастаноўшчыкам у тэатры, але і педагогам. Ставіў нам, маладым акцёрам, канкрэтную задачу на сцэне, паказваў кожны рух, працаваў з акцёрамі над раскрыццём псіхалогіі персанажаў. Такія людзі не забываюцца.
-- Ці ёсць у Вас любімая роля, якую Вы выканалі на сцэне нашага тэатра?
-- Усе любімыя. Але найбольш мне падабаецца роля Марты ў спектаклі “Непаразуменне”, які паставіў рэжысёр Віктар Бутакоў па п’есе Камю. Наогул, я люблю іграць ролі драматычныя і трагедыйныя, якія моцна адрозніваюцца ад майго характара. Хацела б сыграць моцную асобу, жанчыну вялікай сілы волі, напрыклад Жану Д’арк ці Федру.
-- Вас часта можна ўбачыць і ў спектаклях для дзяцей. Відаць, ёсць і там любімыя Вашы сцэнічныя героі?
-- Роляў дваццаць я ўжо сыграла ў спектаклях для самых маленькіх, але вельмі ўважлівых, дасціпных і сур’ёзных гледачоў. Найбольш люблю іграць на сцэне хлопчыкаў. Мне вельмі падабаецца роля масляняці ў спектаклі “Жыла-была Сыраежка”, роля малога ў “Малышу і Карлсане”, а таксама люблю іграць розных зайцаў. Праўда, цяпер з рэжысёрам Васілём Сяўцом, які ставіць спектакль “Чудеса на змеином болоте”, працую над роллю змяі падкалотнай. Таксама роля з характарам. Спектакль будзе на рускай мове.
-- Дарэчы, Вы прыехалі з Украіны, а тэатр наш тады быў беларускамоўным. Ці былі ў Вас праблемы з моваю?
-- Абсалютна ніякай. Тэатральныя школы Беларусі і Украіны вельмі падобныя. Падобныя і мовы. Спачатку вывучвала ролі на памяць, дапамагалі калегі па працы, а цяпер праблем з моваю не існуе. Галоўнае, каб спектаклі былі цікавыя, каб на іх ішлі гледачы, каб слонімцы ведалі, што ў нашым горадзе існуе дзяржаўны прафесійны драматычны тэатр. Бо ёсць такія, хто пра гэта зусім не ведае, ды і ні разу не быў у нашым тэатры.
-- Якая мара ў артысткі Наталлі Шугай?
-- Планаў і мараў у мяне шмат. Але ёсць адна. І не толькі ў мяне, але і ва ўсіх работнікаў тэатра, ды і ў слонімцаў наогул. Гэта мець у цэнтры горада свой будынак тэатра – свой дом. Хопіць тэатру ўжо 17 гадоў жыць на кватэры, жыць не ў сваім доме. Хочацца, каб наш тэатр быў навідавоку, каб і той, хто ні разу не быў у ім – завітаў і назаўсёды палюбіў у Слоніме чароўнае сцэнічнае мастацтва, палюбіў так, як любім яго мы.
2007 г.
Артыстка Ірына Яцук: “Я жыву на слонімскай сцэне”
-- Ірына, Вы з самага маленства марылі стаць артысткай ці гэта была нейкая выпадковасць?
-- Я родам з Віцебшчыны. Вучылася ў Белдзяржуніверсітэце. А мой зямляк і сябар Сяргей Бачкоў (цяпер артыст Гродзенскага абласнога тэатра) вучыўся тады ў Мінску ў інстытуце культуры. Вось ён мяне разам з рэжысёрам Віктарам Небальсіным аднойчы паклікаў у Слонім на “агледзіны” да Мікалая Фёдаравіча Варвашэвіча, дзякуючы якому ў Слоніме тады з’явіўся дзяржаўны драматычны тэатр. Я прыехала сюды і тут засталася, дзе працую ў тэатры ўжо 17 гадоў. Спачатку была памочнікам рэжысёра, пасля манціроўшчыцай сцэны, адміністратарам, адным словам прайшла ўсе азы тэатральнага мастацтва. І аднойчы рэжысёр Віктар Небальсін вырашыў мяне выпусціць на сцэну ў спектаклі “Крыштальная сняжынка”. З той пары я і жыву на слонімскай сцэне.