-- Якая Вам найбольш роля памятаецца, найбольш падабаецца з тых, якія Вы сыгралі на сцэне Слонімскага драмтэатра?
-- Усе. Вельмі мне падабаўся спектакль “Пярсідскі бэз” па п’есе Мікалая Каляды. Часта прыгадваюцца спектаклі рэжысёра Мікалая Варвашэвіча “Лекі ад кахання”, “Жаніцьба Бальзамінава”, “Сабака з залатым зубам”. Вельмі сумую па тых артыстах з якімі некалі разам працавала ў Слоніме. Гэта з Віктарам Багушэвічам, Мікалаем Сцешыцам, Таццянай Паўлавай, Таццянай Натаравай. Наш тэатр некалі пачынаўся не з нуля, а адразу з поспехаў, удач, сцэнічнага адкрыцця. Бяда нашага горада ў тым, што акцёраў не забяспечваюць жыллём, а маглі б у нас працаваць добрыя акцёры, калі б хоць адну кватэру райвыканкам у год выдаткоўваў для тэатра. Але пра гэта толькі можна марыць, як і пра сам новы тэатр у цэнтры горада.
-- Што думаецца Вам, Ірына, пасля таго, як Вас уганаравалі абласной прэміяй імя Аляксандра Дубко?
-- Я думаю, што гэта нейкая выпадковасць. Хаця наш дырэктар тэатра Мікалай Васільевіч Лішык кажа, што нічога выпадковага не бывае. У цэлым, гэта заслуга не мая, а ўсяго нашага калектыву. Асабліва заслуга тых, хто шчыра адданы тэатру. Проста я паехала ў Гродна, атрымала прэмію і прывязла яе ў тэатр. Дарэчы, я даведалася, што наш артыст Уладзімір Навумік узнагароджаны граматай Упраўлення культуры Гродзенскага аблвыканкама. Хутка ён яе, а таксама прэмію, атрымае.
-- Значыць, праца акцёраў Слонімскага драмтэатра не прападае марна, а па-сапраўднаму прыносіць карысць людзям?
-- Тэатр – вялікае мастацтва, культура. Тэатр трэба разумець, цаніць, тэатру трэба верыць, бо калі ўжо закахаешся (іншага слова я не знаходжу) у тэатр – здрадзіць яму немагчыма.
-- Вы ўжо вопытная артыстка, сыгралі на слонімскай сцэне дзесяткі роляў. А ці хвалюецеся цяпер, калі выходзіце на сцэну?
-- Цяпер, як не дзіўна, хвалююся больш, чым раней. Адказнасць адчуваю не толькі за сябе, але і за партнёраў, якія працуюць са мною на сцэне. І так было раней, і мусіць так будзе заўсёды. Калі артыст не будзе хвалявацца – не атрымаецца спектакля. Ды і не толькі трэба хвалявацца, а на сцэне неабходна жыць сваімі героямі, а не іграць іх ролі.
-- Тым не менш, якую ролю яшчэ марыць артыстка Ірына Яцук сыграць на сцэне Слонімскага драматычнага тэатра?
-- Усе. Здаецца, усіх сцэнічных герояў іграла б. І хоць заўсёды мяне палохае новая роля, але на сцэну цягне магнітам. Люблю і ў спектаклях для дзяцей удзельнічаць, і ў спектаклях для дарослых. Я амаль ва ўсіх пастаноўках іграла лісіцаў. Цяпер рэпеціруем новы спектакль для дзяцей, а там таксама ёсць ліса. Яе іншая артыстка іграе. Але там такая “смачная” ліса, такое поле дзейнасці для артысткі, што ледзь утрымліваюся ад вобразу гэтай казачнай вядомай гераіні.
-- Што Вы скажаце пра сучасны стан нашых беларускіх тэатраў.
-- Некалі Уільям Шэкспір прыйшоў да высновы, што тэатр – люстэрка свету, а людзі ў ім – акцёры. Гэтаму люстэрку сёння нялёгка. Беларускі тэатр перажывае няпросты час. Але, калі нашаму тэатру было лёгка?.. Тым не менш, наша задача – гэта радаваць гледачоў новыя сцэнічнымі пастаноўкамі і цікавымі ролямі. Тэатр у Беларусі быў, ёсць і будзе.
2008 г.
Рэжысёры і акцёры, якія працавалі ў Слонімскім драматычным тэатры
(1990 - 2008 г. г.)
Багушэвіч Віктар
Бандарук Валерый
Бачкоў Сяргей
Богдан Аляксандр
Будзілаў Аркадзь
Бутакоў Віктар
Бяленя Вольга
Варвашэвіч Мікалай
Вятошкіна Ірына
Галаванава Тамара
Гойжа Валянціна
Грасевіч Таццяна
Грасевіч Юрый
Грынчык Людміла
Дзмітрэнка Уладзімір
Дубік Таццяна
Ёрш Іна
Жук Таццяна
Залатухін Уладзімір
Казачонак Мікалай
Камінскі Аляксандр
Карташэвіч Лідзія
Літвіненка Лілія
Лішык Сяргей
Мальковіч Казімір
Мартынава Наталля
Марэцкая Ірына
Марэцкі Юрый
Мурычын Валерый
Міхалік Мікалай
Наўгародская Святлана
Натарава Таццяна
Нікалаюк Віктар
Нупрэйчык Дзяніс
Палішчук Кацярына
Паляўкова Алена
Паўлава Таццяна
Пракопіч Сяргей
Працэнка Кліменціна
Прэдка Анжэліка
Пятрашка Валянціна
Савушкін Алег
Сакалова Алена
Селіванава Настасся
Скарбеева Марына
Слабодчыкава Аксана
Случко Сяргей
Струкаў Пётр
Сурмейка Юлія
Сцешыц Мікалай