Wbijałem zęby w kostki palców, by nie wyć z poczucia krzywdy i straty.
Usłyszałem za to, jak wyje ktoś inny. Męski głos wzniósł się w krzyku pełnym straszliwej skargi. Otarłem czym prędzej oczy. Przez zasłonę liści zobaczyłem, jak strażnicy rozstępują się i cofają pospiesznie, a tuż koło nich szamocą się ze sobą dwaj mężczyźni – w jednym rozpoznałem od razu hajgońskiego Tkacza Iluzji, od tyłu oplatał go ramionami Kowal.
– Idźcie stąd! – usłyszałem gniewny rozkaz Mówcy. -
Zanim ktoś tu jeszcze zginie! Schwytajcie tamtych, i, na wieczny Krąg, bez ofiar!
Odeszli w pośpiechu, chcąc uniknąć zemsty Wiatru Na Szczycie. Mistrz Iluzji padł na kolana przy nieruchomym ciele Kamyka, przyciskając pięści do skroni.
– Bogowie… Rozpłatał go prawie na pół. To był taki zdolny chłopak. Co za potworna strata – rzekł Kowal cicho, stojąc z opuszczoną głową.
– Strata? Tylko tyle? – spytał Wiatr Na Szczycie zdławionym głosem. – Kowal, on był twoim uczniem.
– I tylko uczniem. A kim jeszcze był dla ciebie, skoro tak rozpaczasz?
Wiatr Na Szczycie położył rękę na czole martwego chłopca niespodziewanie czułym gestem.
– Gwiazdą. Gwiazdy się kocha, Kowal. Patrzy na nie. I nigdy nie zdobywa. Dlaczego wy, Lengorchianie, myślicie, że istnieje tylko jedna, właściwa i odpowiednia miłość? Czemu wszystko sprowadzacie do jednego?
Głos mu drżał.
– Idź stąd, Mówco, bo mam zamiar go opłakiwać i chcę być przy tym sam.
Kowal odszedł, podążając śladami straży.
Patrzyłem na tę scenę, poruszony. Jak niewiele w sumie wiedziałem o tym Hajgu i jego uczuciach. Raptem czyjaś dłoń zacisnęła się na mojej twarzy. Wzdrygnąłem się, przestraszony. Spojrzałem w tył i… zamarłem. Za mną klęczał Kamyk! Zacisnąłem na moment powieki, lecz gdy je otwarłem znowu, obraz nie znikał. Mój przyjaciel był obok mnie, jak najbardziej żywy i namacalny. Spojrzałem powtórnie przez gałązki. Wiatr Na Szczycie właśnie nacinał nożem wierzch nadgarstka, klęcząc nad nieruchomym ciałem. Składał ofiarę z krwi.
Drugi Kamyk, ze ściągniętą wysiłkiem, pobladłą twarzą, skinął na mnie ręką, przynaglając. Podążyłem za nim przez zarośla, starając się nie trząść gałęziami. Zrozumiałem wszystko. To była mistrzowska iluzja, nie – nadmistrzowska. Nie było żadnej walki, żadnej śmierci. Straż potykała się z mirażem i miraż zabiła. Co też powie Wiatr Na Szczycie, gdy przekona się, że rozpaczał nad iluzją? Czy będzie wściekły, czując się jak głupiec, czy też złoży podziękowanie Losowi, iż jego „gwiazda” żyje?
Biegliśmy razem w stronę cypelka. Kamyk wciąż miał spojrzenie człowieka, który wszystko widzi podwójnie. Domyślałem się, że nadal podtrzymuje miraż własnego trupa. To dawało nam czas, zatrzymując „błękitnego” wojownika.
„Kamyk, jesteś potworem!” – stwierdziłem z gniewem, ochłonąwszy. – „Myślałem, że zginąłeś! Wiatr Na Szczycie rozpacza po tobie! Nie jesteś wart tych łez!”
Na jego twarzy wciąż malowało się napięcie. To było wręcz niesamowite. Jak on był w stanie kontrolować iluzję z takiej odległości, nie widząc jej i to z takim kunsztem, że oszukał mistrza?
„Wolę być… żywym potworem… niż bardzo martwym człowiekiem… albo uwięziony… albo wychłostany za karę” – odpowiedział, dzieląc uwagę i poświęcając mi jej część.
Dotarliśmy do miejsca, gdzie oczekiwała nas reszta. Ujrzeliśmy straszny obraz, choć oczekiwany w głębi ducha. (Łódź i strażnicy musieli dotrzeć tu prawie równocześnie. Na brzegu leżało pięć ciał w uniformach straży. Trzech wyglądało, jakby beczka prochu wybuchła im w twarze. Czwarty miał przecięte gardło. Z piątego została tylko dolna połowa, odcięta czysto od reszty. Obok skrzyń siedział na ziemi Kowal, a Diament owijał mu szarfą zranioną głowę.
Srebrzanka kuliła się, przyciskając twarz do piersi nieprzytomnego Nocnego Śpiewaka. Bladozielonkawy Wężownik klepał po policzkach zemdlonego Myszkę. Stalowy z ponurą miną wycierał ostrze noża. Na burcie zarytej w piasku łodzi przysiadł Promień. Jedną ręką zakrywał oczy, drugą zwiesił bezsilnie, a Miętówka lizała go po palcach. Dwóch członków załogi rozglądało się ze zgrozą.
Kamyk klepnął mnie w ramię. Jego twarz straciła już wyraz skupienia.
„Źle się stało, ale mogło być jeszcze gorzej. W pierwszej kolejności załadujemy do szalupy Śpiewaka i Srebrzankę, Mysz i połowę pakunków. Reszta za drugim razem. Bierzmy się do roboty.”
Podszedłem jeszcze do Kowala, który przyglądał się temu wszystkiemu z goryczą.
– Bardzo mi przykro – powiedziałem cicho. – Czy to ktoś z naszych?
– Nie. Potknąłem się i wyrżnąłem czołem prosto w kant kufra. Co tutaj macie?
– Podręczniki – powiedziałem, patrząc mu prosto w oczy.
Westchnął tylko i przyłożył dłoń do czoła.
W połowie załadunku spomiędzy krzaków błyszczyka wynurzył się Wiatr Na Szczycie. Nie biegł. Szedł spokojnym, równym krokiem. Zatrzymał się przy Kowalu.
– Jest znakomity – powiedział przez zęby. – Nie wiem, czy obedrzeć go ze skóry, czy oddać mu swoją szarfę. Zawiadomiłeś następny oddział?
– Nie, dopóki jest tutaj ten Książę Iskier. Powtórzy się rzeź. A jak sprowadzę tu innych magów, zacznie się regularna bitwa. Młodzi są bardzo zdecydowani. Przyszedłeś się pożegnać?
– Poniekąd tak. A przede wszystkim odebrać dług. Wiatr Na Szczycie podszedł do Kamyka. Stanęli naprzeciwko siebie. Zrobiło się cicho. Coś wisiało w powietrzu.
– Cieszę się, że żyjesz – powiedział Mistrz Iluzji bezbarwnym tonem, rozwijając jednocześnie szereg iluzyjnych znaków w powietrzu. I w tym samym momencie, szybki jak błyskawica, odwinął się i z całej siły trzasnął Kamyka w twarz otwartą dłonią, aż echo poszło po wodzie. Chłopak stracił równowagę i padł jak długi na trawę.
Jak bardzo zasłużyłem na ten policzek, najlepiej wiedzą Wiatr Na Szczycie i bogini Matka Świata, która pewnie z aprobatą przyglądała się całemu zdarzeniu.
Jednak wtedy nie czułem skruchy, tylko gniew, że potraktowano mnie w ten sposób przy „moich” ludziach. Wiatr Na Szczycie poderwał mój autorytet. Nie mogłem bić się z nim (był silniejszy i bardziej doświadczony). Pozostało tylko wstać i ominąć Mistrza Iluzji z pogardą, jakby był powietrzem. I tak też zrobiłem – ja, głupi, niewdzięczny, arogancki szczeniak.
Dopiero w jakiś czas potem poczciwy Koniec oświecił mnie, jak wyglądało w pełni całe zdarzenie pod murem. Powtórzył wiernie treść słów, jakie padły między Kowalem i Wiatrem Na Szczycie. Hajg nigdy nie myślał o mnie jak o „zabaweczce”. Szanował mnie i kochał na swój sposób. Tymczasem ja potraktowałem go jak przedmiot, który można wykorzystać, a potem odrzucić, gdy jest już niepotrzebny.
„Podeptałeś mu serce” – dodał Koniec od siebie, a ja miałem ochotę zapaść się pod ziemię. – „Nie przypuszczałem, że możesz być taki bezwzględny.”
„Gwiazda”! Ładna ze mnie gwiazda. Wstyd bolał bardziej niż twarz po tamtym uderzeniu.
Kowal odwołał inne patrole. Bez przeszkód dostaliśmy się na pokład. Ze zdumieniem zobaczyłem, że Wiatr Na Szczycie pomaga przy załadunku, a potem wsiada do łodzi razem z innymi. Jednak wciąż byłem wściekły i postanowiłem go zignorować. Dałem tylko dyskretny znak Stalowemu, wskazując oczami na Hajga.
„Powiedział, że ma dość Lengorchii. I dość Zamku. Chce się uwolnić od wygód, zanim całkiem zmięknie. Ciągnie go na wyspy, bo tam jest dzicz” – wyjaśnił Stworzyciel.