Καταραμένη φωνή αυτού του εκπληκτικού εγγαστρίμυθου! Βρισκόταν παντού! Παντού!… Περνούσε μέσα από το μικρό αόρατο παράθυρο… μέσα από τους τοίχους… περιπλανιόταν γύρω μας… ανάμεσα μας… Ο Ερίκ ήταν εδώ!… Μας μιλούσε… Ενστιχτώδικα κάναμε μια κίνηση, σαν για να ριχτούμε απάνω του… αλλά, κιόλας, πιο γρήγορη, περισσότερο άπιαστη κι απ' την ηχώ, η φωνή του Ερίκ γύρισε πίσω!…
Σε λίγο, δεν μπορούσαμε πια ν' ακούσουμε τίποτ' άλλο γιατί, να τι έγινε:
Η φωνή της Κριστίν:
«Ερίκ! Ερίκ!… Με κουράζετε με τη φωνή σας…
Πάψτε πια!… Δε νομίζετε πως κάνει πολύ ζέστη εδώ μέσα;…»
«Ω! Ναι!» απάντησε η φωνή του Ερίκ, «η ζέστη αρχίζει να γίνεται ανυπόφορη!…»
Ξανά η γεμάτη αγωνία φωνή της Κριστίν:
«Μα τι γίνεται εδώ!… Ο τοίχος καίει!…»
«Θα σας εξηγήσω, Κριστίν, γλυκιά μου, είναι από το δάσος δίπλα!…»
«Καλά, τι εννοείτε;… το δάσος;…»
«Μα, δεν προσέξατε, λοιπόν, πως ήταν ένα δάσος του Κογκό;»
Και το γέλιο του τέρατος αντήχησε παντού τρομερό, τόσο δυνατά που δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τις ικετευτικές κραυγές της Κριστίν! Ο υποκόμης ντε Σανιύ φώναζε και χτυπούσε τους τοίχους σαν τρελός… Δεν μπορούσα πια να τον συγκρατήσω… Όμως, τίποτ' άλλο δεν ακουγόταν εκτός από τη φωνή του τέρατος… και το τέρας το ίδιο δεν άκουγε τίποτ' άλλο εκτός από το ίδιο του το γέλιο… Μετά, ακούστηκαν ήχοι μιας σύντομης πάλης, ο θόρυβος που κάνει ένα σώμα όταν πέφτει και που μετά το σέρνουν… και ύστερα ο θόρυβος μιας πόρτας που κλείνει δυνατά… και μετά, μετά τίποτα, τίποτα πέρα από τη σιωπή του μεσημεριού… στην καρδιά ενός αφρικάνικου δάσους!…
25
«ΒΑΡΕΛΙΑ! ΒΑΡΕΛΙΑ!
ΕΧΕΤΕ ΒΑΡΕΛΙΑ ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΑ;»
ΕΧΩ ήδη πει πως το δωμάτιο όπου βρισκόταν ο κύριος υποκόμης ντε Σανιύ και εγώ, είχε σχήμα εξαγώνου και όλοι οι τοίχοι του ήταν από πάνω μέχρι κάτω επενδυμένοι με καθρέφτη. Από τότε, σε κάποιες εκθέσεις, έχουμε, κατά καιρούς, την ευκαιρία να δούμε παρόμοια δωμάτια που συνήθως ονομάζονται: «σπίτι των θαυμάτων» ή «παλάτι των παραισθήσεων». Αυτός πάντως που πρώτος κατασκεύασε έναν τέτοιον χώρο ήταν ο Ερίκ, κατά τη διάρκεια των Ρόδινων Ωρών του Μαζεντεράν. Αρκούσε να τοποθετήσει κανείς στις γωνίες ενός τέτοιου δωματίου κάποιο διακοσμητικό στοιχείο, όπως μια κολόνα για παράδειγμα, κι αμέσως είχες την εντύπωση πως βρισκόσουν σ' ένα παλάτι με χίλιες κολόνες, γιατί οι καθρέφτες πολλαπλασίαζαν την πραγματική αίθουσα, μετατρέποντάς την σε έξι εξάγωνες αίθουσες, που η κάθε μια τους πολλαπλασιαζόταν με τη σειρά της ως το άπειρο. Όταν ο Ερίκ κατασκεύασε αυτήν την αίθουσα, για να διασκεδάσει τη «μικρή σουλτάνα», είχε τοποθετήσει μέσα ένα ντεκόρ που τη μεταμόρφωνε σε «ατέλειωτο τέμενος». Όμως, η μικρή σουλτάνα γρήγορα κουράστηκε από μια τόσο παιδιάστικη ψευδαίσθηση, και τότε ο Ερίκ μετέτρεψε την εφεύρεση του σε αίθουσα βασανιστηρίων. Στη θέση του αρχιτεκτονικού μοτίβου τοποθέτησε, στο πρώτο ταμπλό, ένα σιδερένιο δέντρο. Γιατί, αυτό το δέντρο που με τα ζωγραφισμένα φύλλα του ήταν η τέλεια απομίμηση της ζωής, ήταν σιδερένιο; Γιατί έπρεπε νάναι αρκετά γερό ώστε ν' αντέξει σε όλες τις επιθέσεις του έγκλειστου της αίθουσας των βασανιστηρίων. Παρακάτω, θα έχουμε την ευκαιρία, δυο φορές, να δούμε πώς ένα ντεκόρ τοποθετημένο κατ' αυτόν τον τρόπο μπορούσε, στιγμιαία, να μεταμορφωθεί διαδοχικά και σε δύο άλλα. Αυτό γινόταν χάρη στην αυτόματη περιστροφή των βάσεων που βρισκόντουσαν στις γωνίες και είχαν χωριστεί σε τρία μέρη, που στο καθένα τους υπήρχε κι από ένα διαφορετικό «ντεκόρ». Έτσι, τρία διαφορετικά «ντεκόρ» μπορούσαν να εμφανιστούν διαδοχικά, μ' άλλα λόγια, η αίθουσα «μπορούσε να μεταμορφωθεί» τρεις φορές.
Οι τοίχοι αυτής της αλλόκοτης αίθουσας ήταν άτρωτοι γιατί εκτός από το στερεότατο διακοσμητικό στοιχείο, ήταν επενδυμένοι από πάνω μέχρι κάτω με καθρέφτες, καθρέφτες αρκετά παχείς ώστε να μην κινδυνεύουν από την οργή του δυστυχισμένου που έριχναν εκεί μέσα και που για κάθε ενδεχόμενο, φρόντιζαν να μη φορά τίποτα στα χέρια και στα πόδια του.
Δεν υπήρχε κανένα έπιπλο. Το ταβάνι ήταν φωτεινό. Ένα ιδιοφυές σύστημα ηλεκτρικής θέρμανσης που από τότε πολλοί μιμήθηκαν, επέτρεπε την αύξηση της θερμοκρασίας των τοίχων κατά βούληση, έτσι ώστε η αίθουσα να έχει την επιθυμητή ατμόσφαιρα…