… Ώρες ατέλειωτες…
«Τι ώρα είναι; Τι ώρα είναι, Κριστίν;»
«Είναι έντεκα!… Έντεκα παρά πέντε!…»
«Βράδυ ή πρωί;»
«Είναι η ώρα που πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο! Μου το είπε φεύγοντας», λέει η γεμάτη αγωνία φωνή της Κριστίν… «Είναι τρομερός!… Παραληρούσε… έβγαλε τη μάσκα του και τα χρυσά του μάτια έβγαζαν φλόγες! Και γελούσε! όλο γελούσε!… Γελώντας σαν μεθυσμένος δαίμονας μου είπε: “Πέντε λεφτά! Σ' αφήνω μόνη σου εξαιτίας της γνωστής ντροπής!… Δε θέλω να κοκκινίσεις, όπως όλες οι ντροπαλές αρραβωνιαστικές, όταν μου πεις το Ναι!… Διάβολε! ξέρω όλους του κανόνες της καλής συμπεριφοράς!” Σας λέω πως ήταν ένας μεθυσμένος δαίμονας!… “Να, κοίτα (είπε κι έβαλε το χέρι του μέσα στο μικρό σακούλι της ζωής και του Θανάτου). Να το μικρό μπρούτζινο κλειδί που ανοίγει τα εβένινα κουτιά που βρίσκονται πάνω στο τζάκι του δωματίου «Λουί Φιλίπ»… Μέσα σ' ένα απ' αυτά τα κουτιά Θα βρεις ένα σκορπιό και στο άλλο μιαν ακρίδα, δυο πολύ καλές μπρούτζινες απομιμήσεις από την Ιαπωνία. Πρόκειται για ζώα που λένε ναι και όχι! Μ' άλλα λόγια δεν έχεις παρά να γυρίσεις τον σκορπιό πάνω στη βάση του… αυτό Θα σημαίνει για μένα, όταν Θα επιστρέψω στο δωμάτιο του «Λουί Φιλίπ», στο δωμάτιο των αρραβώνων: Ναι!… Η ακρίδα, αν γυρίσεις την ακρίδα, αυτό Θα σημαίνει: Όχι! τότε Θα καταλάβω πως απαντάς όχι, όταν επιστρέψω στο δωμάτιο του «Λουί Φιλίπ», στο δωμάτιο του Θανάτου!…” Και γελούσε σαν μεθυσμένος δαίμονας! Εγώ δεν έκανα τίποτ' άλλο από το να τον παρακαλώ γονατιστή να μου δώσει το κλειδί της αίθουσας των βασανιστηρίων, δίνοντας του το λόγο μου πως, αν μου το έδινε, θα γινόμουν η γυναίκα του… για πάντα… Όμως, γελώντας σαν μεθυσμένος δαίμονας, μ' άφησε, λέγοντας μου πως δε θα επέστρεφε πριν περάσουν πέντε λεπτά, γιατί ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει ένας τζέντλεμαν σε παρόμοιες περιπτώσεις!… Α ναι! Πριν φύγει μου φώναξε ξανά: “Την ακρίδα! Πρόσεχε την ακρίδα! Αυτό που θα κάνεις δε θάναι μια απλή περιστροφή της ακρίδας, θάναι μια ανατίναξη! Θα τα τινάξεις όλα στον αέρα!”…»
Προσπάθησα εδώ ν' αναπαράγω με φράσεις, με διακοπτόμενες λέξεις, με θαυμαστικά, το νόημα των παραληρηματικών λόγων της Κριστίν!… Γιατί κι αυτή, σαν κι εμάς, στη διάρκεια αυτών των εικοσιτεσσάρων ωρών είχε αγγίξει τα όρια της ανθρώπινης οδύνης… και ίσως να υπέφερε περισσότερο κι από μας!… Κάθε τόσο σταματούσε για να φωνάξει με αγωνία: «Ραούλ! Ραούλ, υποφέρεις;…» και ψηλάφιζε τους τοίχους που τώρα ήταν κρύοι και ρωτούσε γιατί λίγο πριν ήταν καυτοί!… Και τα πέντε λεπτά κύλησαν και το φτωχό μου το μυαλό το γρατζούνιζαν με όλα τους τα ποδαράκια ο σκορπιός και η ακρίδα!…
Ωστόσο, διατηρούσα ακόμα αρκετή πνευματική διαύγεια για να καταλάβω πως αν γύρναγε την ακρίδα, η ακρίδα θα τιναζόταν… και μαζί μ' αυτήν πολλά μέλη της ανθρώπινης φυλής! Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία πως η ακρίδα συνδεόταν με κάποιο ηλεκτρικό καλώδιο που κατάληγε στην πυριτιδαποθήκη!… Βιαστικά, ο κύριος ντε Σανιύ, που από τότε που ξανάκουσε τη φωνή της Κριστίν Ντααέ έμοιαζε να 'χει ξαναβρεί το χαμένο του ηθικό, εξηγούσε βιαστικά στην κοπέλα την κατάσταση… Έπρεπε να γυρίσει το σκορπιό αμέσως…
Αυτός ο σκορπιός, που απαντούσε το Ναι που τόσο επιθυμούσε ο Ερίκ, πρέπει να ήταν κάποιος μηχανισμός που θα εμπόδιζε την επικείμενη καταστροφή.
«Πήγαινε!… πήγαινε λοιπόν, Κριστίν, λατρεμένη μου γυναίκα!…» διέταξε ο Ραούλ.
Έγινε σιωπή.
«Κριστίν», φώναξα, «πού είσαστε;»
«Κοντά στο σκορπιό!»
«Μην αγγίξετε τίποτα!»
Μου πέρασε απ' το μυαλό η ιδέα -γιατί ήξερα πολύ καλά το φίλο μου τον Ερίκ — πως το τέρας είχε για μια ακόμη φορά ξεγελάσει τη νέα γυναίκα. Ίσως ήταν ο σκορπιός αυτός που θα προκαλούσε την έκρηξη. Αλλιώς, γιατί δεν ήταν και ο ίδιος εκεί; Τώρα πια τα πέντε λεπτά είχαν περάσει για τα καλά!… Και ίσως περίμενε τη φαντασμαγορική έκρηξη… Δεν περίμενε άλλο απ' αυτό!… Άλλωστε, στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να ελπίζει στ' αλήθεια πως η Κριστίν θα συμφωνούσε να γίνει αιχμάλωτη του!… Γιατί δεν ξαναγύρισε;… Μην αγγίξετε τον σκορπιό!…
«Νάτος!…» φώναξε η Κριστίν. «Τον ακούω που 'ρχεται!… Νάτος…»
Ερχόταν, πράγματι. Ακούσαμε τα βήματά του που πλησίαζαν στο δωμάτιο «Λουί Φιλίπ». Πλησίασε την Κριστίν. Δεν είπε ούτε μια λέξη.