Τότε μίλησα δυνατά:
«Ερίκ! Εγώ είμαι! Μ' αναγνωρίζεις;»
«Δεν πεθάνατε λοιπόν εκεί μέσα;… Καλά λοιπόν, καθείστε ήσυχα τότε».
Ετοιμαζόμουν να τον διακόψω, αλλά μου μίλησε μ' ένα τόσο αυστηρό ύφος, που έμεινα εκεί πίσω απ' τον τοίχο παγωμένος:
«Ούτε μια λέξη νταρόγκα, γιατί θα τα τινάξω όλα στον αέρα!» Και αμέσως πρόσθεσε:
«Η τιμή ανήκει στη δεσποινίδα!… Η δεσποινίς δεν άγγιξε ούτε το σκορπιό ούτε την ακρίδα (πόσο στημένα μιλούσε!) η δεσποινίς δεν άγγιξε την ακρίδα! (με τι τρομαχτική ψυχραιμία μιλούσε!) όμως δεν είναι πολύ αργά για να το κάνει. Κοιτάξτε, ανοίγω εγώ τα κουτιά, χωρίς κλειδί, γιατί εγώ είμαι ο λάτρης των καταπακτών και μπορώ ν' ανοίγω και να κλείνω ό,τι θέλω, όποτε θέλω, και όπως θέλω… Ανοίγω λοιπόν τα μικρά εβένινα κουτιά: κοιτάξτε, δεσποινίς, μέσα στα μικρά εβένινα κουτιά… δυο όμορφα μικρά ζωάκια… Πραγματικά είναι πολύ καλές απομιμήσεις… μοιάζουν ακίνδυνα… έτσι δεν είναι;… Όμως το ράσο δεν κάνει τον παπά! (Όλ' αυτά τα έλεγε με μια φωνή εντελώς άχρωμη, επίπεδη…) Αν στρέψουμε την ακρίδα, δεσποινίς μου, θα τιναχτούμε όλοι στον αέρα… Κάτω απ' τα πόδια του Παρισιού… Αν όμως στρέψουμε το σκορπιό όλο αυτό το μπαρούτι θα πνιγεί στο νερό!… Δεσποινίς μου, με την ευκαιρία των γάμων μας, θα κάνετε ένα ωραίο δώρο σ' αρκετές εκατοντάδες Παριζιάνους που αυτή τη στιγμή χειροκροτούν ένα άθλιο αριστούργημα του Μέγιερμπερ… Θα τους χαρίσετε τη ζωή… γιατί, εσείς, δεσποινίς μου, με τα ωραία σας χεράκια — τι ράθυμη φωνή — θα στρέψετε τον σκορπιό!… Και, ω τι μεγάλη χαρά! θα παντρευτούμε!»
Απλώθηκε για λίγο σιωπή, και μετά:
«Δεσποινίς μου, αν μέσα σε δυο λεπτά δεν έχετε στρίψει το σκορπιό, έχετε υπόψη σας πως έχω ένα ρολόι που λειτουργεί θαυμάσια, τότε εγώ θα στρέψω την ακρίδα… και να ξέρετε πως και η ακρίδα, κι αυτή λειτουργεί θαυμάσια!…»
Απλώθηκε ξανά σιωπή. Αυτή τη φορά ήταν τρομακτικότερη από κάθε προηγούμενη. Ήξερα πολύ καλά πως από τη στιγμή που ο Ερίκ έπαιρνε αυτήν τη φωνή, την τόσο γαλήνια, τόσο ήσυχη και νωχελική, αυτό σήμαινε πως ήταν έτοιμος για όλα. Ήταν ικανός για τη φοβερότερη εκδίκηση όπως και για την πιο μεγάλη θυσία και πως αρκούσε μια λέξη, μια συλλαβή ενοχλητική για ν' απελευθερωθούν οι ασκοί του Αιόλου. Ο κύριος ντε Σανιύ είχε καταλάβει πως δεν του απέμενε τίποτ' άλλο από τον να προσευχηθεί… κι έτσι γονατιστός προσευχόταν… Όσο για μένα, το αίμα χτυπούσε τόσο δυνατά στις αρτηρίες μου που ένιωσα την ανάγκη να πιάσω την καρδιά μου, τόσος ήταν ο φόβος μου πως θα 'σπαγε… Ξέραμε πολύ καλά τι γινόταν εκείνη την ώρα στην ξετρελαμένη σκέψη της Κριστίν Νταχέ… καταλαβαίναμε το δισταγμό της να γυρίσει το σκορπιό… Μπορεί νάταν ο σκορπιός αυτός που θα τα τίναζε όλα στον αέρα!… αν ο Ερίκ είχε αποφασίσει να χαθούν όλοι μαζί του!
Τελικά, ακούστηκε ξανά η φωνή του Ερίκ, γλυκιά αυτή τη φορά, αγγελική:
«Τα δυο λεπτά πέρασαν… αντίο, δεσποινίς!… Τινάξου ακρίδα!…»
«Ερίκ», φώναξε η Κριστίν, που θα πρέπει να συγκράτησε το χέρι του τέρατος, «ορκίσου μου τέρας, ορκίσου μου στον κολασμένο έρωτά σου, πως πραγματικά ο σκορπιός είναι αυτός που πρέπει να γυρίσουμε…»
«Ναι, για να εκτιναχτούμε στους γάμους μας…»
«Α! Βλέπεις λοιπόν πως θ' ανατιναχτούμε!»
«Θα εκτιναχτούμε στη σφαίρα της ευτυχίας των γάμων μας, αθώο μου παιδί!… Ο σκορπιός ανοίγει το χορό!… Όμως αρκετά!… Δε θες το σκορπιό; Δική μου τότε η ακρίδα!»
«Ερίκ!…»
«Αρκετά!…»
Είχα προσθέσει τις φωνές μου σ' αυτές της Κριστίν. Ο κύριος ντε Σανιύ, πάντα γονατιστός εξακολουθούσε να προσεύχεται…
«Ερίκ! Γύρισα το σκορπιό!!…»
Α! Τι ατέλειωτο δευτερόλεπτο που ζήσαμε!
Περιμένοντας!
Περιμένοντας να γίνουμε συντρίμμια μέσα σε βροντές κι ερείπια…
Περιμένοντας να πέσουν κάτω απ' τα πόδια μας, μέσα στο ανοιχτό βάραθρο… διάφορα πράγματα… πράγματα που θα μπορούσαν νάναι η αρχή της αποθέωσης της φρίκης… γιατί, από την ανοιχτή καταπακτή μέσ' στα σκοτάδια… μαύρη τρύπα μέσ' στα μαύρα σκοτάδια… ακούσαμε ένα ανησυχητικό σφύριγμα — σαν το θόρυβο που κάνει το αναμμένο φυτίλι- που γινόταν ολοένα και δυνατότερο…
…Στην αρχή ήταν αδύναμο… μετά ο θόρυβος έγινε πιο βαθύς… μετά πολύ δυνατός…
Μα, ακούστε! Ακούστε! και κρατήστε και με τα δυο σας χέρια την καρδιά σας που είναι έτοιμη να σπάσει μαζί με πολλές άλλες…
Μήπως ήταν ο θόρυβος από νερό;…
Στην καταπακτή! πάμε στην καταπακτή!
Ακούστε! Ακούστε!
Τώρα κάνει γκλου γκλου… γκλου γκλου…
Στην καταπακτή!… στην καταπακτή!… στην καταπακτή!…