Ο Φερμέν Ρισάρ ήταν ένας διακεκριμένος μουσικός κι ένας ευγενικός άνθρωπος. Να τι γράφει γι' αυτόν, την εποχή που πήρε τη θέση του διευθυντή της Όπερας, η Θεατρική Επιθεώρηση. «Ο κύριος Φερμέν Ρισάρ είναι περίπου πενήντα χρονών, ψηλός, σωματώδης, χωρίς περιττό πάχος. Έχει αξιοπρέπεια, κύρος και πυκνά μαλλιά, κομμένα πολύ κοντά. Η γενειάδα του ενώνεται με τα μαλλιά του. Το ύφος και η φυσιογνωμία του έχουν κάτι το θλιμμένο, που ταιριάζει απόλυτα με το τίμιο βλέμμα του το οποίο συνοδεύεται από ένα γοητευτικό χαμόγελο.
»Ο κύριος Φερμέν Ρισάρ, είναι ένας μουσικός που ξεχωρίζει. Επιδέξιος στην αρμονία, γνώστης της αντίστιξης. Η μεγαλοπρέπεια είναι το κύριο χαραχτηριστικό των συνθέσεών του. Έχει γράψει μουσική δωματίου που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους ειδικούς. Μουσική για πιάνο, σονάτες και άλλα κομμάτια γεμάτα πρωτοτυπία, πολλές μελωδίες. Τέλος, έχει συνθέσει Το Θάνατο του Ηρακλή, που έχει παιχτεί στα κονσέρτα του Ωδείου. Είναι ένα έργο επικού ύφους και μας φέρνει στο νου τον Γκλουκ, έναν από τους σεβαστούς δασκάλους του κυρίου Φερμέν Ρισάρ. Ωστόσο, ενώ λατρεύει τον Γκλουκ αγαπά πολύ και τον Πουτσίνι. Ο κύριος Ρισάρ, αντλεί απόλαυση απ' όπου μπορεί. Γεμάτος θαυμασμό για τον Πουτσίνι υποκλίνεται μπρος στον Μέγιερμπερ, απολαμβάνει τον Τσιμαρόζα και κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει περισσότερο απ' αυτόν την αμίμητη ιδιοφυία του Βέμπερ. Τέλος, σε ότι αφορά τον Βάγκνερ, ο κύριος Ρισάρ υποστηρίζει πως υπήρξε ο πρώτος, αν όχι και ο μόνος, στη Γαλλία που τον κατάλαβε».
Εδώ σταματώ την παράθεση του κειμένου που γράφτηκε για τον Φερμέν Ρισάρ, πιστεύοντας πως τα παραπάνω αρκούν για να μας δείξουν ότι, αν ο κύριος Φερμέν Ρισάρ αγαπούσε περίπου όλη τη μουσική και όλους τους μουσικούς, ήταν σχεδόν καθήκον όλων των μουσικών, ν' αγαπούν τον κύριο Ρισάρ. Τελειώνοντας αυτό το σύντομο πορτρέτο του κυρίου Ρισάρ, θέλω να προσθέσω πως ο κύριος Ρισάρ ήταν αυτό που συνηθίζούμε να λέμε αυταρχικός τύπος. Μ' άλλα λόγια είχε έναν πολύ κακό χαραχτήρα.
Τις πρώτες μέρες που οι δυο συνεργάτες βρέθηκαν στην Όπερα δεν ένιωθαν άλλο απ' τη χαρά που νιώθει κανείς όταν η τύχη ενός τέτοιου οργανισμού βρίσκεται στα χέρια του. Είχαν ξεχάσει εντελώς αυτήν την περίεργη ιστορία του φαντάσματος, όταν συνέβη κάτι που τους έκανε να καταλάβουν πως — αν επρόκειτο για φάρσα — η φάρσα δεν είχε ακόμη τελειώσει.
Εκείνο το πρωί, ο κύριος Φερμέν Ρισάρ έφτασε στο γραφείο του κατά τις έντεκα. Ο γραμματέας του, ο κύριος Ρεμί, του έδειξε μισή δωδεκάδα γράμματα που δεν είχε ανοίξει, γιατί στο φάκελο έγραφαν «προσωπικό». Ένα απ' αυτά τα γράμματα τράβηξε αμέσως την προσοχή του κυρίου Ρισάρ· όχι μόνο γιατί το κείμενο στο φάκελο ήταν με κόκκινο μελάνι, αλλά και γιατί ο γραφικός χαραχτήρας τού φάνηκε γνώριμος. Η περιέργεια του δεν κράτησε πολύ: ήταν το ίδιο κόκκινο μελάνι του καταστατικού. Αναγνώρισε το παιδικό γράψιμο. Άνοιξε το φάκελο και διάβασε:
Αγαπητέ κύριε διευθυντά, σας ζητώ συγνώμη που σας ταράζω σε τόσο σημαντικές για σας στιγμές, όπου αποφασίζετε για τη συμμετοχή σπουδαίων καλλιτεχνών στην Όπερα και παίρνετε σημαντικές αποφάσεις για τον προγραμματισμό της. Κι όλ' αυτά με σιγουριά, με γνώση του θεάτρου και του κοινού, όντας εσείς μια αυθεντία που, ομολογώ, με εξέπληξε. Γνωρίζω τα όσα κάνετε για την Καρλότα, τη Σορέλι και τη μικρή Τζέημς καθώς και για μερικούς άλλους ακόμη, των οποίων είσαστε σε θέση να διακρίνετε τις ικανότητες, το ταλέντο ή την ιδιοφυία. (Φαντάζομαι, καταλαβαίνετε σε ποιον αναφέρομαι. Δεν αναφέρομαι στην Καρλότα που έχει μια φωνή ψαριού και δε θα 'πρεπε ποτέ να εγκαταλείψει το Ambassadeurs ούτε το καφέ Ζακέν. Δεν αναφέρομαι ούτε στη Σορέλι που οι μεγαλύτερες της επιτυχίες είναι μέσα στις άμαξες. Ούτε στη μικρή Τζέημς που χορεύει σαν μοσχάρι στο λιβάδι. Ούτε, πολύ περισσότερο, στην Κριστίν Ντααέ, που η ιδιοφυία της είναι ολοφάνερη, αλλά που εσείς φροντίζετε ζηλότυπα να την κρατάτε μακριά από κάθε σημαντική δημιουργία). Βέβαια, είσαστε ελεύθερος να διαχειρίζεστε την επιχειρησούλα σας όπως εσείς κρίνετε, έτσι δεν είναι; Παρ' όλ' αυτά, θα ήθελα να εκμεταλλευτώ το γεγονός πως δεν πετάξατε ακόμη την Κριστίν Ντααέ έξω απ' την πόρτα, για να την ακούσω απόψε το βρά8υ στο ρόλο της Σίμπελ, αφού ο ρόλος της Μαργαρίτας, μετά τον πρόσφατο θρίαμβό της, της έχει απαγορευτεί. Σας παρακαλώ λοιπόν, να μη διαθέσετε ούτε σήμερα αλλά ούτε και τις επόμενες μέρες το θεωρείο μου. Δεν είναι δυνατόν να τελειώσω αυτό το γράμμα δίχως να παραδεχτώ τη δυσάρεστη έκπληξη που μου προκάλεσε το γεγονός ότι το θεωρείο μου, έπειτα από δική σας εντολή, είχε διατεθεί σε άλλους.