Μέχρι τώρα δε διαμαρτυρήθηκα, όχι μόνο γιατί απεχθάνομαι τα σκάνδαλα, αλλά και γιατί σκέφτηκα πως ίσως οι προκάτοχοι σας, κύριοι Ντεμπιέν και Πολινιύ, που πάντα ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου, δεν είχαν φροντίσει, πριν την αναχώρησή τους, να σας ενημερώσουν για τις μικρές μου μανίες. Όμως, μόλις έλαβα την απάντηση των κυρίων Ντεμπιέν και Πολινιύ στο γράμμα που τους έγραψα για να τους ζητήσω εξηγήσεις. Η απάντηση τους λοιπόν, μου αποδεικνύει πως είσαστε ενημερωμένος πάνω στη συμφωνία και επομένως, πως με κοροϊδεύετε ασύστολα. Αν επιθυμείτε να έχουμε ειρήνη μεταξύ μας, το τελευταίο που θα 'πρεπε να κάνετε είναι να μου στερήσετε το θεωρείο μου!
Πέρα απ' αυτές τις μικρές παρατηρήσεις, ταπεινός και πιστός σας δούλος.
Υπογραφή: Φ. της Όπερας.
Το παραπάνω γράμμα συνοδευόταν από ένα απόκομμα της στήλης αλληλογραφίας, του περιοδικού Θεατρική Επιθεώρηση, που έγραφε: «Φ. τ. Ο.: Ο Ρ. και ο Μ. είναι αδικαιολόγητοι. Τους είχαμε προειδοποιήσει και τους παραδώσαμε το συμφωνητικό σας. Χαιρετισμούς!»
Ο κύριος Φερμέν Ρισάρ μόλις είχε τελειώσει την ανάγνωση του γράμματος, όταν άνοιξε η πόρτα του γραφείου του και μπήκε μέσα ο κύριος Αρμάν Μονσαρμέν, κρατώντας στο χέρι του ένα γράμμα ολόιδιο μ' αυτό που είχε λάβει ο συνεργάτης του. Κοιτάχτηκαν ξεσπώντας σε γέλια.
«Η φάρσα συνεχίζεται», είπε ο κύριος Ρισάρ. «Όμως δεν είναι πια αστεία!»
«Τι σημαίνει αυτό;» ρώτησε ο κύριος Μονσαρμέν. «Μήπως νομίζουν πως επειδή υπήρξαν διευθυντές της Όπερας θα έχουν εσαεί δικό τους θεωρείο;»
Γιατί και οι δυο τους δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία πως η διπλή επιστολή ήταν το αποτέλεσμα της παιχνιδιάρικης διάθεσης των προκατόχων τους.
«Δεν έχω καμία διάθεση να επιτρέπω να με περιπαίζουν για πολύν καιρό ακόμα!» δήλωσε ο Φερμέν Ρισάρ.
«Μα, είναι εντελώς ανώδυνο», παρατήρησε ο Αρμάν Μονσαρμέν.
«Τελικά, τι θέλουν άραγε; Ένα θεωρείο γι' απόψε το βράδυ;»
Ο κύριος Αρμάν Μονσαρμέν έδωσε εντολή στο γραμματέα του να φυλάξουν το θεωρείο No 5 για τους κυρίους Ντεμπιέν και Πολινιύ, αν δεν είχε ήδη νοικιαστεί.
Ήταν ελεύθερο. Στάλθηκε αμέσως η σχετική πρόσκληση στους πρώην διευθυντές. Οι κύριοι Ντεμπιέν και Πολινιύ έμεναν: ο πρώτος στη γωνία της οδού Σκριμπ και του μπουλβάρ ντε Καπουτσίν ο δεύτερος, στην οδό Ομπέρ. Τα δυο γράμματα του φαντάσματος της Όπερας είχαν σταλεί από τα ταχυδρομικά γραφεία του μπουλβάρ ντε Καπουτσίν. Αυτό το παρατήρησε ο Μονσαρμέν.
«Να λοιπόν και η απόδειξη!» είπε ο Ρισάρ.
Ανασήκωσαν τους ώμους τους και λυπήθηκαν που δυο άντρες αυτής της ηλικίας μπορούσαν ακόμη να διασκεδάζουν με τόσο αφελή παιχνίδια.
«Παρ' όλ' αυτά, θα μπορούσαν νάναι πιο ευγενικοί!» παρατήρησε ο Μονσαρμέν. «Πρόσεξες με τι άσχημο τρόπο μίλησαν για την Καρλότα, τη Σορέλι και τη μικρή Τζέημς;»
«Μα, αγαπητέ μου, αυτοί οι άνθρωποι είναι άρρωστοι από ζήλεια!… Όταν σκέφτομαι πως έφτασαν στο σημείο να πληρώσουν για να βάλουν μικρή αγγελία στη Θεατρική Επιθεώρηση!… Μα… δεν έχουν με τίποτα καλύτερο ν' ασχοληθούν;»
«Επί τη ευκαιρία!» είπε ακόμα ο Μονσαρμέν, «φαίνονται να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τη μικρή Κριστίν Ντααέ…»
«Ξέρεις το ίδιο καλά με μένα πως η Ντααέ φημίζεται για τη σοβαρότητα της!» απάντησε ο Ρισάρ.
«Έχει κανείς συχνά μια φήμη που δεν του ταιριάζει», ανταπάντησε ο Μονσαρμεν. «Μήπως και γω δεν έχω τη φήμη πως ξέρω από μουσική, ενώ στην πραγματικότητα μόλις και μετά βίας ξεχωρίζω το κλειδί του σολ απ' το κλειδί του φα».
«Φίλτατε, μείνε ήσυχος. Ποτέ δεν είχες μια τέτοια φήμη».
Σ' αυτό το σημείο, ο Φερμέν Ρισάρ έδωσε εντολή στο θυρωρό ν' αφήσει να περάσουν μέσα οι καλλιτέχνες, που εδώ και δυο ώρες πηγαινοέρχονταν στο μεγάλο διάδρομο περιμένοντας ν' ανοίξει η πόρτα των διευθυντών. Ν' ανοίξει αυτή η πόρτα που πίσω της παραμόνευαν η δόξα και το χρήμα ή… η απόλυση.
Όλη η μέρα πέρασε με συζητήσεις, υποσχέσεις, διαπραγματεύσεις, υπογραφές και ακυρώσεις συμβολαίων. Σας παρακαλώ να πιστέψετε πως εκείνο το βράδυ — το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου — οι δυο μας διευθυντές, κουρασμένοι από μια δύσκολη μέρα γεμάτη θυμούς, ίντριγκες, συμβουλές, απειλές, διαμαρτυρίες, εκδηλώσεις αγάπης και μίσους, κοιμήθηκαν δίχως καν να έχουν την περιέργεια να πάνε να ρίξουν μια ματιά στο θεωρείο No 5, για να μάθουν αν η παράσταση άρεσε τελικά στους κυρίους Ντεμπιέν και Πολινιύ. Μετά την αναχώρηση της παλιάς διοίκησης η Όπερα έδινε καθημερινά παραστάσεις δίχως καμιά διακοπή. Ο κύριος Ρισάρ, προχωρούσε στην προετοιμασία κάποιων νέων έργων, δίχως να διακόψει το ρυθμό των παραστάσεων.