Μα, από πού; από πού έφυγε η Κριστίν;
Από πού θα ξανάρθει;…
Θα ξαναρχόταν;… Αλίμονο! Γιατί αναρωτιόταν; Αφού του είχε πει πως όλα είχαν τελειώσει!… κι αυτός ο τοίχος που δεν έπαυε να επαναλαμβάνει: Η μοίρα σ' αλυσοδένει μαζί μου για πάντα; Με ποιον αλυσοδένει; Μ' εμένα;
Έτσι, εξουθενωμένος, ηττημένος, με το μυαλό ταραγμένο, κάθησε στο ίδιο κάθισμα που μέχρι πριν λίγο καθόταν η Κριστίν. Όπως κι εκείνη έτσι κι αυτός, άφησε το κεφάλι του να πέσει μέσα στα χέρια του. Όταν το ξανασήκωσε δάκρυα έτρεχαν απ' τα μάτια του. Έκλαιγε σαν τα μικρά ζηλιάρικα παιδιά, έκλαιγε για τη συμφορά του, για μια συμφορά που ήταν πέρα για πέρα αληθινή κι όχι μόνο αληθινή αλλά και πολύ συνηθισμένη για όλους τους ερωτευμένους της γης, μια συμφορά που συνοψιζόταν στην ερώτηση:
«Ποιος είναι αυτός ο Ερίκ;»
11
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ «ΑΝΤΡΙΚΗΣ ΦΩΝΗΣ»
ΤΗΝ επομένη της μυστηριώδους εξαφάνισης της Κριστίν, που τον έκανε να μην πιστεύει στα ίδια του τα μάτια, όταν ο κύριος υποκόμης ντε Σανιύ πήγε ξανά στη μαμά-Βαλέριους για να της πει τα νέα, βρέθηκε μπρος σε μια χαριτωμένη σκηνή.
Στο προσκεφάλι της ηλικιωμένης γυναίκας που, καθισμένη στο κρεβάτι της έπλεκε, βρισκόταν η Κριστίν κι έπλεκε δαντέλα. Ποτέ του δεν είχε ξαναδεί ένα τόσο γοητευτικό πρόσωπο, ένα τόσο τέλειο οβάλ σχήμα προσώπου, ένα τόσο αγνό μέτωπο, ένα τόσο καθαρό βλέμμα πάνω από ένα παρόμοιο παρθενικό εργόχειρο. Τα ζωηρά χρώματα είχαν ξανάρθει στα μάγουλά της. Ο μαβί κύκλος γύρω απ' τα λαμπερά της μάτια είχε εξαφανιστεί. Ο Ραούλ δεν αναγνώριζε πια το τραγικό πρόσωπο της προηγούμενης νύχτας. Αν δεν είχε δει το πέπλο της μελαγχολίας ν' απλώνεται πάνω σ' αυτά τ' αξιολάτρευτα χαρακτηριστικά, σημάδι του αλλόκοτου δράματος που ζούσε τούτο το παιδί, θα μπορούσε να πιστέψει πως, τελικά, η Κριστίν δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με μιαν ακατανόητη και μυστηριώδη ηρωίδα.
Μόλις μπήκε μέσα, σηκώθηκε και χωρίς να δείχνει καμιά συγκίνηση, πλησίασε για να τον χαιρετήσει. Όμως, η έκπληξη του Ραούλ ήταν τέτοια, που τον κάρφωσε στη θέση του, ανίκανο να προφέρει την οποιαδήποτε λέξη, ανίκανο να κάνει την παραμικρότερη κίνηση.
«Λοιπόν, κύριε ντε Σανιύ», είπε απορημένα η μαμά-Βαλέριους, «δεν αναγνωρίζετε πια την Κριστίν μας; Ο καλός της “Άγγελος” το καλό της “πνεύμα”, μας την επέστρεψε!»
«Μητέρα», τη διέκοψε η κοπέλα με κάπως αυστηρό ύφος, ενώ ένα ζωηρό κόκκινο χρωμάτιζε το πρόσωπό της, «μητέρα, νόμιζα πως δε θα ξαναμιλούσαμε ποτέ πια γι' αυτό!… Ξέρετε πολύ καλά πως δεν υπάρχει κανένα πνεύμα της μουσικής!»
«Μα, κόρη μου, δεν σου 'κάνε μαθήματα για τρεις ολόκληρους μήνες;»
«Μητέρα, σας υποσχέθηκα πως μια μέρα θα σας τα εξηγήσω όλα… ελπίζω να μπορέσω… όμως, μέχρι να 'ρθει αυτή η μέρα μου υποσχεθήκατε πως δε θα πείτε τίποτα σχετικά μ' αυτό και πως ούτε θα με ρωτήσετε τίποτα ποτέ!»
«Αν και συ μπορούσες να μου υποσχεθείς πως δε θα μ' εγκαταλείψεις ποτέ πια! Μου το υπόσχεσαι, Κριστίν;»
«Μητέρα, όλ' αυτά δεν ενδιαφέρουν τον κύριο ντε Σανιύ…»
«Κάνετε λάθος, δεσποινίς μου», τη διέκοψε ο νεαρός άντρας, με μια φωνή που προσπαθούσε να την κάνει σταθερή και αποφασιστική, ενώ στην πραγματικότητα έτρεμε. «Ό,τι έχει να κάνει με σας μ' ενδιαφέρει, μ' ενδιαφέρει μάλιστα σε τέτοιο σημείο που τελικά, ίσως καταλάβετε πως πράγματι έτσι συμβαίνει. Δε σας κρύβω πως το οτι σας βρίσκω σήμερα εδώ, πλάι στη θετή μητέρα σας μετά απ' ό,τι συνέβη χτες βράδυ μεταξύ μας, τουλάχιστον μετά απ' ό,τι μπορέσατε να μου πείτε κι απ' ό,τι μπόρεσα να μαντέψω, μου προξενεί μεγάλη έκπληξη και χαρά. Μου ήταν αδύνατον να προβλέψω μια τόσο ξαφνική επιστροφή. Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα αν σταματούσατε να επιμένετε να κρατάτε μυστικό κάτι που μπορεί να είναι μοιραίο για σας… Είμαι φίλος σας εδώ και πάρα πολύν καιρό… είναι φυσικό λοιπόν ν' ανησυχώ κι εγώ μαζί με την κυρία Βαλέριους, για την ολέθρια περιπέτειά σας, που θα παραμένει επικίνδυνη όσο δε θα 'χουμε ανακαλύψει τη μηχανορραφία που κρύβεται πίσω της. Πολύ φοβάμαι Κριστίν, πως, τελικά, θα είσαστε εσείς το θύμα όλης αυτής της ιστορίας».
Ακούγοντας αυτά τα λόγια, η μαμά-Βαλέριους ανακάθησε ταραγμένη στο κρεβάτι της.
«Μα, τι είναι αυτά που λέτε;» φώναξε. «Ώστε λοιπόν η Κριστίν βρίσκετε σε κίνδυνο;»
«Μάλιστα κυρία», δήλωσε γενναία ο Ραούλ, παρ' όλα τα νοήματα που του 'κανε η Κριστίν.