«Μα όχι!… Δεν είναι δυνατόν!… Σας είπα πως δουλεύει τον Θριαμβεύοντα Δον Ζουάν του και δεν έχει καιρό ν' ασχοληθεί με μας».
«Είσαστε τόσο λίγο σίγουρη, που δε σταματάτε ούτε στιγμή να κοιτάτε πίσω σας».
«Πάμε στο καμαρίνι μου».
«Καλύτερα να συναντηθούμε έξω απ' την Όπερα».
«Ποτέ πριν φύγουμε!… Θα μας φέρει κακοτυχιά να μην κρατήσουμε το λόγο μας. Του έχω υποσχεθεί πως δεν πρόκειται να συναντηθούμε αλλού εκτός από δω».
«Πρέπει, λοιπόν, να του είμαι ευγνώμων που σας επέτρεψε έστω αυτό!… Ξέρετε, Κριστίν», είπε πικρόχολα ο Ραούλ, «πως ήταν πολύ θρασύ εκ μέρους σας να παίξετε μαζί μου αυτό το παιχνίδι των αρραβώνων».
«Μα, αγαπητέ μου, το 'κανα εν γνώσει του. Μου είπε: Σας έχω εμπιστοσύνη, Κριστίν. Ο κύριος Ραούλ ντε Σανιύ είναι ερωτευμένος μαζί σας και πρέπει να φύγει. Ας γίνει κι αυτός λοιπόν το ίδιο δυστυχισμένος με μένα!…»
«Και τι σημαίνει αυτό, σας παρακαλώ;»
«Μάλλον εγώ θα 'πρεπε να ρωτήσω εσάς, αγαπητέ μου φίλε. Είναι λοιπόν δυστυχισμένος όποιος αγαπά;»
«Ναι, Κριστίν, είναι δυστυχισμένος κανείς όταν αγαπά και δεν είναι σίγουρος πως αγαπιέται».
«Για τον Ερίκ το λέτε αυτό;»
«Το λέω και για τον Ερίκ και για μένα», είπε ο νέος άντρας κουνώντας το κεφάλι μ' ένα σκεφτικό κι απογοητευμένο ύφος.
Φτάσανε στο καμαρίνι της Κριστίν.
«Γιατί πιστεύετε πως είσαστε περισσότερο ασφαλής σ' αυτό το καμαρίνι απ' όσο στο θέατρο;» ρώτησε ο Ραούλ. «Αφού εσείς μπορείτε να τον ακούτε μέσα απ' τους τοίχους, προφανώς κι αυτός μπορεί ν' ακούει εμάς».
«Όχι! Μου έδωσε το λόγο του πως δε θα βρίσκεται πίσω απ' τους τοίχους του καμαρινιού μου και του έχω εμπιστοσύνη. Το καμαρίνι μου και το δωμάτιό μου στο διαμέρισμα της Λίμνης είναι δικά μου, απόλυτα δικά μου και τόποι ιεροί, απαραβίαστοι γι' αυτόν».
«Κριστίν, πώς μπορέσατε και βγήκατε απ' αυτό εδώ το καμαρίνι και βρεθήκατε στο σκοτεινό διάδρομο; Θέλετε να δοκιμάσουμε να επαναλάβουμε τις ίδιες κινήσεις;»
«Είναι επικίνδυνο φίλε μου, γιατί ίσως ο καθρέφτης με πάρει ξανά και αντί να φύγουμε, θα βρεθώ αναγκασμένη ν' ακολουθήσω ως το τέλος το μυστικό πέρασμα που οδηγεί στις όχθες της λίμνης και να φωνάξω τον Ερίκ».
«Μα θα σας ακούσει;»
«Ο Ερίκ θα μ' ακούσει απ' όπου κι αν τον φωνάξω… Μου το 'χει πει ο ίδιος. Είναι ένα πολύ περίεργο πνεύμα. Δεν πρέπει να πιστεύετε Ραούλ πως πρόκειται για ένα συνηθισμένο άνθρωπο που διασκεδάζει με το να μένει κάτω απ' τη γη. Κάνει πράγματα που κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει. Γνωρίζει πράγματα που οι ζωντανοί αγνοούν».
«Προσέξτε, Κριστίν… είσαστε έτοιμη να επινοήσετε ένα φάντασμα».
«Όχι, δεν είναι φάντασμα. Είναι ένας άνθρωπος τ' ουρανού και της γης, αυτό είν' όλο».
«Πώς μιλάτε γι' αυτόν… Είσαστε πάντα αποφασισμένη να τον εγκαταλείψετε;»
«Ναι. Αύριο».
«Θέλετε να σας πω γιατί θα 'θελα να σας δω να φεύγετε απόψε το βράδυ;»
«Πείτε μου, φίλε μου».
«Γιατί αύριο δε θάστε πια αποφασισμένη για τίποτα!»
«Τότε λοιπόν, θα με πάρετε παρά τη θέληση μου!… Έτσι δεν έχουμε συμφωνήσει;»
«Εδώ λοιπόν, αύριο το βράδυ! Τα μεσάνυχτα θα βρίσκομαι στο καμαρίνι σας», είπε ο νέος άντρας σκυθρωπός. «Ό,τι κι αν γίνει θα κρατήσω την υπόσχεση μου. Λέτε πως, αφού παρακολουθήσει την παράσταση, θα πάει να σας περιμένει στην τραπεζαρία της Λίμνης;»
«Ναι, αυτό το ραντεβού δώσαμε».
«Και πώς θα πηγαίνατε εκεί, Κριστίν, αφού λέτε πως δεν ξέρετε να βγείτε από το καμαρίνι σας “μέσ' απ' τον καθρέφτη”;»
«Μα, πηγαίνοντας κατευθείαν στη λίμνη».
«Μέσα απ' τα υπόγεια; Από τις σκάλες και τους διαδρόμους που χρησιμοποιούν οι τεχνικοί και οι άλλοι εργάτες; Τότε, όλοι θα γνώριζαν το μυστικό σας. Όλος ο κόσμος θα ακολουθούσε την Κριστίν Ντααέ που θα 'φτάνε τελικά στις όχθες της λίμνης με συνοδεία».
Η Κριστίν έβγαλε από ένα μπαούλο ένα τεράστιο κλειδί και το έδειξε στον Ραούλ.
«Τι είναι αυτό;» τη ρώτησε.
«Είναι το κλειδί του υπόγειου κιγκλιδώματος της οδού Σκριμπ».
«Καταλαβαίνω, Κριστίν. Οδηγεί κατευθείαν στη λίμνη. Θέλετε να μου δώσετε αυτό το κλειδί;»
«Ποτέ!» απάντησε έντονα. «Αυτό θα ήταν προδοσία!»
Ξαφνικά, ο Ραούλ είδε την Κριστίν ν' αλλάζει χρώμα. Μια νεκρική χλομάδα απλώθηκε στο πρόσωπό της.
«Ω, Θεέ μου!» φώναξε… «Ερίκ, Ερίκ! λυπηθείτε με!…»
«Πάψτε!» τη διέταξε ο νέος άντρας… «Δεν είπατε πως δεν μπορεί να μας ακούσει;»
Όμως η συμπεριφορά της τραγουδίστριας γινόταν ολοένα και πιο ακατανόητη. Έτριβε νευρικά τα δάχτυλά της και συνέχιζε να επαναλαμβάνει μ' ένα χαμένο ύφος: