Όσο πέρναγε η ώρα η Κριστίν ένιωθε όλο και πιο ανασφαλής. Έτρεμε. Βάδιζε στην καταστροφή… Ο Κάρολους Φόντα αναρωτήθηκε μήπως ήταν άρρωστη, κι αν θα μπορούσε ν' αντέξει ως το τέλος της σκηνής του κήπου. Στην αίθουσα, ο κόσμος θυμήθηκε το τραγικό συμβάν της Καρλότα και το ιστορικό πια «κουάξ» που, προς το παρόν τουλάχιστον, είχε διακόψει την καριέρα της στο Παρίσι.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, έκανε την εμφάνισή της η Καρλότα, σ' ένα από τα μπροστινά θεωρεία. Ήταν μια εμφάνιση που δημιούργησε ταραχή. Η καημένη η Κριστίν σήκωσε τα μάτια προς αυτόν τον καινούργιο πόλο συγκινήσεων. Αναγνώρισε την αντίζηλό της. Της φάνηκε πως την είδε να γελά σαρκαστικά. Αυτό την έσωσε. Τα ξέχασε όλα. Για μια ακόμη φορά θριάμβευσε.
Από κείνη τη στιγμή και μετά, τραγούδησε μ' όλη της την ψυχή. Προσπάθησε να ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό και τα κατάφερε. Στην τελευταία πράξη, όταν άρχισε να καλεί τους αγγέλους και ν' ανυψώνεται, παράσυρε μαζί της όλον τον κόσμο που ριγούσε κι ένιωθε σαν ν' απόκτησε φτερά…
Σ' αυτό το υπεράνθρωπο κάλεσμα, στο κέντρο του αμφιθέατρου, ένας άντρας σηκώθηκε και στάθηκε όρθιος μπρος την ηθοποιό λες και μ' αυτήν την κίνηση εγκατέλειπε τη γη… Ήταν ο Ραούλ.
Άγγελοι αγνοί! Άγγελοι ακτινοβόλοι Άγγελοι αγνοί! Άγγελοι αντινοβόλοι.
Η Κριστίν, με τα χέρια απλωμένα, το λαιμό της αγκαλιασμένο, τυλιγμένο στη δόξα των μαλλιών της πούχαν λυθεί κι έπεφταν πάνω στους γυμνούς της ώμους, άφηνε τη θεία κραυγή:
Οδηγήστε την ψυχή μου στους ουρανούς!
Εκείνη τη στιγμή, η αίθουσα ξαφνικά σκοτείνιασε. Αυτό κράτησε τόσο λίγο που οι θεατές μόλις που πρόφτασαν να φωνάξουν τρομαγμένοι. Αμέσως, η αίθουσα ξανά φωτίστηκε.
…Όμως, η Κριστίν Ντααέ δεν ήταν πια εκεί!… Τι είχε απογίνει;… Τι θαύμα ήταν αυτό;… Όλοι κοιτάζονταν μεταξύ τους δίχως να καταλαβαίνουν. Η συγκίνηση ήταν στο αποκορύφωμά της, το ίδιο μεγάλη τόσο στη σκηνή όσο και στην αίθουσα. Από τα παρασκήνια οι άνθρωποι κατευθύνονταν στο μέρος όπου μόλις πριν λίγο τραγουδούσε η Κριστίν. Η παράσταση διακόπηκε μέσα σε πλήρη σύγχυση.
Τι έγινε; Πού μπορεί να πήγε η Κριστίν; Πώς εξαφανίστηκε; Ποια μάγια την εξαφάνισαν μπρος σε χιλιάδες θεατές και μέσα απ' την αγκαλιά του Κάρολους Φόντα; Τελικά, θα μπορούσε κανείς ν' αναρωτηθεί μήπως εισακούστηκε η φλογερή προσευχή της και ήρθαν οι άγγελοι στ' αλήθεια να την πάρουν και να οδηγήσουν στους ουρανούς το σώμα και ψυχή της…
Ο Ραούλ, που εξακολουθούσε νάναι όρθιος στο αμφιθέατρο άφησε μια κραυγή. Ο κόμης Φιλίπ χώθηκε στο θεωρείο του. Ο κόσμος κοιτούσε τη σκηνή, κοιτούσε τον κόμη, κοιτούσε τον Ραούλ κι αναρωτιόταν μήπως αυτό το αλλόκοτο γεγονός είχε κάποια σχέση με το πρωινό δημοσίευμα της Επόχ. Όμως, ο Ραούλ εγκατέλειψε βιαστικά τη θέση του, ο κόμης εξαφανίστηκε από το θεωρείο του και την ώρα που κατέβαζαν τις κουρτίνες τα μέλη έτρεξαν προς τα παρασκήνια. Το κοινό περίμενε μιαν ανακοίνωση μέσα σε απερίγραπτη αγωνία. Μιλούσαν όλοι μαζί. Όλοι παρίσταναν πως ήξεραν τι έγινε. Μερικοί έλεγαν: α Έπεσε μέσα σε μια καταπακτή». Άλλοι: «Τη σήκωσαν ψηλά με σχοινιά. Η δυστυχισμένη, ίσως είναι θύμα κάποιου καινούργιου τρικ της νέας διοίκησης». Άλλοι ακόμα: «Πρόκειται για απαγωγή. Η σύπτωση της εξαφάνισης και της συσκότισης αυτό δείχνουν».
Τελικά, οι κουρτίνες σηκώθηκαν αργά και ο Κάρολους Φόντα προχώρησε μέχρι το πόντιουμ του διευθυντή ορχήστρας και ανήγγειλε με μια σοβαρή και θλιμμένη φωνή:
«Κυρίες και κύριοι, μόλις συνέβη ένα παράδοξο γεγονός, που μας έχει βυθίσει στην πιο βαθιά ανησυχία. Η συνάδελφός μας Κριστίν Ντααέ, εξαφανίστηκε μπρος στα μάτια μας, δίχως να μπορούμε να καταλάβουμε πότε, πώς και γιατί!»
15
ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡΑΜΑΝΑΣ
Η ΟΧΛΑΓΩΓΙΑ στη σκηνή είναι απερίγραπτη. Καλλιτέχνες, τεχνικοί, χορεύτριες, κομπάρσοι, χορωδοί, μέλη, όλοι τριγυρνούν και ρωτούν, φωνάζουν, σπρώχνονται. «Τι έγινε;» «Πού πήγε;» «Την απήγαγαν!» «Την απήγαγε ο υποκόμης ντε Σανιύ!» «Όχι ο κόμης!» «Α! Να η Καρλότα! Αυτή θα τα 'κάνε όλα!» «Όχι! είναι το φάντασμα!»
Μερικοί γελούν, ειδικά μετά την προσεκτική έρευνα που έγινε στις παγίδες και στα σανίδια και που απέκλεισε το ενδεχόμενο του ατυχήματος.
Μέσα σ' αυτό το θορυβώδες πλήθος ξεχωρίζει μια παρέα τριών προσώπων που μιλούν μεταξύ τους χαμηλόφωνα, κάνοντας απελπισμένες κινήσεις. Είναι ο Γκαμπριέλ, ο δάσκαλος του τραγουδιού, ο Μερσιέ, ο· διαχειριστής και ο Ρεμί, ο γραμματέας. Έχουν αποτραβηχτεί σε μια γωνιά, στο σημείο όπου η σκηνή επικοινωνεί με το φαρδύ διάδρομο του φουαγιέ του χορού. Εκεί, πίσω από τα τεράστια σκηνικά, συζητούν:
«Χτύπησα, αλλά δεν απάντησε κανείς! Μάλλον έχουν φύγει απ' το γραφείο τους. Εν πάση περιπτώσει, δεν ξέρουμε γιατί πήραν μαζί τους τα κλειδιά».